Şimdiki hayatımız içinde pek sıkça duyduğumuz “vaktim yok!” sözünü, ben “vaktimin bereketi yok” şeklinde değerlendiriyorum. Okumaya, düşünmeye, vefaya, fedakârlığa, yardımlaşmaya, görüşmeye vaktimiz yok. Çünkü vakitlerimiz gaflet ipoteklerinin tasallutu altında. Mutlu olmaya vaktimiz yok; yani, yaşamaya vaktimiz yok!Fırsatlar gökyüzündeki irili ufaklı yıldızların sayısıncadır, sonsuzdur. Ama başını kaldırıp bakmazsan, onların ışığını gözlerinden beynine ve yüreğine yansıtan tefekkür şuuruyla nurlanmayı bilmezsen, dar mekânların kör edici sahte ışıkları yalnızca karanlığını ve şaşkınlığını artırır.“Zamanı-ömrümüzü” değerli kılan manalardan uzak kalmışsak, hatta onun mücerret varlığını (o manalardan ayrı olarak) maddîleştirip “her yeni gelen gün en iyisini getirir” sürüklenmeciliğine saparsak, ihsan olunan fırsatlar bize ne yapsın? Bir 24 saat yaşıyorsun ama; günü gün gibi, geceyi gece gibi, ay’ı ay gibi, yılı yıl gibi yaşamıyorsan, iraden ve şuurun nefsanî zaaflar yüzünden beton kalıpların arasında sıkışıp kalmışsa, hikmet ve sır noktalarının “düzenleyici-yön verici” zenginliğinden nasip alamıyorsan, bu nasıl bir yaşamaktır?İşte bunları düşünmeli, bunları düşündürmeliyiz. Bunları düşünüp düşündürmeye çalışanları mahzun ve mahrum edici kurnazlık metotlarıyla gerçek çözüm düşünceleri üretilemez.Hep şikâyet edilir, “düşünce hayatı neden fakirleşti” diye. Sebep, aslen, gönül ve duygu hayatımızın fakirleşmesidir. Bencil insan, nefsanî ihtirasların kölesi olan insan, çıkarcı insan; “hasbî-muakalavî-spekülatif” denilen türden bir düşünce faaliyeti gösteremez. Bu gibi işlere ayıracak vakti yoktur onun! Onun yapacağı iş sadece güçlenmek için bilgi edinmek ve sadece pratik adımların uygunluğunu hesaplamaktır. Bunun içindir ki; bırakınız kültür-medeniyet dengesini, günümüzde ilim ve teknik arasındaki bağlar bile kopmak üzeredir. Esasen birinci çarpıklık, ikincisini bir mehil sonrasında zarurîleştirir. Manen kaybedenler er geç maddeten de kaybederler. Haddizatında, meseleler de çözümleri de bellidir. Fakat meseleleri doğuran sebeplerden bazıları “değişmez veri” gibi kabul gördüğü için; insanlar çözümü düşünmeye razı olmuyor. Sırf bu yüzden düşünce ilgilerini reddediyor. Bencilliklerden oluşan bir duyarsızlık istikrarı pozitif ve rasyonel bir karakter taşıyamaz.Bugün insanlığın önündeki temel fikrî mesele, aklî olmaktan önce kalbîdir. Kalbin aydınlığı yeterli kıvama ulaşıp “iç iletişim” hatlarına işlerlik kazandırmadıkça; akıl, düşünce üretemez. “İrade-şuur-akıl-inanç” ahengi sağlanmadıkça, nefs, en tepeye kurulur; insan sadece istismar ve sapma teknikleriyle uğraşan bir robot haline dönüşür. Nefsanî esaret mahkûmlarının hürriyet istismarları. İşte bunun için komiktir. Bugün insanın iç meselesini çözmeden ve bunu çözmeye çalışanların kıymetini bilmeden, zaten belli olan ve kolayca izah edebileceğimiz “iktisadî-siyasî-sosyal” meselelerin çözümünü gerçekleştiremeyiz. Bir şeyin içi boşalırsa dışındaki baskı artar. Bir tenekenin içindeki havasını çekin, kâğıt gibi yere yapışır. İnsanın içi de şahsiyetidir. Şahsiyetini oluşturan değerlerdir.“Ölçüsüzlük, kuralsızlık, sorumsuzluk, nefsanî tutkuları çağdaşlık adına hürriyet diye savunmak; insanı ve insanlığı şifasız bir yozlaşma esaretine mahkûm eder, asıl baskıcı dayatmacı oyunlar da o zaman başlar.Hürriyeti unutanların nefsanî serbestlik aramaları, şahsiyetini kaybedenlerin kimlik aramalarına benziyor. Vazgeçiniz bu inattan; bütün yönleriyle ve türevleriyle vazgeçiniz. İçimizi boşaltmak serbest, beslemek yasak hale getirilirse; bırakın gelişmeyi ayakta bile duramayız.
