Ne ararsanız vardı sahada. Hırs, istek, coşku, heyecan, iştah, mücadele, tempo, uyum, kalite. Hem de fazlasıyla vardı. Çünkü ve nihayet Fenerbahçe futbolla barışmıştı.O özlenen takım bütünlüğü... O pozisyon zenginliği... O görsel keyif. Maç boyunca taraftarını hop oturttu, hop kaldırdı Fenerbahçe. İyi oynadı. Takım halinde oynadı. Ve Sivasspor’u darmadağın etti, bıraktı.Ersun Yanal bu defa Sow ile Cristian’ı kadroya bile almamıştı. Aslında çok da iyi yapmıştı. Onlar olmayınca oyuna tempo, hücuma hareketlilik geldi. Zira diri, istekli ve orta alana dinamizm getiren Holmen ilk kez devreye girdi. Gökhan-Emenike ikilisi oyuna çok iyi başladı. Soldan Caner ile Kuyt onlara katıldı. İleride sürekli arayışta olan Webo’nun da hareketliliğiyle Fenerbahçe, Sivasspor savunmasını önce ufak ufak yıpratmaya koyuldu. Ardından duran toplardaki hava üstünlüğünü devreye soktu. Ve 49. dakikada 4-0 gibi müthiş bir farka koştu.Sözü duran toplardan açmışken, Sivasspor savunmasının bu konudaki zaafını eleştirmeden geçmek olmaz. 19. dakikaya dek üç duran top etkisi oluşturdu Fenerbahçe. Birinde Egemen, diğer ikisinde Alves kafayı vurdu. Eşleşmeleri kötü yapan ve Fenerbahçe’nin yüksek top üstünlüğüne önlem alamayan Sivasspor, ikisi kafayla olmak üzere üç golü duran toptan yedi.Fenerbahçe’nin sahaya yansıttığı oyun keyfinin bir başka boyutunda, kanatları etkili kullanması rolü büyüktü. İki bekinin hücum organizasyonuna yaptığı katkı, takımın ceza alanı içerisindeki hareketliliğini ve etkisini artırdı. Emenike asıl oynaması gereken pozisyonda oynatıldı. Sürati, fizik gücü ve yaptığı ortalarla sağ kanada adeta ‘kara tren seferlerine başladı’ tabelasını astı. Gökhan’ın fizik olarak hazır olduğunu ve Emenike’yle aynı kanatta oynatıldığını düşünürseniz, ileride Fenerbahçe’nin nasıl bir hücum zenginliğine taşınacağını da hesaplayabilirsiniz.Sivasspor açıkçası beni hayal kırıklığına uğrattı. İkinci yarıda bulduğu iki gol, büyük ölçüde Fenerbahçe’nin rehavetinden kaynaklandı. Özellikle savunmaya dönük oyunda çok vahim hatalar yaptı. Farkın daha açık olmaması Sivasspor’un direncinden değil, Fenerbahçe’nin son vuruş dikkatsizliğinden kaynaklandı. Bir başka hayal kırıklığım hakem Özgür Yankaya idi. Bir hakem kendisine çarpan toplarla oyunda iki kez atak yönünün değişmesini sağlıyor, bunlardan biri gol oluyorsa... İkinci golde Alves’in Borjan’a yaptığı faulü çözemiyorsa... Korner-aut değerlendirmelerinde bu kadar hata yapıyorsa... Onun kariyerinde bir şeyler iyi gitmiyor demektir.Artılarıyla eksileriyle keyifli bir maç izledik dün akşam. Bu keyfi sağlayan kahramanlardan birinin, Fenerbahçe taraftarının sürekli tepki gösterdiği Selçuk olması gecenin futbol adına sevindirici olan bir başka tarafıydı.
Ne ararsanız vardı sahada. Hırs, istek, coşku, heyecan, iştah, mücadele, tempo, uyum, kalite. Hem de fazlasıyla vardı. Çünkü ve nihayet Fenerbahçe futbolla barışmıştı.O özlenen takım bütünlüğü... O pozisyon zenginliği... O görsel keyif. Maç boyunca taraftarını hop oturttu, hop kaldırdı Fenerbahçe. İyi oynadı. Takım halinde oynadı. Ve Sivasspor’u darmadağın etti, bıraktı.Ersun Yanal bu defa Sow ile Cristian’ı kadroya bile almamıştı. Aslında çok da iyi yapmıştı. Onlar olmayınca oyuna tempo, hücuma hareketlilik geldi. Zira diri, istekli ve orta alana dinamizm getiren Holmen ilk kez devreye girdi. Gökhan-Emenike ikilisi oyuna çok iyi başladı. Soldan Caner ile Kuyt onlara katıldı. İleride sürekli arayışta olan Webo’nun da hareketliliğiyle Fenerbahçe, Sivasspor savunmasını önce ufak ufak yıpratmaya koyuldu. Ardından duran toplardaki hava üstünlüğünü devreye soktu. Ve 49. dakikada 4-0 gibi müthiş bir farka koştu.Sözü duran toplardan açmışken, Sivasspor savunmasının bu konudaki zaafını eleştirmeden geçmek olmaz. 19. dakikaya dek üç duran top etkisi oluşturdu Fenerbahçe. Birinde Egemen, diğer ikisinde Alves kafayı vurdu. Eşleşmeleri kötü yapan ve Fenerbahçe’nin yüksek top üstünlüğüne önlem alamayan Sivasspor, ikisi kafayla olmak üzere üç golü duran toptan yedi.Fenerbahçe’nin sahaya yansıttığı oyun keyfinin bir başka boyutunda, kanatları etkili kullanması rolü büyüktü. İki bekinin hücum organizasyonuna yaptığı katkı, takımın ceza alanı içerisindeki hareketliliğini ve etkisini artırdı. Emenike asıl oynaması gereken pozisyonda oynatıldı. Sürati, fizik gücü ve yaptığı ortalarla sağ kanada adeta ‘kara tren seferlerine başladı’ tabelasını astı. Gökhan’ın fizik olarak hazır olduğunu ve Emenike’yle aynı kanatta oynatıldığını düşünürseniz, ileride Fenerbahçe’nin nasıl bir hücum zenginliğine taşınacağını da hesaplayabilirsiniz.Sivasspor açıkçası beni hayal kırıklığına uğrattı. İkinci yarıda bulduğu iki gol, büyük ölçüde Fenerbahçe’nin rehavetinden kaynaklandı. Özellikle savunmaya dönük oyunda çok vahim hatalar yaptı. Farkın daha açık olmaması Sivasspor’un direncinden değil, Fenerbahçe’nin son vuruş dikkatsizliğinden kaynaklandı. Bir başka hayal kırıklığım hakem Özgür Yankaya idi. Bir hakem kendisine çarpan toplarla oyunda iki kez atak yönünün değişmesini sağlıyor, bunlardan biri gol oluyorsa... İkinci golde Alves’in Borjan’a yaptığı faulü çözemiyorsa... Korner-aut değerlendirmelerinde bu kadar hata yapıyorsa... Onun kariyerinde bir şeyler iyi gitmiyor demektir.Artılarıyla eksileriyle keyifli bir maç izledik dün akşam. Bu keyfi sağlayan kahramanlardan birinin, Fenerbahçe taraftarının sürekli tepki gösterdiği Selçuk olması gecenin futbol adına sevindirici olan bir başka tarafıydı.