Üzerinden o kadar çok sular geçti ki yıllar yıllar önceydi gibi geliyor bana.
Daha IŞİD filan yokken, Suriye ile ilişkilerimizin PYD üzerinden gerildiği bir dönemde, şimdi yandaş medyaya gondolculuk yapan Doğan Medyası, o dönemde kanlı bıçaklısı olduğu iktidarı gaza getirip Suriye'ye asker sokulmasını sağlamaya çalışıyordu. Davutoğlu Hoca'nın hariciye nazırı olduğu o eski günlerden bahsediyorum. AK Parti'nin hâlâ AK Parti olduğu zamanlardı. Biz hâlâ indirilmemiştik siyasetin o kaçınılmaz kaderine doğru giden Titanik gemisinden.
İşte o zamanlarda Türk ordusunun herhangi bir Arap ülkesinin toprağına, hele hele de Suriye toprağına girmesinin, on yıldır hiç yaşlanmayan Amerikan artistleri görünümündeki dış politikamızı bir gecede acûze-i şemtaya dönüştüreceğini iddia etmiştim. Acûze-i şemta yaşlılık emaresi olan saçta ak, yüzde kırışıklık ve gözde fersizlik sebebiyle artık örtünmesine gerek kalmayacak kadar alıcılığını yitirmiş kadın demek…
Ülkenin dışişleri bakanının benim gibi, talebesi bile olamamış bir Boğaziçilinin yazısını tümden okumasını beklemek edepsizlik. Ama sanırım danışmanları da sadece “acûze-i şemta” kısmını fosforlamış ve “Kerim size böyle demiş” efendim diye gaza getirmişlerdi. Ya da diyeyim, ben hâlâ Hoca'nın aklî; melekeleri konusunda hüsn-ü zan ettiğimden böyle düşünüyorum. Eyüp'te bir eski Mevlevihanede yaptığı bir konuşma sonrasında gözleri dolu dolu sitem etti bana. “Sen de beni anlamazsan…” diyerek… Belli ki “acûze-i şemta” çok dokunmuştu…
Merak ediyorum şimdi de gözleri dolu dolu mudur?
Dışişleri bakanının “aman savaş kelimesini ilk telaffuz eden ben olayım” acullüğü ile Suriye'ye Suudi Arabistan ile ortak bir kara ve hava operasyonu düzenlemekten bahsettiğini duyduğunda gözleri dolmuş ve “Nerden çıktı bu acûze-i şemta! Baksan bakılmaz, atsan atılmaz!” demiş midir acaba?
Hâlâ daha iktidarın yaptıklarına anlam vermeye çalıştığım, evrensel mantığa uymasa bile, söz gelimi, mafya mantığına uydurarak, “kabul edilemez, ama anlaşılabilir” demeye çalıştığım anlar olur. Suriye'ye girmek arzusunu mafya mantığı ile bile açıklayamıyorum. Tek açıklaması var: Kıyamet Kültü Mantığı.
Kıyamet kültleri tarihin seyrinin sembolik bir savaşla değişeceği ve arkasından insanlık tarihinin sil baştan başlayacağı bir yeryüzü cennetinin inşa edileceği zehabıyla hareket ederler. Kendilerinin Allah'ın veya herhangi yüksek iradeye inanıyorlarsa o iradenin has kulları olduklarına inanan Kıyamet kültçüleri, tanrılarının kendilerine ancak bir varlık-yokluk savaşında merhamet edip gökten yardımcılar göndereceklerini düşündüklerinden, bu savaşı bizzat kendileri çıkarmaya çalışırlar. Kıyamet kültlerinin iki ortak özelliği vardır: karizmatik bir lidere atfedilen doğaüstü güçler ve vasıflar ve yüzyılcılık ve binyılcılık gibi döngüsel tarih okuyuşunu literal-zahiri boyutuyla anlamak. Sözgelimi “Allah'ın bütün vasıflarını şahsında toplamış, kendisine dokunmanın ibadet olduğu, bir dokunuşla bayılmışı ayıltan, bir sohbetiyle intihar etmek üzere olanı hayata bağlayan bir lider,” ve “1923'ün yüzüncü yılına, 1071'in bininci yılına özel manalar yükleyip yüzyıl veya binyıl önce başlayan sürecin şimdi tamamlanacağı şeklindeki tarih okumaları…”
“Suriye'den 1917'nin ilk aylarında, Mustafa Kemal Paşa'nın yönettiği kanlı bir çekilme savaşı sonrasında çıktık. Yüzüncü yılı geldi geliyor. Ahirzaman alametleri içinde bahsi geçen kara bayraklı, kara kıyafetli adamlar çıktı. Mesih'in Şam'daki beyaz kuleye inme zamanı yaklaşmıştır. Mesih de Mehdi ile Kudüs'teki Mescid-i Aksa'da birlikte cuma namazı kılacak.” türünden bir mantık işliyor olabilir mi bir yerlerde?
Bunlar aklıma gelince, acûze-i şemta bana pek bir sıcak, pek bir güzel görünüyor.
Dış politikamız zombileşmek üzeredir…