Türkiye’de kamuoyunun ve hükümetin Mısır’daki darbe ile hemdem olduğu bir zamanda Somali Büyükelçiliği’mize saldırıldı.Bir polisimizin şehit olduğu saldırı bana çok kaygı verici geliyor. Tetiği kimin çektiğinin önemi yok. Bu saldırı belli ki Türkiye’nin dış politikasını hatta Ortadoğu politikasını hedef alan bir eylemden başka bir şey değil. Yani yapılan, Ortadoğu’nun tapusunu elinde bulunduranların Türkiye’ye ateş açmasıydı. Suriye’de Batı’nın Esed rejimine karşı tavrının değişmesi, Mısır’da herkesin gözlerinin içine baka baka yapılan askeri darbe, Katar’daki yönetim değişikliği, peşinden Tunus’un karıştırılması art arda sıralandığında, Türkiye’ye yönelik büyük bir operasyonun olduğunu görmemek saflık olur. Daha altı ay öncesine kadar Tunus, Mısır, Libya demokrasiye geçmiş, Suriye’de de demokrasiye geçiş için düğmeye basılmıştı. Peki ne oldu da ‘Arap Baharı’ sandığımız bu süreç birden hazana dönüştü? İsrail’e ‘one minute’ çeken, Suriye’de rejim değişikliği için düğmeye basan, Mısır’la çok sıcak ilişkiler kuran, Tunus’ta iktidara gelenlerin seçim çalışmalarını dahi hazırlayan Türkiye, adeta bölgenin yıldızı olmuştu. Hatta bazı hükümet yetkilileri Yeni Osmanlı olmaktan bile bahsediyordu. Türkiye bölgenin lideri, ağabeyi, hamisi hatta patronu olmak üzereydi ki… Ortadoğu gibi dünya ekonomisinin ve ideolojilerinin hayat kaynağı olan bir bölgede, Türkiye’nin böylesine rol kesebilmesi, İsrail’e haddini bildirebilmesi için güvendiği bazı şeylerin olması gerekirdi. Yani çok güçlü ekonomisi, çok güçlü ordusu ve de dahiyane siyaseti olmalıydı. Eğer bunlar yoksa milyonlarca insanın ölümü pahasına çizilmiş bu haritaların müellifleri, Türkiye’nin böylesine güçlenmesine, böylesine serilip serpilmesine müsaade etmezdi, edemezdi. Nitekim işler bir anda tersine dönmeye, kuleler birbiri ardınca düşmeye başladı. Burada dış güçleri eleştirmek tabii ki en doğal hakkımız. Batı’nın çifte standardına, ikiyüzlülüğüne ne kadar tepki göstersek azdır ancak bir de madalyonun diğer tarafına yani kendi yanlışlarımıza bakmak lazım. Bu hatalarla ilgili olarak, iş daha bu raddeye gelmeden 27 Haziran 2012’de yazdığım yazıdan müsaadenizle iki paragrafı almak istiyorum. “Dış politikada ve özellikle de tarih boyunca kritik bir konumda bulunmuş Ortadoğu coğrafyasında sırran tenevveret düsturunca hareket etmenin Türkiye açısından çok önemli olduğu kanaatindeyim. Biz hem bu coğrafyada hem de dünya coğrafyasında tarihi müktesebatı olan bir ülkeyiz. Bizim Kıta Avrupa’sıyla, Balkanlar’la, Arap dünyasıyla, İran’la, Kafkaslar’la, Rusya’yla her daim çok derin ilişkilerimiz olmuş. Yüzlerce yıl bu bölgedeki bütün etnik ve dini toplulukları bir çatı altında tutmuş, onlara yöneticilik yapmış dolayısıyla iyi ve kötü hatıraları birlikte yaşamışız. Bizim Doğu’yla, Balkanlar ve Avrupa’yla yüzlerce yıllık hikâyemiz var. O bakımdan dış ülkelerle özellikle de yakın komşularla ilişkileri kurgularken bu tarihi müktesebatı hiçbir zaman göz ardı edemeyiz. Biz etsek de onlar etmiyorlar. Dünyada iki tarz politika gözlemlemek mümkün! Birincisi güce dayalı politikadır. Daha çok Amerika’nın yöntem olarak benimsediği bu tarzda, bir problemi güç kullanarak, savaşarak çözme yoluna gidilir. Bir de İngiliz tarzı dış politika var. Her şeyi yaparlar, her türlü oyunu oynarlar, sonucu istedikleri gibi çıkartırlar, istedikleri düzeni kurarlar ama onları hiç ortada göremezsiniz. Dünyada da Amerikan düşmanlığı gibi bir İngiliz düşmanlığından söz edilmez. Oysa dünyanın en belli başlı coğrafyalarının haritalarını İngilizler çizmişlerdir. Osmanlı’dan sonraki Ortadoğu ve Hint dünyasının haritası İngiliz yapımıdır. Dünyanın bütün tartışmalı haritalarında İngilizlerin imzası vardır. Ancak ABD aleyhine yapılan gösteriler gibi İngilizler aleyhine de gösteriler düzenlendiğini göremezsiniz.’’Kusura bakılmasın ama bugün karşı karşıya kaldığımız operasyonun taşlarını kendi ellerimizle dizdik. Korkarım ki bu hengamede, yediğimiz dayakla birlikte kucağımızda bir de Kuzey Suriye'de bir Kürt devletini bulacağız.
