Futbolun en romantik platformudur ‘yerel kupa’ maçları. Bir 3. lig takımının dünya devini elediğine şahit olursunuz.Manchester’ın, Real Madrid’in dahası İspanya’dan, İngiltere’den, İtalya’dan ve Almanya’dan birçok büyük takımın arşivinde unutulmaz ‘kupa’ kazaları vardır. Bizden de Fenerbahçe’nin Pendik, Galatasaray’ın Dardanel vakaları hemen aklınıza gelecektir.Bağışlayın; Balıkesirpor 3. golü atınca hafızam başladı eski defterleri karıştırmaya. Hatıralar canlandı gözümde ve bir dönem ‘gerekli mi gereksiz mi’ diye tartışılan (Ziraat) Türkiye Kupası’nın lüzumuna zamklanıp kaldım.Ve yürüdüm yürüdüm Graeme Souness’ın Galatasaray’ı çalıştırdığı (1995-96) sezona kadar gittim. Florya’daki bir sohbetimizde İskoç teknik adamın hiç aklımdan gitmeyen şu tespitini hatırladım: “Türk futbolunun, Avrupa’dan eksik tarafı yok. Tek sorun konsantrasyon farkı. Futbolcularınız maçlara iyi motive olamıyor. Halbuki, futbolda bazen en belirleyici faktör konsantrasyondur.”Souness’ın bu mealdeki sözlerine yürekten katılıyorum. Zaten o yüzden hiç unutmadım. Klasla, kalite ve tecrübe arasındaki farkı hırs ve konsantrasyonla kapatırsınız. Ne kadar iyi takım olursanız olun, tutkulu oynamazsanız her an bir kazaya uğrayabilirsiniz. Dünkü maça bu nazarla baktığımız zaman Balıkesirspor’un isteyen, arzulayan, kovalayan, bütün hücreleriyle futbola iştiyaklı taraf olduğunu, Trabzonspor’un ise bir rutini eda cefası yaşadığını ayan beyan şekilde görüyoruz.Yoksa Onur’un kalede olmayışı, orta sahada farklı bir kurgunun denenişi, Trabzonspor forvetinin tembelliği vs. hepsi detay. Bordo-Mavili takımın pek umrunda değildi vesselam.Trabzonspor açısından belki karşılaşmanın son yarım saatiyle ilgili kelam edilebilirdi. Çünkü bu süreçte oyunu forse etmeye çalışan bir görüntüsü vardı Bordo-Mavili takımın. Ama bu görüntü, büyük takım olma sorumluluğunun bir dayatması gibi duruyordu daha çok. Yani sahici ve yürek ısıtıcı değildi. Buna karşılık ev sahibi ekip, son derece dengeli bir anlayışla rakibin gelişlerini göğsünde kontrol ediyor, ardından kendini paralamadan kontra girişimlerle yeni goller arıyordu. Yani Trabzonspor’un daha aktif göründüğü bölümde de gole daha yakın ve yatkın duran taraf Balıkesirspor’du.Son düdük çaldığında doğal olarak ev sahibi takım sevindi. Peki Mustafa Reşit Akçay’ın talebeleri üzüldü mü? Pek emin değilim. Çünkü ‘Avrupa Ligi’nden sonra bir de kupayı kaldıramayız’ diyen bir hali vardı sahada.
Futbolun en romantik platformudur ‘yerel kupa’ maçları. Bir 3. lig takımının dünya devini elediğine şahit olursunuz.Manchester’ın, Real Madrid’in dahası İspanya’dan, İngiltere’den, İtalya’dan ve Almanya’dan birçok büyük takımın arşivinde unutulmaz ‘kupa’ kazaları vardır. Bizden de Fenerbahçe’nin Pendik, Galatasaray’ın Dardanel vakaları hemen aklınıza gelecektir.Bağışlayın; Balıkesirpor 3. golü atınca hafızam başladı eski defterleri karıştırmaya. Hatıralar canlandı gözümde ve bir dönem ‘gerekli mi gereksiz mi’ diye tartışılan (Ziraat) Türkiye Kupası’nın lüzumuna zamklanıp kaldım.Ve yürüdüm yürüdüm Graeme Souness’ın Galatasaray’ı çalıştırdığı (1995-96) sezona kadar gittim. Florya’daki bir sohbetimizde İskoç teknik adamın hiç aklımdan gitmeyen şu tespitini hatırladım: “Türk futbolunun, Avrupa’dan eksik tarafı yok. Tek sorun konsantrasyon farkı. Futbolcularınız maçlara iyi motive olamıyor. Halbuki, futbolda bazen en belirleyici faktör konsantrasyondur.”Souness’ın bu mealdeki sözlerine yürekten katılıyorum. Zaten o yüzden hiç unutmadım. Klasla, kalite ve tecrübe arasındaki farkı hırs ve konsantrasyonla kapatırsınız. Ne kadar iyi takım olursanız olun, tutkulu oynamazsanız her an bir kazaya uğrayabilirsiniz. Dünkü maça bu nazarla baktığımız zaman Balıkesirspor’un isteyen, arzulayan, kovalayan, bütün hücreleriyle futbola iştiyaklı taraf olduğunu, Trabzonspor’un ise bir rutini eda cefası yaşadığını ayan beyan şekilde görüyoruz.Yoksa Onur’un kalede olmayışı, orta sahada farklı bir kurgunun denenişi, Trabzonspor forvetinin tembelliği vs. hepsi detay. Bordo-Mavili takımın pek umrunda değildi vesselam.Trabzonspor açısından belki karşılaşmanın son yarım saatiyle ilgili kelam edilebilirdi. Çünkü bu süreçte oyunu forse etmeye çalışan bir görüntüsü vardı Bordo-Mavili takımın. Ama bu görüntü, büyük takım olma sorumluluğunun bir dayatması gibi duruyordu daha çok. Yani sahici ve yürek ısıtıcı değildi. Buna karşılık ev sahibi ekip, son derece dengeli bir anlayışla rakibin gelişlerini göğsünde kontrol ediyor, ardından kendini paralamadan kontra girişimlerle yeni goller arıyordu. Yani Trabzonspor’un daha aktif göründüğü bölümde de gole daha yakın ve yatkın duran taraf Balıkesirspor’du.Son düdük çaldığında doğal olarak ev sahibi takım sevindi. Peki Mustafa Reşit Akçay’ın talebeleri üzüldü mü? Pek emin değilim. Çünkü ‘Avrupa Ligi’nden sonra bir de kupayı kaldıramayız’ diyen bir hali vardı sahada.