Maalesef olmadı. Dün son nokta kondu. Komisyon dağıldı. Dört parti iki yıl çalıştı. Süre yeterli. Birkaç defa uzatıldı. 60 maddede ancak uzlaşılabildi. Sonra tıkandı. Nafile toplantılar başladı. Önceki gün umudunu yitiren Cemil Çiçek, komisyon başkanlığından çekildi. Bu, komisyonun fiilen bitişiydi.Muhalefet partileri devam etmek istedi.AK Parti ‘Biz yokuz’ deyince yalnız kaldılar. Masadan kimin kalkacağı ilk günlerde tartışma konusuydu. Fatura o partiye kesilecekti çünkü. Bugün masada oturmanın bir anlamı kalmadı. O masa oturmak için değil, makul sürede anayasa yapmak için oluşturulmuştu. 60’ı daha yukarı çıkarmanın umudu kalmadı. Sadece müzakere ve tartışma için de masada bulunmanın anlamı yok. Hiç değilse 100 madde anayasanın üçte ikisi mutabakatla yazılabilseydi liderlerin devreye girmesiyle belki neticeye ulaşılabilirdi. İki yılda 60 madde ancak üçte biri.Yeni anayasa konusunda ‘Kapı tam kapanmadı, bir ihtimal daha var’ diyenler çıkabilir. A Planı bitti. Dört partinin uzlaşma planı yani. Üç partili veya iki partili adımlar için ise ne takvim elverişli ne de siyasi iklim. Siyaset seçim menziline çoktan girdi. Meclis’in günleri sayılı. Onun da büyük bölümü bütçeyle geçecek. Partiler seçim telaşına girdi. Bir değil, peş peşe üç seçim var. Yeni anayasa düşünecek halleri yok.Yeni anayasa bahsinin bir daha açılmamak üzere kapandığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Bir daha da bu hava yakalanamaz. Ortam son derece uygundu. Toplum heyecanlıydı. Partilerin sözü vardı. AK Parti de, CHP de, MHP de seçim meydanlarında sivil, demokrat anayasa vaadinde bulundu. Anayasa beklentisi sokaktaki insana kadar sirayet etti. Ve büyük beklenti oluştu. Gelinen nokta, tam bir hayal kırıklığı.Parti ayrımı yapmaksızın söylüyorum, siyaset olumlu şartları yeni anayasaya dönüştüremedi. Vaatler, sözler havada kaldı. Bu başarısızlıkta her partinin payı var. Hiçbiri masum değil. İlk adım olarak dörtlü arayış normaldi belki. Ama çok zaman kaybedildi. Türk siyasetinde örneği pek az olan dört partili uzlaşma siyasetin doğasına aykırıydı.Yolun başında MHP ve BDP’nin aynı metinler üzerinde mutabakata varmasını kimse beklemiyordu. Bunu görmek için iki yıl beklemeye gerek yoktu. Dört parti ile olmayacağı görüldüğü an yeni arayışlara imkân tanınmalıydı. Üç veya iki parti referandum rakamını yakalayacak yeni anayasa yapabilirdi. En azından deneyebilirdi. Bir ara Başbakan Erdoğan ‘Bir yılda iki üç anayasa yaparız’ demişti. İki yıl heba edildi.Reform niteliğindeki düzenlemeler seçimlerin hemen arkasından gerçekleşir. Süre ilerledikçe partiler arasında sıkıntılar baş gösterir. Yeni anayasa konusunda en vurgulu vaatte bulunan AK Parti, halktan yüzde 50 oy aldı. İki kişiden birinin oyu demek bu. Tek başına rakam yeterli olmasa da o rüzgârla yeni anayasa yapabilmeliydi. İlk bir yıl içinde yanına en az bir partiyi almak kolaydı. Umutlara yazık oldu.Anayasa konusunda halk siyaset kurumundan bir adım önde. Önüne konulan her anayasa değişikliğine olumlu oy kullandı. Cumhurbaşkanlığı seçim sistemini kökten değiştiren mini anayasa paketine yüzde 69 oranında ‘evet’ dedi. 12 Eylül referandumunda paket aşırı şekilde siyasallaşmasına, tüm muhalefet partilerinin karşı kampanya yürütmesine rağmen yüzde 58 oyla kabul edildi. Yeni anayasa konusunda toplumun yönü belli.Zamanın ruhuna uygun yeni, sivil, özgürlükçü bir anayasa toplumun hakkıydı. Siyaset başaramadı. Çalışmalar sonuçsuz kaldı. Umutlar bir dahaki bahara…
