İlk işaret İstanbul Borsası’ndan: İşlem gören şirketlerin değeri %5,2’lik yani 26 milyarlık kayıp ile 526 milyara düşmüş. Bu ne anlama geliyor? Piyasalarda siyasete bağlı işleyen güven ve istikrar ortamı güç kaybediyor.AK Parti’nin elindeki en büyük koz “istikrar” idi. Parti rekabeti çoğu kimsenin umurunda değildir ve işi bilenler siyaseti sadece ekonomiyi belirlediği ölçüde nazara alırlar. 90’lı yıllarda siyaset, derin savrulmalarla ekonominin üzerinde ağır bir yük oluşturdu. Nitekim 2000 ve 2001 ekonomik krizi, siyasetin en çok at koşturduğu finans sektöründe patlak verdi. Çöküşün üzerine AK Parti parlak bir performans sergileyerek piyasalarda güven atmosferini yeniden oluşturdu. Sıfırların atılması ve enflasyonun dizginlenmesi Türkiye’yi uzun vadeli hesap ve yatırım yapılabilir bir ülke haline getirdi. 11 yıldır bu istikrarın faydalarını devşiriyoruz. Nihayetinde bu istikrar, Türkiye’nin kangren olmuş sorununu çözmek için hükümeti risk alabilecek güce ulaştırdı. Barış Süreci hiç parçalı ve istikrarsız siyasî aktörlerle yürüyebilir miydi?Başbakan’ın elindeki gerçek güç bu istikrarı sürdürme yeteneğinden geliyordu. Hamaseti bir kenara bırakıp işin doğrusunu resmedelim. Hepimizin gözü, istikrar adı verdiğimiz efsunlu kristal küreye çevrilmiş durumdaydı. Bu küre Başbakan’ın elindeydi. Yalpaladığı veya dengesini bozduğu her dem “düşecek” diye hepimizin yüreği ağzına geliyordu. 2013 yılı içinde ikinci defa bu küre Başbakan’ın elinden düştü. Birincisinde derin bir çatlak oluştu, ikincisinde daha derin bir çatlak. Kristal küremiz parçalanmak üzere. Yani Türkiye, istikrar içinde geçen yılların sonuna gelmiş durumda.Başbakan elinde tuttuğu küre ile iki kritik hata yaptı. Birincisi Gezi olaylarının başlamasına yol açan “Şafak operasyonu”, ikincisi ise hiçbir hazırlığa dayanmadığı için iyi niyetli bulunmayan dershaneleri kapatma teşebbüsü. Şayet bu iki teşebbüs de, “kirli ittifaklar”ın AK Parti veya hükümet içindeki uzantılarının marifeti ise, Başbakan’a destek olmalı ve Türkiye üzerinde “ameliyat yapılması”na engel olmalıyız. Şafak operasyonu emrini kim verdi? Hiçbir hazırlık yapılmadan dershaneleri kapatma teşebbüsü kimin fikriydi? Birincisi kendi özel hayat alanlarını korumaya çalışanları; ikincisi muhafazakâr kesimin yeni seçkinlerini Başbakan’ın elinde tuttuğu kristal kürenin büyüsünden uzaklara savurdu.İki yol var. Birincisi, Başbakan kendisini vazgeçilmez kılan faktörün bu kristal küre olduğunu hatırlayacak ve çatlayan yerleri onarıp onu tekrar yükseğe çıkartacak. İstikrar, çatışarak korunmaz. Başbakan’ın uzlaşmacı bir dil kullanması lazım. İkincisi, elindeki istikrar kozunun alternatifi olmadığına güvenerek çatışmayı tırmandırabilir ve gözünü bu kristal küreye dikmiş olanların gönülsüz desteğini sürdürebilir. İkinci yaklaşım, Başbakan’ın bugünkü duruşuna ve sorun çözme yaklaşımına daha uygun. Başbakan krizleri hep tırmandırarak çözüyor. Krizleri tırmandırarak çözmek, sorunu karşı tarafın kucağına bırakmak ve göreceği zararla baş başa kalmasını sağlamak demek. Baba ile oğul iddiaya girip parmaklarını karşılıklı olarak birbirlerinin ağzına sokmuşlar, sonuna kadar ısırıyorlar. Kim daha fazla dayanırsa o kazanacak. İlk pes eden delikanlıya babanın itirafı: “İki saniye daha dayansaydın ben pes edecektim.” Bu tür durumlarda Başbakan hep daha dayanıklı ve sabırlı duruyor. Güvendiği dağ ise istikrarı sürdürme rolüne özellikle siyaset dışı orta sınıflardan ve toplumdan gelecek destek.Seçimler yaklaşıyor ve Başbakan, Türkiye’nin önüne “istikrar mı, yoksa kaos mu?” ikilemini koyabilir. Ancak bu ikilemin de kendi içinde bir açmazı var. Bu seçimler genel değil, yerel iktidarları belirleyecek seçimler. Başbakan’ın istikrar kartını elinde tutarak siyaseti kutuplaştırması, bir roketatar silahını ateşlemeye benziyor. Mermi öne doğru giderken geride duranları yakıp kül edecek bir ateş çıkartıyor. Üstelik diğer elinde, iki defa yere düşürüp çatlattığı kristal küre duruyor.
