Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın AB Komisyonu Başkanı Jean Claude Juncker ve AB Konseyi Başkanı Donald Tusk ile mülteciler üzerinden yürüttüğü pek ahlaklı olduğu iddia edilemeyecek pazarlık zabıtlarının ortaya çıkması üzerine muvafık medya, Erdoğan'ın yeni bir destan, yeni bir ‘van minut' zaferi yaşadığı yorumları yaptı.
Bu analizlerde paylaştığım tek nokta pazarlıklardaki en büyük ayıbın Avrupa Birliği'ne ait oluşu. Keyifle zaman zaman kibirle dünyaya ilke ve değerler dersi veren AB, sızan zabıtlarla fena yakalandı. Mültecilerin Türkiye'de tutulması karşılığı, ‘embriyonik diktatör' dedikleri Erdoğan'la her türlü kirli pazarlığı yaptıkları ve yapmaya devam ettikleri de tescillenmiş oldu. Seçimleri kazanman için ilerleme raporunu erteler, yumuşatırız; Karaca'yı, Baransu'yu, Dündar'ı, Gül'ü hapislerde çürüt, sesimizi kısarız; çözüm sürecini durdur, şehirler yansın, tepkimizi dünyanın duymayacağı şekilde veririz; yargıyı kendine bağla, bir hakimle istediğin kararı al, bir iki süslü laf eder, susarız ama yeter ki mültecileri bize gönderme. Pazarlığın özü budur ve pratik bunu teyit etmiştir. Dündar ve Gül'ün tutuklanmalarına AB yazılı bir tepki vermemiştir. Soru sorulana kadar yorum bile yapmamıştır.
Erdoğan'a gelince: Muhip ve müntesiplerinin iddia ettiği gibi karşımızda bir ‘ilke adamı'ndan ziyade ilke ve değerlerini pazarlığa tabi tutmaya hazır bir siyasetçi var. 17 Aralık'tan sonra bunu görmüştük. Zabıtlar teyit ediyor, durumu apaçık ediyor.
Juncker'in tabiriyle Erdoğan'ın Brüksel'de ‘prensler' gibi karşılandığı 5 Ekim ziyareti öncesi Avrupalı diplomatlarla görüşmelerimizde Cumhurbaşkanı'nın ilerleme raporunun içeriği, ertelenmesi, fasıllar, mali yardım gibi konularda pazarlık yapabileceğini gündeme getirdiğimde her defasında bir devlet başkanının bu kadar ayrıntıya girmeyeceğini, bu ince pazarlıkları teknokratlara bırakacağını söylüyorlardı. Ben de Erdoğan'ın tanımadıklarını ifade ediyordum.
Fıtrat bu kadar pazarlıkçı olunca, ilkeli tutum almak, değerler üzerinden konuşmak da imkânsızlaşıyor.
Yüksek mefkûreler adına ülkeye kabul edildiği iddia edilen mülteciler bir anda ‘otobüs ve uçaklara' doluşturularak pazarlık unsuru haline getirilecek nesnelere dönüşüyor.
Benzer vaka çok da, akla ilk gelen Erdoğan'ın 2010'da soykırım kararları alan ülkelere kızıp, öfkesini Türkiye'deki gariban Ermenistan Ermenilerinden alabileceğini ima eden sözleri. BBC Türkçe'ye verdiği mülakatta, “Ülkemde, 170 bin Ermeni var; bunların 70 bini benim vatandaşımdır. Ama yüz binini biz ülkemizde şu anda idare ediyoruz. E ne yapacağım ben yarın, gerekirse bu yüz binine hadi siz de memleketinize diyeceğim, bunu yapacağım. Niye? Benim vatandaşım değil bunlar. Ülkemde de tutmak zorunda değilim.” deyivermişti. Ki, o zamanlar 17 Aralık olmamıştı. Erdoğan'ın ülkesini AB normlarına taşıyacak, demokrat, özgürlükçü ve Ortadoğu halklarına numune teşkil edecek bir lider olduğuna inanılıyordu.
Bu karakterin son yıllardaki en somut iki örneği Kürt meselesi ile Ergenekon sürecinde görülüyor. Yalçın Akdoğan'ın itirafı ile HDP Başkanı Selahattin Demirtaş ‘seni başkan yaptırmayacağız' sloganı ile oylarını yükseltmeye başladığı an, ‘yeter, artık analar ağlamasın' diye çıkılan yolun sonuna gelinmesi; yine Bülent Arınç'ın şehadeti ile neredeyse naklen takip edilen Dolmabahçe mutabakatının, HDP yüzde 10'u geçince sahipsiz kalması, hayattaki en büyük hakikatin pazarlık olduğunu gösteriyor.
Askeri vesayeti bitirmek için yola çıkanların geldiği son nokta Doğu Perinçek'e vagon olmak. Kendisi değil ama fikirleri iktidarda olan Perinçek mutlu olmasın da kim olsun?