Doğum, hayatın hep tekrarlanan bir mucizesi. Bir insanın karnında birden başka bir insanın hayatı başlıyor. Bu yüzden kadının doğurma yeteneği, o kadar bilimsel açıklamaya rağmen büyülü, şaşırtıcı, adeta mucizevî bir güç gösterisi.Herkes, her toplum ve her kültür bu etkileyici gücün karşısında saygıyla ve şefkatle eğilir. Üstelik çok estetiktir. Estetik, hayvanca dürtülerimizi bastırıp bizi insan yapan değerleri, duyguları harekete geçiren bir boyuttur. Doğurma yeteneği estetiği barındıran öyle İlâhî bir güçtür ki, koskoca Hıristiyanlık inancı neredeyse tek başına Hz. Meryem’in anneliği üzerine inşa edilmiştir. Biz Müslümanlar için, Kutlu Doğum’un her yıl tekrarlanan sevinci ve Peygamberimiz’i selamlamak için yazılan mevlitlerin Kur’an kadar sık okunması da bu yüzden olmalı. Sanatı “Allah’ı aramak” olarak gören bir sanatçı için hamile bir kadın, bize yaratılışı hatırlattığı için ete kemiğe bürünmüş estetiğin bizatihî kendisidir. Gündelik hayatın tüketici koşuşturmacası içinde insan olduğunuzu hatırlamak için karşıdan gelen karnı burnunda bir kadına yol vermek, oturduğunuz koltuğu ona terk etmek ve çektiği meşakkate bakıp sizi doğuran mübarek kadını hatırlamak çok insanî ve üstelik estetik bir vesile değil mi? Aksini düşünmek için ruh sağlığının karanlık bölgelerinde dolaşmak lazım. Ama öyle olmuyor; tam tersine bu “edepsiz” laf üzerine, -çok gerekliyse- psikiyatristlerden tavsiyeler dinlemek yerine derin bir siyasî tartışmaya daldığımıza göre başka bir sorunla karşı karşıya olduğumuz ortaya çıkıyor.Bir adamın “edepsizce” sözleri, onu “tasavvuf büyüğü” olarak belleyenleri aşıp, hükümetin üzerine sakız gibi yapışıyorsa “iktidar yıpranması” ciddî bir siyasî soruna dönüşmüş durumdadır. Zaman her şeyi yıpratır, en çok da iktidarları. Ufukta bir alternatif görünmüyorsa yıpranma daha da tüketici bir hal alır. Yıpranma iktidarın yapısında, doğasında saklıdır. İktidar yıpranması, bir türlü yaşlanma halidir. Yerçekimi kanununa vücudun hiçbir parçası direnemez, zamanla sarkmaya başlar. Dik duran bir iktidar da arkasından esen rüzgâra göre bir tarafa eğilmek zorundadır. İnsanlardan farklı olarak iktidarları, başkalarından çok önce kendileri yıpratır. Bu yüzden hamile hanımların sokağa çıkmasını “edepsizlik” olarak aşağılayan lafın, hükümetin hanesine kaydedilmesinin mantığını siyasete özgü yıpranma kanunlarında aramamız gerekir.Yıpranmanın önemli göstergelerinden biri niteliğin niceliğe ağır basmaya başlaması. “Sandık her şey demek değildir” sözüne, niceliğin niteliğe dönüşme yeteneğini merkeze alarak bakalım. Sayısal üstünlük maddi üstünlüğe, bu da çok sayıda fizikî kontrol aracının iktidarın eline geçmesine yol açıyor. İktidarın, sosyal olanı dışında medya dünyasında ciddi bir muhalefeti kalmadı. Ama bu nicelik iktidara niteliksel olarak, iktidarını sürdüreceği elverişli araçları sağlamıyor. Medya üzerindeki nicel hakimiyetin iktidara toplum üzerinde hegemonya üstünlüğü sağlamadığını, bu toplumsal muhalefet göstermedi mi?Gezi Parkı eylemleri, hükümetin zaaflarını ortaya çıkarttı. Bu zaafların başında -siyasal olarak değil- toplumsal olarak biriken muhalefete karşı, hükümetin savunmasız olması geliyor. Bu zayıflığı, medya üzerinden nicel üstünlükle sağlanan kontrol kapatmaya yetmiyor. Bu yüzden hamile kadınların aşağılanması gibi, toplumsal karşılığı olan her tepki doğrudan hükümeti hedef alıyor. The Times’ın yayınladığı ilanı farklı bir gözle değerlendirmeyi deneyin. Türkiye’nin dünya haritasında nerede olduğunu bilmeyen kişilerin, sadece şöhretlerinin uzantısı olarak bu protesto ilanında yer alması, bu ilanın parasal karşılığı da dikkate alındığında normal şartlarda tersine dönüp hükümet için bir avantaja dönüşebilirdi. Dönüşmemesi nitelik eksikliğinden. Çünkü medyadaki niceliksel hegemonya için Başbakan’ın “Kaç para aldın Times?” sözünü manşete taşımak iktidara destek vermiş olmak için yeterli. Yavuz Baydar gibi ehliyeti ve liyakati müsellem kişilerin dışarıda kalması iktidar yıpranmasını hızlandıran nicelik ile nitelik arasındaki uçurumun derinleştiğine dair önemli işaretlerden biri olarak okunabilir.
