“Gitmediğimiz, içinde bulunmadığımız yer bizim değildir.” cümlesini kaydedip, sonra Mısır’da gerçekleşen askeri müdahale konusunda Brezilya makamlarının yaklaşımlarına geçelim. Dünyanın birçok yeri gibi Brezilya da gidilmemiş, içinde bulunulmamış bir ülke.Brezilyalılar, Müslümanları başkalarının oluşturduğu imajlar üzerinden tanıyor. İmajlar iyi olmadığı için de sevemiyor; hatta korkuyor. Darbe gibi Başkan Rousseff ve Brezilyalıların, ilk karşı çıkanlardan olması gereken konuda, derin bir sükut yaşanıyorsa, önemli sebeplerden birisi Müslümanların imajıdır.İmaj meselesiyle açıklanamayacak bir husus, Başkan’ın düne kadar herhangi bir açıklamada bulunmamış olmasıdır. Başkanlık sarayı Mısır konusunda derin bir sükut içinde. Dışişleri Bakanlığı da sitesine kısa bir açıklama koymakla yetindi. Bakanlık, açıklamasında darbe kelimesini kullanmadı. Askerlerin müdahale ederek, demokratik yoldan seçilmiş başkanı azledip, anayasayı askıya aldığını zikrettikten sonra bir an evvel demokrasinin işlemesi için diyalogların başlaması temennisinde bulundu. Brezilya’da bulunan Mısır Büyükelçisi, askeri müdahaleye darbe denilemeyeceğini şöyle açıklıyor: Seçime izin vermeyen bir askeri müdahale olmuş olsaydı darbe diyebilirdik. Mısır’daki durum böyle değil, diyor. Medya genel hatlarıyla Mısır’da neler olduğunu ve askeri müdahalenin sebeplerini rapor etmekle yetinirken iki kanal, müdahalenin bir darbe olduğunu söylüyor. Mısır haberlerini İsrail’de bulunan muhabiri vasıtasıyla veren kanalın, darbe derken karşı olduğunu düşünmeyelim. Oh olsun babından algılamak gerçeğe daha yakın olabilir. Acı gerçek şu ki; Müslümanlar dünyada kuru kalabalıklar halinde yaşamaktan daha öte bir mana ifade etmiyor. Çünkü bulundukları yerlerde çağın gerektirdiği şekilde teşkilatlanarak yaşamıyorlar. Teşkilatlanmayınca da nüfus olarak varlıkları, o ülkede hissedilmelerine yetmiyor. Avrupa ülkelerine giden milyonlarca vatandaşınızın, yarım asrı aşan varlığının siyasi getirisine bakıp, düşünelim. Durumun içi açıcı olduğunu söyleyebilir miyiz? Kaldı ki, demokrasi kültürü açısından etrafımızdaki ülkelere ilham verme arzusundayız. Brezilya’da çoğunluğunu Lübnan ve Suriyelilerin oluşturduğu on milyon civarında Arap nüfusundan bahsediliyor. Müslümanlar bu sayı içinde çok az bir yekûn teşkil ediyor. Genel itibarıyla cami ve cami dernekleri etrafında bir araya gelen Müslümanların azlıklarına ve güçsüzlüklerine rağmen ihtilafları derin. Etkili oldukları yer ticaret. Müslüman olmayanlar ise ticarette, siyasette, bürokraside, üniversitelerde kısacası her yerde var ve mevcudiyetleri nüfuslarıyla orantısız bir şekilde hissediliyor. Çünkü her türlü örgütlenmenin içinde ya da başındalar. Lübnan ve Suriye kökenli Arapların arkasında ne Suriye var ne de Lübnan. Güçlerini azınlık refleksleri, çağı idrak ve Brezilya’nın şartlarına göre çalışmaktan alıyorlar. Aynı dinden olmaları dolayısıyla kültürel farkın Müslümanlara göre daha az olması işlerini kolaylaştırıyor. Ve Brezilya’nın devlet olarak Ortadoğu’yu anlamasında en müessir rolü onlar üstleniyor. Bu müessir rol tarihten devralınan kötü kalıntılar ve Müslümanların bugünkü imajı ile birleşince İhvan-ı Müslimin ya da dini yönü hissedilen herhangi bir parti ilk anda soğuk karşılanıyor. Başkan Filistinlilerin haklarına taraf olurken, darbe karşısında tavrını belli etmiyorsa, uluslararası konjonktürle beraber Brezilya’nın derinliğini oluşturan renkler arasında Suriye ve Lübnanlıların etkisini de mutlaka hesap ediyor olmalıdır. İşin zorluğuna örnek olsun diye birçok faaliyet yaptığımız bir dostun üç sene sonra gelen itirafına kulak verelim: Ben, “Müslümanlar şeytandan daha kötüdür.” telkiniyle büyüdüm. Sizi tanıyınca sevdim.
