Bu yıl ilk kez dağıtılan Hollanda-Türkiye Dostluk Ödülü’nü iki gün önce aldım. Benimle birlikte iki kişi daha ödüle layık görüldü: Başarılı Hollandalı-Türk işadamı Turgut Torunoğulları ve meşhur Hollandalı besteci Theo Loevendie.Ödül, iki Hollandalı Türk işadamı Atilay Uslu ve Ahmet Taşçı’nın, geçen yılki, Hollanda ile Türkiye arasında diplomatik-ticari ilişkilerin kurulmasının 400’üncü yıldönümü kutlamalarını münasip şekilde devam ettirme girişiminin bir sonucu. Bu haftadan başlayarak, her yıl, Türkiye ile Hollanda’nın birbirini daha iyi anlamasına ve iki halkın dostluğunun güçlenmesine katkıda bulunan üç kişiye Dostluk Ödülü verilecek.Elbette Türkiye’nin ilk üç dostu arasında olmaktan gururluyum. Bu terim, bana, tanınmış Türkiye uzmanı Erik-Jan Zürcher’in birkaç yıl önce kaleme aldığı bir makaleyi hatırlattı. Zürcher’e göre, aşk gibi, dostluk da, pek çok farklı kılıkta tezahür eder. Kendisi, Türkiye’nin AB üyeliği çabasıyla bağlantılı olarak, Türkiye’ye gösterilen dostluğu üç türe ayırmıştır.Biri, Türkiye ile güçlü kişisel, iş bağları olan ve Hollanda ile diğer Avrupa ülkelerindeki medyada durmadan boy gösteren Türkiye’ye dair çok sayıda yanlış anlama ve algılamadan rahatsız olanların dostluğu. Onlar ‘gerçek’ Türkiye’yi tanıtmaya çalışırlar ve sevdikleri ülke hakkında tek bir olumsuz şey bile duymak istemezler. Bu yüzden, kaçınılmaz olarak hatalar yapıldığı zaman, Türkleri eleştirmeyi becerebilecek ya da isteyecek kişiler onlar olmaz.İkinci grup, Türkiye’nin sözde dostlarıdır; bunlar en iyi niyetleri beslediklerini iddia ederler, ama belli dozda ikiyüzlülük ve çifte standartla karışık eleştirilerin bitmek bilmez listesiyle ülkeye hababam yüklenirler. Üstü kapalı olarak şu mesajı verirler: Türkiye bizlerden çok farklı ve temelde Avrupa ya da AB’ye ait değil.Zürcher’in makalesindeki üçüncü grubu ise Türkiye’nin AB’ye girme hakkı bulunduğunu savunanlar, ama aynı zamanda belirlenmiş amaçla çelişen karar ve politikaları eleştirenler oluşturur. Zürcher’e bakılırsa, ben, gizli gündemi bulunmayan, iyi ve kötü zamanlarda hoş ve nahoş mesajları kaynaştıran ‘gerçek dostlar’ grubundanım. Ödüle de bu türden bir dostluk sebebiyle layık görüldüğümü ummaktayım.Türkiye’nin has dostları olarak biraz zor zamanlardan geçiyoruz. Son haftalarda Gezi Parkı ve Türkiye’nin diğer pek çok yerindeki protestolara mukabele ederken, Başbakan Erdoğan ile pek çok bakanı tekrar tekrar kendi ayaklarına sıktı. Bu kadar çok Türk’ün rahatsızlıklarını dışa vurmak için sokağa dökülmesine yol açan sebepleri anlayamadılar ve onları, Türkiye’nin yükselişini istikrarsızlık ve huzursuzluk çıkararak engellemeye çalışan karanlık iç ve dış güçlerin manipülasyonuna gelmiş kurbanlar olarak takdim etmeye çalıştılar.Özellikle Türkiye’nin gerçek dostları, hükümeti, durumu tümden yanlış yönetmesi sebebiyle kuvvetle eleştirmeli ve Türkiye’nin liderlerine, işe yaramaz ve modası geçmiş komplo teorilerinin, ülkenin dünyadaki itibarına zarar verdiğini söylemeli.Diğer yandan, aynı dostlar, Türkiye’nin Avrupa’ya ait olmadığının nihayet gözler önüne serilmesi gerekçesiyle (“Biz size hep demiştik”), AB’ye üyelik müzakerelerinin durmasını isteyen Avrupalı sözde uzmanların kolaycı ve öngörülebilir çıkarsamalarına da karşı durmalı.Son günlerde, Türkiye ile AB’nin kopmasının, tüm ülkeden yükseldiğini duyduğumuz daha fazla Avrupa tarzı demokrasi ve özgürlük taleplerine verilebilecek en kötü karşılık olduğunu belirten herkese katılıyorum. Nitekim iktidar partisi, ancak AB’nin muhatabı olması halinde, reform gündemine geri dönecektir. Bazı eski dostların önerdiği gibi, şimdi Türkiye’nin suratına kapıyı çarpmak, sadece, AKP’nin hem içinden hem dışından, Türkiye’nin tantanalı tecridinin yeni bir evresinin yolunu gözleyenlerin elini güçlendirir.Türkiye’nin gerçek dostu olmak, her zaman kolay değil. Yüzeysel yargılar ve uzağı görmeyen fırsatçılık karşısında dayanıklılık ve inatçılık gerektirir. Ama Dostluk Ödülleri’nin organizatörlerinin, gelecek yıl Hollanda’da yeni bir üçlü daha bulacağından eminim.