Doğum, hayatın hep tekrarlanan bir mucizesi. Bir insanın karnında birden başka bir insanın hayatı başlıyor. Bu yüzden kadının doğurma yeteneği, o kadar bilimsel açıklamaya rağmen büyülü, şaşırtıcı, adeta mucizevî bir güç gösterisi.Herkes, her toplum ve her kültür bu etkileyici gücün karşısında saygıyla ve şefkatle eğilir. Üstelik çok estetiktir. Estetik, hayvanca dürtülerimizi bastırıp bizi insan yapan değerleri, duyguları harekete geçiren bir boyuttur. Doğurma yeteneği estetiği barındıran öyle İlâhî bir güçtür ki, koskoca Hıristiyanlık inancı neredeyse tek başına Hz. Meryem’in anneliği üzerine inşa edilmiştir. Biz Müslümanlar için, Kutlu Doğum’un her yıl tekrarlanan sevinci ve Peygamberimiz’i selamlamak için yazılan mevlitlerin Kur’an kadar sık okunması da bu yüzden olmalı. Sanatı “Allah’ı aramak” olarak gören bir sanatçı için hamile bir kadın, bize yaratılışı hatırlattığı için ete kemiğe bürünmüş estetiğin bizatihî kendisidir. Gündelik hayatın tüketici koşuşturmacası içinde insan olduğunuzu hatırlamak için karşıdan gelen karnı burnunda bir kadına yol vermek, oturduğunuz koltuğu ona terk etmek ve çektiği meşakkate bakıp sizi doğuran mübarek kadını hatırlamak çok insanî ve üstelik estetik bir vesile değil mi? Aksini düşünmek için ruh sağlığının karanlık bölgelerinde dolaşmak lazım. Ama öyle olmuyor; tam tersine bu “edepsiz” laf üzerine, -çok gerekliyse- psikiyatristlerden tavsiyeler dinlemek yerine derin bir siyasî tartışmaya daldığımıza göre başka bir sorunla karşı karşıya olduğumuz ortaya çıkıyor.Bir adamın “edepsizce” sözleri, onu “tasavvuf büyüğü” olarak belleyenleri aşıp, hükümetin üzerine sakız gibi yapışıyorsa “iktidar yıpranması” ciddî bir siyasî soruna dönüşmüş durumdadır. Zaman her şeyi yıpratır, en çok da iktidarları. Ufukta bir alternatif görünmüyorsa yıpranma daha da tüketici bir hal alır. Yıpranma iktidarın yapısında, doğasında saklıdır. İktidar yıpranması, bir türlü yaşlanma halidir. Yerçekimi kanununa vücudun hiçbir parçası direnemez, zamanla sarkmaya başlar. Dik duran bir iktidar da arkasından esen rüzgâra göre bir tarafa eğilmek zorundadır. İnsanlardan farklı olarak iktidarları, başkalarından çok önce kendileri yıpratır. Bu yüzden hamile hanımların sokağa çıkmasını “edepsizlik” olarak aşağılayan lafın, hükümetin hanesine kaydedilmesinin mantığını siyasete özgü yıpranma kanunlarında aramamız gerekir.Yıpranmanın önemli göstergelerinden biri niteliğin niceliğe ağır basmaya başlaması. “Sandık her şey demek değildir” sözüne, niceliğin niteliğe dönüşme yeteneğini merkeze alarak bakalım. Sayısal üstünlük maddi üstünlüğe, bu da çok sayıda fizikî kontrol aracının iktidarın eline geçmesine yol açıyor. İktidarın, sosyal olanı dışında medya dünyasında ciddi bir muhalefeti kalmadı. Ama bu nicelik iktidara niteliksel olarak, iktidarını sürdüreceği elverişli araçları sağlamıyor. Medya üzerindeki nicel hakimiyetin iktidara toplum üzerinde hegemonya üstünlüğü sağlamadığını, bu toplumsal muhalefet göstermedi mi?Gezi Parkı eylemleri, hükümetin zaaflarını ortaya çıkarttı. Bu zaafların başında -siyasal olarak değil- toplumsal olarak biriken muhalefete karşı, hükümetin savunmasız olması geliyor. Bu zayıflığı, medya üzerinden nicel üstünlükle sağlanan kontrol kapatmaya yetmiyor. Bu yüzden hamile kadınların aşağılanması gibi, toplumsal karşılığı olan her tepki doğrudan hükümeti hedef alıyor. The Times’ın yayınladığı ilanı farklı bir gözle değerlendirmeyi deneyin. Türkiye’nin dünya haritasında nerede olduğunu bilmeyen kişilerin, sadece şöhretlerinin uzantısı olarak bu protesto ilanında yer alması, bu ilanın parasal karşılığı da dikkate alındığında normal şartlarda tersine dönüp hükümet için bir avantaja dönüşebilirdi. Dönüşmemesi nitelik eksikliğinden. Çünkü medyadaki niceliksel hegemonya için Başbakan’ın “Kaç para aldın Times?” sözünü manşete taşımak iktidara destek vermiş olmak için yeterli. Yavuz Baydar gibi ehliyeti ve liyakati müsellem kişilerin dışarıda kalması iktidar yıpranmasını hızlandıran nicelik ile nitelik arasındaki uçurumun derinleştiğine dair önemli işaretlerden biri olarak okunabilir.