Türkiye’de kamuoyunun ve hükümetin Mısır’daki darbe ile hemdem olduğu bir zamanda Somali Büyükelçiliği’mize saldırıldı.Bir polisimizin şehit olduğu saldırı bana çok kaygı verici geliyor. Tetiği kimin çektiğinin önemi yok. Bu saldırı belli ki Türkiye’nin dış politikasını hatta Ortadoğu politikasını hedef alan bir eylemden başka bir şey değil. Yani yapılan, Ortadoğu’nun tapusunu elinde bulunduranların Türkiye’ye ateş açmasıydı. Suriye’de Batı’nın Esed rejimine karşı tavrının değişmesi, Mısır’da herkesin gözlerinin içine baka baka yapılan askeri darbe, Katar’daki yönetim değişikliği, peşinden Tunus’un karıştırılması art arda sıralandığında, Türkiye’ye yönelik büyük bir operasyonun olduğunu görmemek saflık olur. Daha altı ay öncesine kadar Tunus, Mısır, Libya demokrasiye geçmiş, Suriye’de de demokrasiye geçiş için düğmeye basılmıştı. Peki ne oldu da ‘Arap Baharı’ sandığımız bu süreç birden hazana dönüştü? İsrail’e ‘one minute’ çeken, Suriye’de rejim değişikliği için düğmeye basan, Mısır’la çok sıcak ilişkiler kuran, Tunus’ta iktidara gelenlerin seçim çalışmalarını dahi hazırlayan Türkiye, adeta bölgenin yıldızı olmuştu. Hatta bazı hükümet yetkilileri Yeni Osmanlı olmaktan bile bahsediyordu. Türkiye bölgenin lideri, ağabeyi, hamisi hatta patronu olmak üzereydi ki… Ortadoğu gibi dünya ekonomisinin ve ideolojilerinin hayat kaynağı olan bir bölgede, Türkiye’nin böylesine rol kesebilmesi, İsrail’e haddini bildirebilmesi için güvendiği bazı şeylerin olması gerekirdi. Yani çok güçlü ekonomisi, çok güçlü ordusu ve de dahiyane siyaseti olmalıydı. Eğer bunlar yoksa milyonlarca insanın ölümü pahasına çizilmiş bu haritaların müellifleri, Türkiye’nin böylesine güçlenmesine, böylesine serilip serpilmesine müsaade etmezdi, edemezdi. Nitekim işler bir anda tersine dönmeye, kuleler birbiri ardınca düşmeye başladı. Burada dış güçleri eleştirmek tabii ki en doğal hakkımız. Batı’nın çifte standardına, ikiyüzlülüğüne ne kadar tepki göstersek azdır ancak bir de madalyonun diğer tarafına yani kendi yanlışlarımıza bakmak lazım. Bu hatalarla ilgili olarak, iş daha bu raddeye gelmeden 27 Haziran 2012’de yazdığım yazıdan müsaadenizle iki paragrafı almak istiyorum. “Dış politikada ve özellikle de tarih boyunca kritik bir konumda bulunmuş Ortadoğu coğrafyasında sırran tenevveret düsturunca hareket etmenin Türkiye açısından çok önemli olduğu kanaatindeyim. Biz hem bu coğrafyada hem de dünya coğrafyasında tarihi müktesebatı olan bir ülkeyiz. Bizim Kıta Avrupa’sıyla, Balkanlar’la, Arap dünyasıyla, İran’la, Kafkaslar’la, Rusya’yla her daim çok derin ilişkilerimiz olmuş. Yüzlerce yıl bu bölgedeki bütün etnik ve dini toplulukları bir çatı altında tutmuş, onlara yöneticilik yapmış dolayısıyla iyi ve kötü hatıraları birlikte yaşamışız. Bizim Doğu’yla, Balkanlar ve Avrupa’yla yüzlerce yıllık hikâyemiz var. O bakımdan dış ülkelerle özellikle de yakın komşularla ilişkileri kurgularken bu tarihi müktesebatı hiçbir zaman göz ardı edemeyiz. Biz etsek de onlar etmiyorlar. Dünyada iki tarz politika gözlemlemek mümkün! Birincisi güce dayalı politikadır. Daha çok Amerika’nın yöntem olarak benimsediği bu tarzda, bir problemi güç kullanarak, savaşarak çözme yoluna gidilir. Bir de İngiliz tarzı dış politika var. Her şeyi yaparlar, her türlü oyunu oynarlar, sonucu istedikleri gibi çıkartırlar, istedikleri düzeni kurarlar ama onları hiç ortada göremezsiniz. Dünyada da Amerikan düşmanlığı gibi bir İngiliz düşmanlığından söz edilmez. Oysa dünyanın en belli başlı coğrafyalarının haritalarını İngilizler çizmişlerdir. Osmanlı’dan sonraki Ortadoğu ve Hint dünyasının haritası İngiliz yapımıdır. Dünyanın bütün tartışmalı haritalarında İngilizlerin imzası vardır. Ancak ABD aleyhine yapılan gösteriler gibi İngilizler aleyhine de gösteriler düzenlendiğini göremezsiniz.’’Kusura bakılmasın ama bugün karşı karşıya kaldığımız operasyonun taşlarını kendi ellerimizle dizdik. Korkarım ki bu hengamede, yediğimiz dayakla birlikte kucağımızda bir de Kuzey Suriye'de bir Kürt devletini bulacağız.