Şark, merhamet yorgunu! Her taraf kan, ölüm, acı ve iktidardan ibaret. Ölümler, rakamlardan başka bir şey ifade etmez Şark’ın iktidar sahipleri için. Katliam o kadar vaka-yı adiyedendir ki hafızamızda yer bile bulmuyor. Hangi acının yasını tutacağımızı şaşırdık artık. Bu coğrafyada hayatın kıymeti yok ki ölümlerin, ölülerin kıymeti olsun.Esed ve azgın azınlık iktidarını devam ettirebilsin diye çoluk, çocuk, kadın, yaşlı demeden yüzlerce sivil, kimyasal silahlarla katledildi. Ama kimse acıyı ölen kadar, evladını yitiren kadar hissetmedi. Herkes cesetler üzerinden politikalar yapmakla, demeçler vermekle, teessürlerini bildirmekle, haklılıklarını ispat etmekle meşgul. Haber ajanslarının geçtiği fotoğraflardaki cesetler, sanki sadece gazete kupürlerinde yer alan bir figürden ibaret. Bir filmde izlediğimiz, üzüldüğümüz sonra da herkesin evine gidip normal hayatını devam ettirdiği bir şey sanki…Kim ne kadar üzülürse üzülsün, kim ne kadar ağlarsa ağlasın o acılar başkasının acısı ve bu nedenle katlanılması kolay. Omuzlarımıza, yakalarımıza, Facebook sayfalarımıza, ‘Twitter’da profil fotoğraflarımıza asacağımız bir sosyal etkinlikten ibaret Şark’taki katliamlar!Ortadoğu’daki hayatlar üzerinden kocaman laflar edenlerin, süslü, ağdalı cümleler kuranların, hamasi nutuklar atanların hiçbirisinin evlatları, can pareleri, o ölenlerin arasında değil. Onlar güven içerisinde geleceklerini kurgulayacak eğitimler alıyorlar, eğitimlerini bitirmişlerse iyi paralar kazanacakları işlerini kuruyorlar. Onların hayatları herhangi bir risk taşımıyor. Bunun içindir ki ölümler, katliamlar hakkında çok kolay cümleler sarf ediliyor. Şairin dediği gibi, en kolay katlanılan başkasının acısı...Ancak biz Ali İsmail Korkmaz cinayeti için böyle kolay cümleler kuramayız. Bu kadar acının, ölümün, katliamın yaşandığı bir zamanda Ali İsmail Korkmaz’ın öldürülmesi, o ölümlerden sadece bir tanesi olarak görülebilir bu merhamet yorgunu coğrafyada... Ama biz biliyoruz ki masum bir insanı katletmek bütün bir insanlığı katletmek gibidir. Bütün herkesin can emniyeti, bir cinayetten hesap sorulmasına bağlıdır bazen…Ali İsmail Korkmaz bazı şeyleri protesto etmekten başka bir günahı olmayan, en azından mahkemelerce tescillenmiş başka bir suçu bulunmayan masum bir insandı. Yeni çıkan görüntüler bir kere daha gösteriyor ki acımasızca, hunharca katledilmiş.Bu cinayetin tarafı, haklılığı, ötekiliği, hiçbir şeyi olmaz. Bu cinayet de Engin Çeber cinayeti gibi, Hrant Dink cinayeti gibi mutlaka hesabının sorulması gereken çirkin ve iğrenç bir cinayetten başka bir şey değildir. Olayın faillerini bulmak ve cezalandırılmasını sağlamak bu ülkede vicdan taşıyan herkesin görevidir.Şark, geçen yüz yıla kadar ötekiyle yaşamayı hayatın temel rükünlerinden biri olarak kabul etmiş bir coğrafyaydı. Bu nedenle yüzlerce çeşit etnik kimlik ve inanç, birbirleriyle iç içe yaşamış ve herkesin can ve mal güvenliği garanti altına alınmıştı. Can ve mal emniyetinin sağlandığı duygusu, son yüz yılda bir hayli zedelendi ve yara aldı.Bu coğrafyanın en temel problemlerinden birisi söz konusu duygunun yok olmasıdır. O duygu yok olduğundan bu yana kimse ötekine güven duymuyor. Emniyet hissini bizim yeniden tesis etmemiz çok önemli. Bu ülkenin güçlü iktidardan daha çok güçlü adalet duygusuna ihtiyacı var.Yoksa merhametimiz yorgunluktan ölmek üzere.