İlk işaret İstanbul Borsası’ndan: İşlem gören şirketlerin değeri %5,2’lik yani 26 milyarlık kayıp ile 526 milyara düşmüş. Bu ne anlama geliyor? Piyasalarda siyasete bağlı işleyen güven ve istikrar ortamı güç kaybediyor.AK Parti’nin elindeki en büyük koz “istikrar” idi. Parti rekabeti çoğu kimsenin umurunda değildir ve işi bilenler siyaseti sadece ekonomiyi belirlediği ölçüde nazara alırlar. 90’lı yıllarda siyaset, derin savrulmalarla ekonominin üzerinde ağır bir yük oluşturdu. Nitekim 2000 ve 2001 ekonomik krizi, siyasetin en çok at koşturduğu finans sektöründe patlak verdi. Çöküşün üzerine AK Parti parlak bir performans sergileyerek piyasalarda güven atmosferini yeniden oluşturdu. Sıfırların atılması ve enflasyonun dizginlenmesi Türkiye’yi uzun vadeli hesap ve yatırım yapılabilir bir ülke haline getirdi. 11 yıldır bu istikrarın faydalarını devşiriyoruz. Nihayetinde bu istikrar, Türkiye’nin kangren olmuş sorununu çözmek için hükümeti risk alabilecek güce ulaştırdı. Barış Süreci hiç parçalı ve istikrarsız siyasî aktörlerle yürüyebilir miydi?Başbakan’ın elindeki gerçek güç bu istikrarı sürdürme yeteneğinden geliyordu. Hamaseti bir kenara bırakıp işin doğrusunu resmedelim. Hepimizin gözü, istikrar adı verdiğimiz efsunlu kristal küreye çevrilmiş durumdaydı. Bu küre Başbakan’ın elindeydi. Yalpaladığı veya dengesini bozduğu her dem “düşecek” diye hepimizin yüreği ağzına geliyordu. 2013 yılı içinde ikinci defa bu küre Başbakan’ın elinden düştü. Birincisinde derin bir çatlak oluştu, ikincisinde daha derin bir çatlak. Kristal küremiz parçalanmak üzere. Yani Türkiye, istikrar içinde geçen yılların sonuna gelmiş durumda.Başbakan elinde tuttuğu küre ile iki kritik hata yaptı. Birincisi Gezi olaylarının başlamasına yol açan “Şafak operasyonu”, ikincisi ise hiçbir hazırlığa dayanmadığı için iyi niyetli bulunmayan dershaneleri kapatma teşebbüsü. Şayet bu iki teşebbüs de, “kirli ittifaklar”ın AK Parti veya hükümet içindeki uzantılarının marifeti ise, Başbakan’a destek olmalı ve Türkiye üzerinde “ameliyat yapılması”na engel olmalıyız. Şafak operasyonu emrini kim verdi? Hiçbir hazırlık yapılmadan dershaneleri kapatma teşebbüsü kimin fikriydi? Birincisi kendi özel hayat alanlarını korumaya çalışanları; ikincisi muhafazakâr kesimin yeni seçkinlerini Başbakan’ın elinde tuttuğu kristal kürenin büyüsünden uzaklara savurdu.İki yol var. Birincisi, Başbakan kendisini vazgeçilmez kılan faktörün bu kristal küre olduğunu hatırlayacak ve çatlayan yerleri onarıp onu tekrar yükseğe çıkartacak. İstikrar, çatışarak korunmaz. Başbakan’ın uzlaşmacı bir dil kullanması lazım. İkincisi, elindeki istikrar kozunun alternatifi olmadığına güvenerek çatışmayı tırmandırabilir ve gözünü bu kristal küreye dikmiş olanların gönülsüz desteğini sürdürebilir. İkinci yaklaşım, Başbakan’ın bugünkü duruşuna ve sorun çözme yaklaşımına daha uygun. Başbakan krizleri hep tırmandırarak çözüyor. Krizleri tırmandırarak çözmek, sorunu karşı tarafın kucağına bırakmak ve göreceği zararla baş başa kalmasını sağlamak demek. Baba ile oğul iddiaya girip parmaklarını karşılıklı olarak birbirlerinin ağzına sokmuşlar, sonuna kadar ısırıyorlar. Kim daha fazla dayanırsa o kazanacak. İlk pes eden delikanlıya babanın itirafı: “İki saniye daha dayansaydın ben pes edecektim.” Bu tür durumlarda Başbakan hep daha dayanıklı ve sabırlı duruyor. Güvendiği dağ ise istikrarı sürdürme rolüne özellikle siyaset dışı orta sınıflardan ve toplumdan gelecek destek.Seçimler yaklaşıyor ve Başbakan, Türkiye’nin önüne “istikrar mı, yoksa kaos mu?” ikilemini koyabilir. Ancak bu ikilemin de kendi içinde bir açmazı var. Bu seçimler genel değil, yerel iktidarları belirleyecek seçimler. Başbakan’ın istikrar kartını elinde tutarak siyaseti kutuplaştırması, bir roketatar silahını ateşlemeye benziyor. Mermi öne doğru giderken geride duranları yakıp kül edecek bir ateş çıkartıyor. Üstelik diğer elinde, iki defa yere düşürüp çatlattığı kristal küre duruyor.