“Gitmediğimiz, içinde bulunmadığımız yer bizim değildir.” cümlesini kaydedip, sonra Mısır’da gerçekleşen askeri müdahale konusunda Brezilya makamlarının yaklaşımlarına geçelim. Dünyanın birçok yeri gibi Brezilya da gidilmemiş, içinde bulunulmamış bir ülke.Brezilyalılar, Müslümanları başkalarının oluşturduğu imajlar üzerinden tanıyor. İmajlar iyi olmadığı için de sevemiyor; hatta korkuyor. Darbe gibi Başkan Rousseff ve Brezilyalıların, ilk karşı çıkanlardan olması gereken konuda, derin bir sükut yaşanıyorsa, önemli sebeplerden birisi Müslümanların imajıdır.İmaj meselesiyle açıklanamayacak bir husus, Başkan’ın düne kadar herhangi bir açıklamada bulunmamış olmasıdır. Başkanlık sarayı Mısır konusunda derin bir sükut içinde. Dışişleri Bakanlığı da sitesine kısa bir açıklama koymakla yetindi. Bakanlık, açıklamasında darbe kelimesini kullanmadı. Askerlerin müdahale ederek, demokratik yoldan seçilmiş başkanı azledip, anayasayı askıya aldığını zikrettikten sonra bir an evvel demokrasinin işlemesi için diyalogların başlaması temennisinde bulundu. Brezilya’da bulunan Mısır Büyükelçisi, askeri müdahaleye darbe denilemeyeceğini şöyle açıklıyor: Seçime izin vermeyen bir askeri müdahale olmuş olsaydı darbe diyebilirdik. Mısır’daki durum böyle değil, diyor. Medya genel hatlarıyla Mısır’da neler olduğunu ve askeri müdahalenin sebeplerini rapor etmekle yetinirken iki kanal, müdahalenin bir darbe olduğunu söylüyor. Mısır haberlerini İsrail’de bulunan muhabiri vasıtasıyla veren kanalın, darbe derken karşı olduğunu düşünmeyelim. Oh olsun babından algılamak gerçeğe daha yakın olabilir. Acı gerçek şu ki; Müslümanlar dünyada kuru kalabalıklar halinde yaşamaktan daha öte bir mana ifade etmiyor. Çünkü bulundukları yerlerde çağın gerektirdiği şekilde teşkilatlanarak yaşamıyorlar. Teşkilatlanmayınca da nüfus olarak varlıkları, o ülkede hissedilmelerine yetmiyor. Avrupa ülkelerine giden milyonlarca vatandaşınızın, yarım asrı aşan varlığının siyasi getirisine bakıp, düşünelim. Durumun içi açıcı olduğunu söyleyebilir miyiz? Kaldı ki, demokrasi kültürü açısından etrafımızdaki ülkelere ilham verme arzusundayız. Brezilya’da çoğunluğunu Lübnan ve Suriyelilerin oluşturduğu on milyon civarında Arap nüfusundan bahsediliyor. Müslümanlar bu sayı içinde çok az bir yekûn teşkil ediyor. Genel itibarıyla cami ve cami dernekleri etrafında bir araya gelen Müslümanların azlıklarına ve güçsüzlüklerine rağmen ihtilafları derin. Etkili oldukları yer ticaret. Müslüman olmayanlar ise ticarette, siyasette, bürokraside, üniversitelerde kısacası her yerde var ve mevcudiyetleri nüfuslarıyla orantısız bir şekilde hissediliyor. Çünkü her türlü örgütlenmenin içinde ya da başındalar. Lübnan ve Suriye kökenli Arapların arkasında ne Suriye var ne de Lübnan. Güçlerini azınlık refleksleri, çağı idrak ve Brezilya’nın şartlarına göre çalışmaktan alıyorlar. Aynı dinden olmaları dolayısıyla kültürel farkın Müslümanlara göre daha az olması işlerini kolaylaştırıyor. Ve Brezilya’nın devlet olarak Ortadoğu’yu anlamasında en müessir rolü onlar üstleniyor. Bu müessir rol tarihten devralınan kötü kalıntılar ve Müslümanların bugünkü imajı ile birleşince İhvan-ı Müslimin ya da dini yönü hissedilen herhangi bir parti ilk anda soğuk karşılanıyor. Başkan Filistinlilerin haklarına taraf olurken, darbe karşısında tavrını belli etmiyorsa, uluslararası konjonktürle beraber Brezilya’nın derinliğini oluşturan renkler arasında Suriye ve Lübnanlıların etkisini de mutlaka hesap ediyor olmalıdır. İşin zorluğuna örnek olsun diye birçok faaliyet yaptığımız bir dostun üç sene sonra gelen itirafına kulak verelim: Ben, “Müslümanlar şeytandan daha kötüdür.” telkiniyle büyüdüm. Sizi tanıyınca sevdim.