Bu yıl ilk kez dağıtılan Hollanda-Türkiye Dostluk Ödülü’nü iki gün önce aldım. Benimle birlikte iki kişi daha ödüle layık görüldü: Başarılı Hollandalı-Türk işadamı Turgut Torunoğulları ve meşhur Hollandalı besteci Theo Loevendie.Ödül, iki Hollandalı Türk işadamı Atilay Uslu ve Ahmet Taşçı’nın, geçen yılki, Hollanda ile Türkiye arasında diplomatik-ticari ilişkilerin kurulmasının 400’üncü yıldönümü kutlamalarını münasip şekilde devam ettirme girişiminin bir sonucu. Bu haftadan başlayarak, her yıl, Türkiye ile Hollanda’nın birbirini daha iyi anlamasına ve iki halkın dostluğunun güçlenmesine katkıda bulunan üç kişiye Dostluk Ödülü verilecek.Elbette Türkiye’nin ilk üç dostu arasında olmaktan gururluyum. Bu terim, bana, tanınmış Türkiye uzmanı Erik-Jan Zürcher’in birkaç yıl önce kaleme aldığı bir makaleyi hatırlattı. Zürcher’e göre, aşk gibi, dostluk da, pek çok farklı kılıkta tezahür eder. Kendisi, Türkiye’nin AB üyeliği çabasıyla bağlantılı olarak, Türkiye’ye gösterilen dostluğu üç türe ayırmıştır.Biri, Türkiye ile güçlü kişisel, iş bağları olan ve Hollanda ile diğer Avrupa ülkelerindeki medyada durmadan boy gösteren Türkiye’ye dair çok sayıda yanlış anlama ve algılamadan rahatsız olanların dostluğu. Onlar ‘gerçek’ Türkiye’yi tanıtmaya çalışırlar ve sevdikleri ülke hakkında tek bir olumsuz şey bile duymak istemezler. Bu yüzden, kaçınılmaz olarak hatalar yapıldığı zaman, Türkleri eleştirmeyi becerebilecek ya da isteyecek kişiler onlar olmaz.İkinci grup, Türkiye’nin sözde dostlarıdır; bunlar en iyi niyetleri beslediklerini iddia ederler, ama belli dozda ikiyüzlülük ve çifte standartla karışık eleştirilerin bitmek bilmez listesiyle ülkeye hababam yüklenirler. Üstü kapalı olarak şu mesajı verirler: Türkiye bizlerden çok farklı ve temelde Avrupa ya da AB’ye ait değil.Zürcher’in makalesindeki üçüncü grubu ise Türkiye’nin AB’ye girme hakkı bulunduğunu savunanlar, ama aynı zamanda belirlenmiş amaçla çelişen karar ve politikaları eleştirenler oluşturur. Zürcher’e bakılırsa, ben, gizli gündemi bulunmayan, iyi ve kötü zamanlarda hoş ve nahoş mesajları kaynaştıran ‘gerçek dostlar’ grubundanım. Ödüle de bu türden bir dostluk sebebiyle layık görüldüğümü ummaktayım.Türkiye’nin has dostları olarak biraz zor zamanlardan geçiyoruz. Son haftalarda Gezi Parkı ve Türkiye’nin diğer pek çok yerindeki protestolara mukabele ederken, Başbakan Erdoğan ile pek çok bakanı tekrar tekrar kendi ayaklarına sıktı. Bu kadar çok Türk’ün rahatsızlıklarını dışa vurmak için sokağa dökülmesine yol açan sebepleri anlayamadılar ve onları, Türkiye’nin yükselişini istikrarsızlık ve huzursuzluk çıkararak engellemeye çalışan karanlık iç ve dış güçlerin manipülasyonuna gelmiş kurbanlar olarak takdim etmeye çalıştılar.Özellikle Türkiye’nin gerçek dostları, hükümeti, durumu tümden yanlış yönetmesi sebebiyle kuvvetle eleştirmeli ve Türkiye’nin liderlerine, işe yaramaz ve modası geçmiş komplo teorilerinin, ülkenin dünyadaki itibarına zarar verdiğini söylemeli.Diğer yandan, aynı dostlar, Türkiye’nin Avrupa’ya ait olmadığının nihayet gözler önüne serilmesi gerekçesiyle (“Biz size hep demiştik”), AB’ye üyelik müzakerelerinin durmasını isteyen Avrupalı sözde uzmanların kolaycı ve öngörülebilir çıkarsamalarına da karşı durmalı.Son günlerde, Türkiye ile AB’nin kopmasının, tüm ülkeden yükseldiğini duyduğumuz daha fazla Avrupa tarzı demokrasi ve özgürlük taleplerine verilebilecek en kötü karşılık olduğunu belirten herkese katılıyorum. Nitekim iktidar partisi, ancak AB’nin muhatabı olması halinde, reform gündemine geri dönecektir. Bazı eski dostların önerdiği gibi, şimdi Türkiye’nin suratına kapıyı çarpmak, sadece, AKP’nin hem içinden hem dışından, Türkiye’nin tantanalı tecridinin yeni bir evresinin yolunu gözleyenlerin elini güçlendirir.Türkiye’nin gerçek dostu olmak, her zaman kolay değil. Yüzeysel yargılar ve uzağı görmeyen fırsatçılık karşısında dayanıklılık ve inatçılık gerektirir. Ama Dostluk Ödülleri’nin organizatörlerinin, gelecek yıl Hollanda’da yeni bir üçlü daha bulacağından eminim.