Cem Vakfı Ankara Şubesi ile Hacı Bektaş Velî Kültür Eğitim Sağlık ve Araştırma Vakfı’nın müşterek organize ettikleri “Cami de bizim, cemevi de bizim” başlıklı bir davetiyelerini aldım…Hacı Bektaş Velî’nin “Bir olalım, diri olalım, iri olalım” vecizesi ve Yunus Emre’nin “Gelin tanış olalım/İşi kolay kılalım/Sevelim sevilelim/Dünya kimseye kalmaz” şiiri ile bezenen davetiyede şöyle deniliyor:“İnsanların birbirlerini daha yakından tanımaları, sevgi ve barış dini olan İslâm’ın bu amaçlara uygun olarak anlaşılmasının sağlanması ve kimsenin diğerinden farklı olmadığının yaşanarak öğrenilmesi, önyargıların ihtilaf kaynağı olmaktan çıkartılması düşüncesiyle sadece sevgiyi, sadece barışı, sadece kardeşliği işlemek ve yaşamak amacıyla Cem Vakfı Genel Başkanı Prof. Dr. İzzettin Doğan’ın katılımlarıyla Mamak Kartaltepe’de inşa edilecek olan “Cami–Cemevi ve Kültür Merkezi” kompleksinin temel atma merasimine teşrifleriniz bizleri onurlandıracaktır. 8 Eylül 2013 Pazar günü saat 14.00’te Tıp Fakültesi Cd. Tuzluçayır Anadolu Lisesi karşısında atılacak bu temel, bizim birlik ve beraberlik harcımız olacaktır inşallah... İmkânı olanlarımız bugün gerçekleşecek bu güzelliğe iştirak edelim…Bir de programa bakalım:Saygı duruşu ve İstiklâl MarşıKur’an-ı Kerim okunmasıGülbankAçılış konuşmasıProtokol konuşmalarıTemel atmaLokma ikramıEvet, vakti ve imkânı olanları davet ediyoruz... Ülke bütünlüğümüz, huzurumuz, birlik ve beraberliğimiz için bu cesur ve güzel teşebbüs ve gayrete destek verelim... Davetiyede ifade edildiği gibi “kimsenin diğerinden farklı olmadığının yaşanarak öğrenilmesi” düşüncesinin fark edilmesi gerekiyor.31 Mart 1971 gecesi bir evde toplanmış kitap okuyorduk. “Şualar” isimli kitabın son taraflarındaki Cenâb-ı Hakk’ın güzel isimlerinin kâinatta tecellileri üzerine derin tefekküre götüren bir bölüm üzerinde duruyorduk… 12 Mart 1971 Muhtırası sonrası olduğu için sağdan–soldan içeri adam atılan bir mevsimdi… Bir de baktık evin içine polisler doldu. Hatta o sırada uykudan gözlerini açan bir arkadaş “Allah! Allah! Dinî sohbetlere polisler de katılmak için gelmişler” deyip gözlerini tekrar kapatırken “Kıpırdamayın!..” sesiyle tekrar kendine gelmiş… Her neyse bizi hâkim karşısına çıkardılar. Yazılı kâğıttan “Said Kürsî’nin Çuvallar isimli kitabını” okumak suçlaması yüzümüze okununca biz güldük. Hangi yanlışı düzeltelim…Netice bizi İzmir Buca Cezaevi’ne hapsettiler… Ha bugün, ha yarın çıkıyoruz derken, Sıkıyönetim Mahkemeleri kuruldu. Savcı davayı 141-142 maddeden açtığı için kabul edilmedi. Sonra 163. maddeye döndüler… Bu arada biz bir türlü hâkim karşısına çıkamadığımız için içerideyiz. Elimde bir Kur’an-ı Kerim, bir Ahterî lügatı, bir Münazarat var… Bir de 1968 Ramazan ayında bu cezaevinde vaaz etmiş ve teravih namazı kıldırmıştım. O zaman Salih Özcan Bey’in çıkardığı Hilâl dergilerinden çokça cezaevi mescidine getirip bırakmıştım. O dergilerde, Külliyattan alınmış Ehl-i Beyt ile ilgili çok güzel bölümler vardı. Onları okuyorduk… Tabii içeride bizimle kalan İzmir–Çiğli tarafından Alevî arkadaşlar da vardı. Zaman zaman bize kulak veriyorlardı. Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin efendilerimizle ilgili kısımları okurken dikkatlerini çekmiş, bizim yanımıza geldiler, çok hayret ettiler!.. Yani onları bizim böyle candan sevdiğimizi bilmiyorlarmış… Birden hava değişti… Gerçekten can dost olduk. Sohbet-i cânânlar daha canlı ve güzel bir atmosfere büründü…Evet, bütün bunlar bir araya gelince anlaşılıyor. Aslında bütün insanlığın Anadolu gülümseyişine ihtiyacı var. Dünyayı bundan mahrum etmeyelim…