Şimdiki hayatımız içinde pek sıkça duyduğumuz “vaktim yok!” sözünü, ben “vaktimin bereketi yok” şeklinde değerlendiriyorum. Okumaya, düşünmeye, vefaya, fedakârlığa, yardımlaşmaya, görüşmeye vaktimiz yok. Çünkü vakitlerimiz gaflet ipoteklerinin tasallutu altında. Mutlu olmaya vaktimiz yok; yani, yaşamaya vaktimiz yok!Fırsatlar gökyüzündeki irili ufaklı yıldızların sayısıncadır, sonsuzdur. Ama başını kaldırıp bakmazsan, onların ışığını gözlerinden beynine ve yüreğine yansıtan tefekkür şuuruyla nurlanmayı bilmezsen, dar mekânların kör edici sahte ışıkları yalnızca karanlığını ve şaşkınlığını artırır.“Zamanı-ömrümüzü” değerli kılan manalardan uzak kalmışsak, hatta onun mücerret varlığını (o manalardan ayrı olarak) maddîleştirip “her yeni gelen gün en iyisini getirir” sürüklenmeciliğine saparsak, ihsan olunan fırsatlar bize ne yapsın? Bir 24 saat yaşıyorsun ama; günü gün gibi, geceyi gece gibi, ay’ı ay gibi, yılı yıl gibi yaşamıyorsan, iraden ve şuurun nefsanî zaaflar yüzünden beton kalıpların arasında sıkışıp kalmışsa, hikmet ve sır noktalarının “düzenleyici-yön verici” zenginliğinden nasip alamıyorsan, bu nasıl bir yaşamaktır?İşte bunları düşünmeli, bunları düşündürmeliyiz. Bunları düşünüp düşündürmeye çalışanları mahzun ve mahrum edici kurnazlık metotlarıyla gerçek çözüm düşünceleri üretilemez.Hep şikâyet edilir, “düşünce hayatı neden fakirleşti” diye. Sebep, aslen, gönül ve duygu hayatımızın fakirleşmesidir. Bencil insan, nefsanî ihtirasların kölesi olan insan, çıkarcı insan; “hasbî-muakalavî-spekülatif” denilen türden bir düşünce faaliyeti gösteremez. Bu gibi işlere ayıracak vakti yoktur onun! Onun yapacağı iş sadece güçlenmek için bilgi edinmek ve sadece pratik adımların uygunluğunu hesaplamaktır. Bunun içindir ki; bırakınız kültür-medeniyet dengesini, günümüzde ilim ve teknik arasındaki bağlar bile kopmak üzeredir. Esasen birinci çarpıklık, ikincisini bir mehil sonrasında zarurîleştirir. Manen kaybedenler er geç maddeten de kaybederler. Haddizatında, meseleler de çözümleri de bellidir. Fakat meseleleri doğuran sebeplerden bazıları “değişmez veri” gibi kabul gördüğü için; insanlar çözümü düşünmeye razı olmuyor. Sırf bu yüzden düşünce ilgilerini reddediyor. Bencilliklerden oluşan bir duyarsızlık istikrarı pozitif ve rasyonel bir karakter taşıyamaz.Bugün insanlığın önündeki temel fikrî mesele, aklî olmaktan önce kalbîdir. Kalbin aydınlığı yeterli kıvama ulaşıp “iç iletişim” hatlarına işlerlik kazandırmadıkça; akıl, düşünce üretemez. “İrade-şuur-akıl-inanç” ahengi sağlanmadıkça, nefs, en tepeye kurulur; insan sadece istismar ve sapma teknikleriyle uğraşan bir robot haline dönüşür. Nefsanî esaret mahkûmlarının hürriyet istismarları. İşte bunun için komiktir. Bugün insanın iç meselesini çözmeden ve bunu çözmeye çalışanların kıymetini bilmeden, zaten belli olan ve kolayca izah edebileceğimiz “iktisadî-siyasî-sosyal” meselelerin çözümünü gerçekleştiremeyiz. Bir şeyin içi boşalırsa dışındaki baskı artar. Bir tenekenin içindeki havasını çekin, kâğıt gibi yere yapışır. İnsanın içi de şahsiyetidir. Şahsiyetini oluşturan değerlerdir.“Ölçüsüzlük, kuralsızlık, sorumsuzluk, nefsanî tutkuları çağdaşlık adına hürriyet diye savunmak; insanı ve insanlığı şifasız bir yozlaşma esaretine mahkûm eder, asıl baskıcı dayatmacı oyunlar da o zaman başlar.Hürriyeti unutanların nefsanî serbestlik aramaları, şahsiyetini kaybedenlerin kimlik aramalarına benziyor. Vazgeçiniz bu inattan; bütün yönleriyle ve türevleriyle vazgeçiniz. İçimizi boşaltmak serbest, beslemek yasak hale getirilirse; bırakın gelişmeyi ayakta bile duramayız.