Mümkün mü? Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’nın, bir kadın cinayeti davasına müdahil olarak katılma talebini reddeden mahkeme için, şiddet kullanmadan cinayet işlemek mümkün.Hikâye kısaca şöyle: Kadına yönelik giderek artan şiddeti önlemek niyetiyle, Meclis geçen sene mart ayında bir kanun çıkardı. 6284 sayılı bu kanunun 20. maddesinin ikinci fıkrasına göre Bakanlık “kadın, çocuk ve aile bireylerine yönelik” şiddet yüzünden açılan davalara müdahil olarak katılma yetkisine sahip. Bakanlığın bu şekilde katıldığı çok sayıda şiddet davası var. Bunların arasında elbette kadın cinayeti davaları da var. Kanunun amacı, şiddete uğrayan kadınların arkasına kamu gücünü bir güvence olarak yerleştirmek. Şiddete uğrayan kadın, aynı zamanda hakkını hukukunu arama konusunda da zayıf durumda. Bakanlık, kendisine gelen şikâyetlere göre harekete geçiyor ve mağdurlara hukuk desteği vermiş oluyor. Bakırköy 5. Ağır Ceza’da görülen bir kadın cinayeti davasında mahkeme heyeti bu sefer, savcının talebi doğrultusunda Bakanlığın katılımını reddediyor. Birinci gerekçesi davanın “bir şiddet davası olmayıp bir cinayet davası” olması. Evet, yanlış duymadınız, “şiddet değil cinayet” olduğu için, maktulün yakınlarının talebine rağmen, Bakanlık davaya müdahil olamıyor. Mahkeme heyetinin ceza usul hukukunun cürümler için yapılan tasnifine bağlı kaldığı belli; ama bu durumda mahkemenin şiddet uygulamadan cinayet işlenebileceğini kanıtlama mükellefiyeti var. Acısız ölüm türleri mi acaba kastedilen? İkinci gerekçe ise, bütün kadın hakları savunucularını ayağa kaldırmaya yetecek kadar vahim. Mahkeme, anayasanın eşitlik ilkesinin (10. madde) bu davada Bakanlık müdahalesiyle cinsiyet ayırımcılığı olarak ihlal edileceğini öne sürüyor. Hâlbuki kadın-erkek eşitliği, kadın haklarını korumak içindir. Sosyal haklar arasına, bu eşitlik yeterli görülmediği için “pozitif ayırımcılık” eklenmiş ve kadınların hakları ilave güvenceler altına alınmıştır. Doğrudan kadına yönelik şiddetin önlenmesi için çıkartılan 6284 sayılı kanun, bu pozitif ayırımcılığın eseri. Bu kanun cinsiyet eşitliği gütmüyor, tersine kadını erkek şiddeti karşısında korumak için düzenleniyor. Neden? Sebebi uzak bir yerde değil, erkek ve kadın arasındaki fizikî farkta aramak lazım. Erkeklerin kasları daha gelişmiş ve dolayısıyla kadından fizikî olarak daha güçlü. Söz konusu fizikî şiddet olduğu zaman, elbette erkek karşısında kadının korunması gerekiyor. Sonuç olarak mahkeme, cinayetin şiddet içermediği; ve kadının şiddet söz konusu olduğunda fizikî olarak da erkekle eşit olması gerektiği şeklinde iki hatalı varsayıma dayanmış oluyor.Kadına yönelik şiddet, çok yaygın ve bilineni ancak gerçekte var olanın çok az bir kısmı. Savunmasız çocuklara yönelik şiddeti de aile içi şiddete dâhil ettiğiniz zaman karşımıza çıkan tablo gerçekten çok vahim. Öyle anlaşılıyor ki modern hayat şiddeti azaltmıyor; tersine geleneksel değerlerin ve mekanizmaların ortadan kalkması kuralsızlığa, kuralsızlık da çıplak şiddet kullanımının yaygınlaşmasına yol açıyor. Aile içi şiddet, sadece bizim değil en gelişmiş toplumlar da dâhil bütün dünyanın sorunu. Devletin sosyal politikalar geliştirmesine ve şiddeti önleyecek tedbirler almasına şiddetle ihtiyaç var. “Ailenin korunması ve kadına yönelik şiddetin önlenmesi” başlıklı 6284 sayılı kanun, bu ihtiyacın eseri olan oldukça ileri bir düzenleme. Mahkemenin reddettiği müdahillik talebi, bu kanunun Bakanlığa verdiği yetki. Soruyu şu şekilde sorduğunuz zaman durumun vahameti ortaya çıkıyor. Dava konusu olan cinayetin kurbanı 14 yaşında evlenen ve evliliği boyunca sürekli şiddete maruz kalan ve nihayetinde cinayete kurban giden bir kadın adına Bakanlığın davaya müdahalesi kime yarar sağlar? Bu sorunun tek doğru cevabı var: Kamuya yarar sağlar.Bakalım kadın hakları savunucuları Mahkeme’nin bu kararına, özellikle de gerekçelerine ne diyecekler?