Şark, merhamet yorgunu! Her taraf kan, ölüm, acı ve iktidardan ibaret. Ölümler, rakamlardan başka bir şey ifade etmez Şark’ın iktidar sahipleri için. Katliam o kadar vaka-yı adiyedendir ki hafızamızda yer bile bulmuyor. Hangi acının yasını tutacağımızı şaşırdık artık. Bu coğrafyada hayatın kıymeti yok ki ölümlerin, ölülerin kıymeti olsun.Esed ve azgın azınlık iktidarını devam ettirebilsin diye çoluk, çocuk, kadın, yaşlı demeden yüzlerce sivil, kimyasal silahlarla katledildi. Ama kimse acıyı ölen kadar, evladını yitiren kadar hissetmedi. Herkes cesetler üzerinden politikalar yapmakla, demeçler vermekle, teessürlerini bildirmekle, haklılıklarını ispat etmekle meşgul. Haber ajanslarının geçtiği fotoğraflardaki cesetler, sanki sadece gazete kupürlerinde yer alan bir figürden ibaret. Bir filmde izlediğimiz, üzüldüğümüz sonra da herkesin evine gidip normal hayatını devam ettirdiği bir şey sanki…Kim ne kadar üzülürse üzülsün, kim ne kadar ağlarsa ağlasın o acılar başkasının acısı ve bu nedenle katlanılması kolay. Omuzlarımıza, yakalarımıza, Facebook sayfalarımıza, ‘Twitter’da profil fotoğraflarımıza asacağımız bir sosyal etkinlikten ibaret Şark’taki katliamlar!Ortadoğu’daki hayatlar üzerinden kocaman laflar edenlerin, süslü, ağdalı cümleler kuranların, hamasi nutuklar atanların hiçbirisinin evlatları, can pareleri, o ölenlerin arasında değil. Onlar güven içerisinde geleceklerini kurgulayacak eğitimler alıyorlar, eğitimlerini bitirmişlerse iyi paralar kazanacakları işlerini kuruyorlar. Onların hayatları herhangi bir risk taşımıyor. Bunun içindir ki ölümler, katliamlar hakkında çok kolay cümleler sarf ediliyor. Şairin dediği gibi, en kolay katlanılan başkasının acısı...Ancak biz Ali İsmail Korkmaz cinayeti için böyle kolay cümleler kuramayız. Bu kadar acının, ölümün, katliamın yaşandığı bir zamanda Ali İsmail Korkmaz’ın öldürülmesi, o ölümlerden sadece bir tanesi olarak görülebilir bu merhamet yorgunu coğrafyada... Ama biz biliyoruz ki masum bir insanı katletmek bütün bir insanlığı katletmek gibidir. Bütün herkesin can emniyeti, bir cinayetten hesap sorulmasına bağlıdır bazen…Ali İsmail Korkmaz bazı şeyleri protesto etmekten başka bir günahı olmayan, en azından mahkemelerce tescillenmiş başka bir suçu bulunmayan masum bir insandı. Yeni çıkan görüntüler bir kere daha gösteriyor ki acımasızca, hunharca katledilmiş.Bu cinayetin tarafı, haklılığı, ötekiliği, hiçbir şeyi olmaz. Bu cinayet de Engin Çeber cinayeti gibi, Hrant Dink cinayeti gibi mutlaka hesabının sorulması gereken çirkin ve iğrenç bir cinayetten başka bir şey değildir. Olayın faillerini bulmak ve cezalandırılmasını sağlamak bu ülkede vicdan taşıyan herkesin görevidir.Şark, geçen yüz yıla kadar ötekiyle yaşamayı hayatın temel rükünlerinden biri olarak kabul etmiş bir coğrafyaydı. Bu nedenle yüzlerce çeşit etnik kimlik ve inanç, birbirleriyle iç içe yaşamış ve herkesin can ve mal güvenliği garanti altına alınmıştı. Can ve mal emniyetinin sağlandığı duygusu, son yüz yılda bir hayli zedelendi ve yara aldı.Bu coğrafyanın en temel problemlerinden birisi söz konusu duygunun yok olmasıdır. O duygu yok olduğundan bu yana kimse ötekine güven duymuyor. Emniyet hissini bizim yeniden tesis etmemiz çok önemli. Bu ülkenin güçlü iktidardan daha çok güçlü adalet duygusuna ihtiyacı var.Yoksa merhametimiz yorgunluktan ölmek üzere.