Image may be NSFW.
Clik here to view.
‘Futbola susamak’ diye bir kavram canlandı tahayyülümde. Onun açlığını hissetmek. Koşup ona sımsıkı sarılmak, onu yaşamak yaşatmak…Onunla el ele tutuşmak, koşmak, coşmak, coşturmak. Onunla anlatmak hayatın güzelliğini, estetiğini, renklerin eşsizliğini, farklılıkların çekiciliğini… Ve onunla örnek olmak, hayranlık uyandırmak. Onu saygın kılmak, emeğe azık yapmak. İş ahlakını bayraklaştırmak. Takım ruhunu zirvelere taşımak… Ve onun adını ‘tutku’ koymak… Teşekkür borçluyum Trabzonspor’a; bana bunları hatırlattığı, hayal dünyamı futbolun enginlerine doğru yolculuğa çıkardığı için. Bazen bir şeyleri çok kötü yaparak da iyi örnek olursunuz. Daha doğrusu iyinin ve güzelin kıymetini anlatırsınız, öğretirsiniz. Trabzon bir futbol şehridir, bundan ötesi futbolun kendisidir. Hazin olan şu ki, ısrarla kendine sırt dönüyor bu şehrin takımı. Topun gülücükler dağıttığı değil somurttuğu, kapkara kesildiği, seyredene kasvet verdiği bir koyu gri futbol iklimine yelken açmış gidiyor ısrarla. Lakin pusulası ‘sonuç’ olduğu için vaziyeti idare ediyor. Kazanıyor, kaybediyor, zirve yarışında geriye düşüyor ama şimdilik Lazio hariç kolay lokma diyebileceğimiz rakiplerle mücadele ettiği Avrupa sahasında puanları istifliyor. Buradan sağladığı itibarla bir nebze olsun sergilediği futbolun yabanlığının üzerini örtüyor. Unutmadan hatırlatalım. Bugüne kadar topladığı puanlarda aslan payı ne atanların ne de attıranların. Aslan payı kaledeki tutan adamın. Dün o devreye giremeyince ilk yarıyı iki farklı yenik kapadı Trabzonspor. Ve hakkını yemeyelim. İkinci yarıda futbola döndü Bordo-Mavili takım. Adeta ‘Bu oyun, bu futbol bana yakışmıyor’ diyen bir edayla risk kostümlerini de kuşanarak Gaziantep’in üzerine yürüdü. Böylece hem daha asil bir görüntü sergiledi hem de skoru zorladı. Penaltı golüyle farkı bire indirdikten kısa bir süre sonra Onur’un “Nazar mı değdi.” dedirten hatası sonucu üçüncüyü kalesinde gördüğü halde oyuna küsmedi, demoralize olmadı, ikinci golü de buldu. Bütün adamlarıyla çok formda, çok zinde ve çok kendinde bir takım görüntüsü sergileyen Sergen Yalçın eli değmiş Gaziantepspor, ritminden bir şey kaybetmese de Trabzonspor’un arayışları, zorlayışları son ana kadar sürdü. Böylece kaybettiği halde en azından ikinci yarıda futbolun saygınlık çizgisinde kalabilmeye başardığı bir maçı geride bıraktı Bordo-Mavili takım. Peki maçın bütünü açısından nasıl bir mesaj verdi Trabzonspor?: El cevap: “Ben kesinlikle sahip olduğum oyuncu potansiyelinin hakkını veremiyorum.”
Clik here to view.
‘Futbola susamak’ diye bir kavram canlandı tahayyülümde. Onun açlığını hissetmek. Koşup ona sımsıkı sarılmak, onu yaşamak yaşatmak…Onunla el ele tutuşmak, koşmak, coşmak, coşturmak. Onunla anlatmak hayatın güzelliğini, estetiğini, renklerin eşsizliğini, farklılıkların çekiciliğini… Ve onunla örnek olmak, hayranlık uyandırmak. Onu saygın kılmak, emeğe azık yapmak. İş ahlakını bayraklaştırmak. Takım ruhunu zirvelere taşımak… Ve onun adını ‘tutku’ koymak… Teşekkür borçluyum Trabzonspor’a; bana bunları hatırlattığı, hayal dünyamı futbolun enginlerine doğru yolculuğa çıkardığı için. Bazen bir şeyleri çok kötü yaparak da iyi örnek olursunuz. Daha doğrusu iyinin ve güzelin kıymetini anlatırsınız, öğretirsiniz. Trabzon bir futbol şehridir, bundan ötesi futbolun kendisidir. Hazin olan şu ki, ısrarla kendine sırt dönüyor bu şehrin takımı. Topun gülücükler dağıttığı değil somurttuğu, kapkara kesildiği, seyredene kasvet verdiği bir koyu gri futbol iklimine yelken açmış gidiyor ısrarla. Lakin pusulası ‘sonuç’ olduğu için vaziyeti idare ediyor. Kazanıyor, kaybediyor, zirve yarışında geriye düşüyor ama şimdilik Lazio hariç kolay lokma diyebileceğimiz rakiplerle mücadele ettiği Avrupa sahasında puanları istifliyor. Buradan sağladığı itibarla bir nebze olsun sergilediği futbolun yabanlığının üzerini örtüyor. Unutmadan hatırlatalım. Bugüne kadar topladığı puanlarda aslan payı ne atanların ne de attıranların. Aslan payı kaledeki tutan adamın. Dün o devreye giremeyince ilk yarıyı iki farklı yenik kapadı Trabzonspor. Ve hakkını yemeyelim. İkinci yarıda futbola döndü Bordo-Mavili takım. Adeta ‘Bu oyun, bu futbol bana yakışmıyor’ diyen bir edayla risk kostümlerini de kuşanarak Gaziantep’in üzerine yürüdü. Böylece hem daha asil bir görüntü sergiledi hem de skoru zorladı. Penaltı golüyle farkı bire indirdikten kısa bir süre sonra Onur’un “Nazar mı değdi.” dedirten hatası sonucu üçüncüyü kalesinde gördüğü halde oyuna küsmedi, demoralize olmadı, ikinci golü de buldu. Bütün adamlarıyla çok formda, çok zinde ve çok kendinde bir takım görüntüsü sergileyen Sergen Yalçın eli değmiş Gaziantepspor, ritminden bir şey kaybetmese de Trabzonspor’un arayışları, zorlayışları son ana kadar sürdü. Böylece kaybettiği halde en azından ikinci yarıda futbolun saygınlık çizgisinde kalabilmeye başardığı bir maçı geride bıraktı Bordo-Mavili takım. Peki maçın bütünü açısından nasıl bir mesaj verdi Trabzonspor?: El cevap: “Ben kesinlikle sahip olduğum oyuncu potansiyelinin hakkını veremiyorum.”