Mümkün mü? Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’nın, bir kadın cinayeti davasına müdahil olarak katılma talebini reddeden mahkeme için, şiddet kullanmadan cinayet işlemek mümkün.Hikâye kısaca şöyle: Kadına yönelik giderek artan şiddeti önlemek niyetiyle, Meclis geçen sene mart ayında bir kanun çıkardı. 6284 sayılı bu kanunun 20. maddesinin ikinci fıkrasına göre Bakanlık “kadın, çocuk ve aile bireylerine yönelik” şiddet yüzünden açılan davalara müdahil olarak katılma yetkisine sahip. Bakanlığın bu şekilde katıldığı çok sayıda şiddet davası var. Bunların arasında elbette kadın cinayeti davaları da var. Kanunun amacı, şiddete uğrayan kadınların arkasına kamu gücünü bir güvence olarak yerleştirmek. Şiddete uğrayan kadın, aynı zamanda hakkını hukukunu arama konusunda da zayıf durumda. Bakanlık, kendisine gelen şikâyetlere göre harekete geçiyor ve mağdurlara hukuk desteği vermiş oluyor. Bakırköy 5. Ağır Ceza’da görülen bir kadın cinayeti davasında mahkeme heyeti bu sefer, savcının talebi doğrultusunda Bakanlığın katılımını reddediyor. Birinci gerekçesi davanın “bir şiddet davası olmayıp bir cinayet davası” olması. Evet, yanlış duymadınız, “şiddet değil cinayet” olduğu için, maktulün yakınlarının talebine rağmen, Bakanlık davaya müdahil olamıyor. Mahkeme heyetinin ceza usul hukukunun cürümler için yapılan tasnifine bağlı kaldığı belli; ama bu durumda mahkemenin şiddet uygulamadan cinayet işlenebileceğini kanıtlama mükellefiyeti var. Acısız ölüm türleri mi acaba kastedilen? İkinci gerekçe ise, bütün kadın hakları savunucularını ayağa kaldırmaya yetecek kadar vahim. Mahkeme, anayasanın eşitlik ilkesinin (10. madde) bu davada Bakanlık müdahalesiyle cinsiyet ayırımcılığı olarak ihlal edileceğini öne sürüyor. Hâlbuki kadın-erkek eşitliği, kadın haklarını korumak içindir. Sosyal haklar arasına, bu eşitlik yeterli görülmediği için “pozitif ayırımcılık” eklenmiş ve kadınların hakları ilave güvenceler altına alınmıştır. Doğrudan kadına yönelik şiddetin önlenmesi için çıkartılan 6284 sayılı kanun, bu pozitif ayırımcılığın eseri. Bu kanun cinsiyet eşitliği gütmüyor, tersine kadını erkek şiddeti karşısında korumak için düzenleniyor. Neden? Sebebi uzak bir yerde değil, erkek ve kadın arasındaki fizikî farkta aramak lazım. Erkeklerin kasları daha gelişmiş ve dolayısıyla kadından fizikî olarak daha güçlü. Söz konusu fizikî şiddet olduğu zaman, elbette erkek karşısında kadının korunması gerekiyor. Sonuç olarak mahkeme, cinayetin şiddet içermediği; ve kadının şiddet söz konusu olduğunda fizikî olarak da erkekle eşit olması gerektiği şeklinde iki hatalı varsayıma dayanmış oluyor.Kadına yönelik şiddet, çok yaygın ve bilineni ancak gerçekte var olanın çok az bir kısmı. Savunmasız çocuklara yönelik şiddeti de aile içi şiddete dâhil ettiğiniz zaman karşımıza çıkan tablo gerçekten çok vahim. Öyle anlaşılıyor ki modern hayat şiddeti azaltmıyor; tersine geleneksel değerlerin ve mekanizmaların ortadan kalkması kuralsızlığa, kuralsızlık da çıplak şiddet kullanımının yaygınlaşmasına yol açıyor. Aile içi şiddet, sadece bizim değil en gelişmiş toplumlar da dâhil bütün dünyanın sorunu. Devletin sosyal politikalar geliştirmesine ve şiddeti önleyecek tedbirler almasına şiddetle ihtiyaç var. “Ailenin korunması ve kadına yönelik şiddetin önlenmesi” başlıklı 6284 sayılı kanun, bu ihtiyacın eseri olan oldukça ileri bir düzenleme. Mahkemenin reddettiği müdahillik talebi, bu kanunun Bakanlığa verdiği yetki. Soruyu şu şekilde sorduğunuz zaman durumun vahameti ortaya çıkıyor. Dava konusu olan cinayetin kurbanı 14 yaşında evlenen ve evliliği boyunca sürekli şiddete maruz kalan ve nihayetinde cinayete kurban giden bir kadın adına Bakanlığın davaya müdahalesi kime yarar sağlar? Bu sorunun tek doğru cevabı var: Kamuya yarar sağlar.Bakalım kadın hakları savunucuları Mahkeme’nin bu kararına, özellikle de gerekçelerine ne diyecekler?