Cem Vakfı Ankara Şubesi ile Hacı Bektaş Velî Kültür Eğitim Sağlık ve Araştırma Vakfı’nın müşterek organize ettikleri “Cami de bizim, cemevi de bizim” başlıklı bir davetiyelerini aldım…Hacı Bektaş Velî’nin “Bir olalım, diri olalım, iri olalım” vecizesi ve Yunus Emre’nin “Gelin tanış olalım/İşi kolay kılalım/Sevelim sevilelim/Dünya kimseye kalmaz” şiiri ile bezenen davetiyede şöyle deniliyor:“İnsanların birbirlerini daha yakından tanımaları, sevgi ve barış dini olan İslâm’ın bu amaçlara uygun olarak anlaşılmasının sağlanması ve kimsenin diğerinden farklı olmadığının yaşanarak öğrenilmesi, önyargıların ihtilaf kaynağı olmaktan çıkartılması düşüncesiyle sadece sevgiyi, sadece barışı, sadece kardeşliği işlemek ve yaşamak amacıyla Cem Vakfı Genel Başkanı Prof. Dr. İzzettin Doğan’ın katılımlarıyla Mamak Kartaltepe’de inşa edilecek olan “Cami–Cemevi ve Kültür Merkezi” kompleksinin temel atma merasimine teşrifleriniz bizleri onurlandıracaktır. 8 Eylül 2013 Pazar günü saat 14.00’te Tıp Fakültesi Cd. Tuzluçayır Anadolu Lisesi karşısında atılacak bu temel, bizim birlik ve beraberlik harcımız olacaktır inşallah... İmkânı olanlarımız bugün gerçekleşecek bu güzelliğe iştirak edelim…Bir de programa bakalım:Saygı duruşu ve İstiklâl MarşıKur’an-ı Kerim okunmasıGülbankAçılış konuşmasıProtokol konuşmalarıTemel atmaLokma ikramıEvet, vakti ve imkânı olanları davet ediyoruz... Ülke bütünlüğümüz, huzurumuz, birlik ve beraberliğimiz için bu cesur ve güzel teşebbüs ve gayrete destek verelim... Davetiyede ifade edildiği gibi “kimsenin diğerinden farklı olmadığının yaşanarak öğrenilmesi” düşüncesinin fark edilmesi gerekiyor.31 Mart 1971 gecesi bir evde toplanmış kitap okuyorduk. “Şualar” isimli kitabın son taraflarındaki Cenâb-ı Hakk’ın güzel isimlerinin kâinatta tecellileri üzerine derin tefekküre götüren bir bölüm üzerinde duruyorduk… 12 Mart 1971 Muhtırası sonrası olduğu için sağdan–soldan içeri adam atılan bir mevsimdi… Bir de baktık evin içine polisler doldu. Hatta o sırada uykudan gözlerini açan bir arkadaş “Allah! Allah! Dinî sohbetlere polisler de katılmak için gelmişler” deyip gözlerini tekrar kapatırken “Kıpırdamayın!..” sesiyle tekrar kendine gelmiş… Her neyse bizi hâkim karşısına çıkardılar. Yazılı kâğıttan “Said Kürsî’nin Çuvallar isimli kitabını” okumak suçlaması yüzümüze okununca biz güldük. Hangi yanlışı düzeltelim…Netice bizi İzmir Buca Cezaevi’ne hapsettiler… Ha bugün, ha yarın çıkıyoruz derken, Sıkıyönetim Mahkemeleri kuruldu. Savcı davayı 141-142 maddeden açtığı için kabul edilmedi. Sonra 163. maddeye döndüler… Bu arada biz bir türlü hâkim karşısına çıkamadığımız için içerideyiz. Elimde bir Kur’an-ı Kerim, bir Ahterî lügatı, bir Münazarat var… Bir de 1968 Ramazan ayında bu cezaevinde vaaz etmiş ve teravih namazı kıldırmıştım. O zaman Salih Özcan Bey’in çıkardığı Hilâl dergilerinden çokça cezaevi mescidine getirip bırakmıştım. O dergilerde, Külliyattan alınmış Ehl-i Beyt ile ilgili çok güzel bölümler vardı. Onları okuyorduk… Tabii içeride bizimle kalan İzmir–Çiğli tarafından Alevî arkadaşlar da vardı. Zaman zaman bize kulak veriyorlardı. Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin efendilerimizle ilgili kısımları okurken dikkatlerini çekmiş, bizim yanımıza geldiler, çok hayret ettiler!.. Yani onları bizim böyle candan sevdiğimizi bilmiyorlarmış… Birden hava değişti… Gerçekten can dost olduk. Sohbet-i cânânlar daha canlı ve güzel bir atmosfere büründü…Evet, bütün bunlar bir araya gelince anlaşılıyor. Aslında bütün insanlığın Anadolu gülümseyişine ihtiyacı var. Dünyayı bundan mahrum etmeyelim…