Maalesef olmadı. Dün son nokta kondu. Komisyon dağıldı. Dört parti iki yıl çalıştı. Süre yeterli. Birkaç defa uzatıldı. 60 maddede ancak uzlaşılabildi. Sonra tıkandı. Nafile toplantılar başladı. Önceki gün umudunu yitiren Cemil Çiçek, komisyon başkanlığından çekildi. Bu, komisyonun fiilen bitişiydi.Muhalefet partileri devam etmek istedi.AK Parti ‘Biz yokuz’ deyince yalnız kaldılar. Masadan kimin kalkacağı ilk günlerde tartışma konusuydu. Fatura o partiye kesilecekti çünkü. Bugün masada oturmanın bir anlamı kalmadı. O masa oturmak için değil, makul sürede anayasa yapmak için oluşturulmuştu. 60’ı daha yukarı çıkarmanın umudu kalmadı. Sadece müzakere ve tartışma için de masada bulunmanın anlamı yok. Hiç değilse 100 madde anayasanın üçte ikisi mutabakatla yazılabilseydi liderlerin devreye girmesiyle belki neticeye ulaşılabilirdi. İki yılda 60 madde ancak üçte biri.Yeni anayasa konusunda ‘Kapı tam kapanmadı, bir ihtimal daha var’ diyenler çıkabilir. A Planı bitti. Dört partinin uzlaşma planı yani. Üç partili veya iki partili adımlar için ise ne takvim elverişli ne de siyasi iklim. Siyaset seçim menziline çoktan girdi. Meclis’in günleri sayılı. Onun da büyük bölümü bütçeyle geçecek. Partiler seçim telaşına girdi. Bir değil, peş peşe üç seçim var. Yeni anayasa düşünecek halleri yok.Yeni anayasa bahsinin bir daha açılmamak üzere kapandığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Bir daha da bu hava yakalanamaz. Ortam son derece uygundu. Toplum heyecanlıydı. Partilerin sözü vardı. AK Parti de, CHP de, MHP de seçim meydanlarında sivil, demokrat anayasa vaadinde bulundu. Anayasa beklentisi sokaktaki insana kadar sirayet etti. Ve büyük beklenti oluştu. Gelinen nokta, tam bir hayal kırıklığı.Parti ayrımı yapmaksızın söylüyorum, siyaset olumlu şartları yeni anayasaya dönüştüremedi. Vaatler, sözler havada kaldı. Bu başarısızlıkta her partinin payı var. Hiçbiri masum değil. İlk adım olarak dörtlü arayış normaldi belki. Ama çok zaman kaybedildi. Türk siyasetinde örneği pek az olan dört partili uzlaşma siyasetin doğasına aykırıydı.Yolun başında MHP ve BDP’nin aynı metinler üzerinde mutabakata varmasını kimse beklemiyordu. Bunu görmek için iki yıl beklemeye gerek yoktu. Dört parti ile olmayacağı görüldüğü an yeni arayışlara imkân tanınmalıydı. Üç veya iki parti referandum rakamını yakalayacak yeni anayasa yapabilirdi. En azından deneyebilirdi. Bir ara Başbakan Erdoğan ‘Bir yılda iki üç anayasa yaparız’ demişti. İki yıl heba edildi.Reform niteliğindeki düzenlemeler seçimlerin hemen arkasından gerçekleşir. Süre ilerledikçe partiler arasında sıkıntılar baş gösterir. Yeni anayasa konusunda en vurgulu vaatte bulunan AK Parti, halktan yüzde 50 oy aldı. İki kişiden birinin oyu demek bu. Tek başına rakam yeterli olmasa da o rüzgârla yeni anayasa yapabilmeliydi. İlk bir yıl içinde yanına en az bir partiyi almak kolaydı. Umutlara yazık oldu.Anayasa konusunda halk siyaset kurumundan bir adım önde. Önüne konulan her anayasa değişikliğine olumlu oy kullandı. Cumhurbaşkanlığı seçim sistemini kökten değiştiren mini anayasa paketine yüzde 69 oranında ‘evet’ dedi. 12 Eylül referandumunda paket aşırı şekilde siyasallaşmasına, tüm muhalefet partilerinin karşı kampanya yürütmesine rağmen yüzde 58 oyla kabul edildi. Yeni anayasa konusunda toplumun yönü belli.Zamanın ruhuna uygun yeni, sivil, özgürlükçü bir anayasa toplumun hakkıydı. Siyaset başaramadı. Çalışmalar sonuçsuz kaldı. Umutlar bir dahaki bahara…