Gilles Deleuze, dilimize büyük bir başarıyla çevrilen ‘Kritik ve Klinik’te [çev.: İnci Uysal, Norgunk Yayınları, 2007], Hıristiyanlıkta Hz. İsa ile Vahy’in farklı olduğunu bildirir: “İsa, bir sevgi dini (bir inanç değil, bir pratik, bir yaşam şekli) icat ediyordu; Vahiy bir iktidar dini getirir- bir inanç, korkunç bir yargılama şekli: İsa’nın lütfu yerine, sonsuz borç.”Deleuze, Nietzsche’nin bu karşıtlığı Hz. İsa ile Aziz Paulus karşıtlığı olarak okuduğunu belirttikten sonra şöyle der: “İsa, düşkünlerin en uysal, en sevgi dolu olanı, bizi rahiplerin egemenliğinden ve bütün hata, ceza, ödül, yargı ölüm ve ölüm sonrası fikrinden kurtaran bir tür Buda’dır. Bu müjde adamı, İsa’yı haçın üstünde tutan, onu durmadan oraya taşıyan onu tekrar dirilten, bütün ağırlık merkezini ebedi yaşama kaydıran, ötekilerden çok daha korkunç yeni bir rahip tipi icat eden kara Aziz Pavlus’un ihanetine uğramıştır.” Nietzsche’ye göre, Paulus’un bu ‘ihanet’i ‘onun rahip tiranlığı tekniği[nde], sürüleştirme tekniği’ndedir. Deleuze, devamla şöyle diyecektir: “İsa’nın girişimi bireyseldir. Onun sorunu daha ziyade Eski Ahit ruhbanının ve iktidarının kolektif sistemini bozmaktır, ama yalnız bu kılıftan bireysel ruhu çıkarmak için. Sezar’a gelince, İsa kendi payını ona bırakacaktır.”Deleuze’ün Nietzsche’den yola çıkarak yaptığı bu tespitler, Hıristiyanlık ile İslam arasındaki farkları ortaya koyması bakımından son derece önemlidir. Zira, Nietzsche’nin ve elbette Deleuze’ün İsa ile Vahiy arasındaki karşıtlığa ilişkin önesürüşlerinin, Hz. Muhammed [s.a.v] ile Vahiy arasındaki ilişki bağlamında okunması hiçbir kayıt ve koşulda mümkün değildir: İslam’da böyle bir karşıtlık kesinlikle sözkonusu olamaz;- Hz. Peygamber’de Nübüvvet ile Velâyet birbirinden ayrılmaz çünkü… Hz. Peygamber, Nietzsche’nin deyişiyle, ‘kendi payını Sezar’a bırak[mamıştır]’… Bu uzun girizgâhı niçin yaptım; anlatayım: Türkiye’de bir kesim Müslüman, Hz. İsa nasıl sadece ‘Eski Ahit ruhbanının ve [onların, H.Y.] iktidarının kolektif sistemini bozmak’ misyonuyla görevli idiyse, Hz. Peygamber’i de, tıpkı Hz. İsa gibi, sanki sadece iktidar bozucu bir ‘başkaldıran insan’ insanmış kimliğine indirgemekte bir sakınca görmemektedirler.Öte yandan, yine başka bir kesim Müslüman, Hz. Peygamber’in Vahiy anlayışını, Velayet’i Aziz Paulus’unki gibi, bir ‘rahip tiranlığı’, ya da düpedüz bir tiranlık inşa etmek biçiminde anlamakta da bir sakınca görmüyorlar. Hz. Muhammed [s.a.v] ne Hz. İsa’dır ne de Aziz Paulus! Müslümanlar, O’nu bu iki aşırı yorumla okuma gafletinden kurtulmalıdırlar…
Gilles Deleuze, dilimize büyük bir başarıyla çevrilen ‘Kritik ve Klinik’te [çev.: İnci Uysal, Norgunk Yayınları, 2007], Hıristiyanlıkta Hz. İsa ile Vahy’in farklı olduğunu bildirir: “İsa, bir sevgi dini (bir inanç değil, bir pratik, bir yaşam şekli) icat ediyordu; Vahiy bir iktidar dini getirir- bir inanç, korkunç bir yargılama şekli: İsa’nın lütfu yerine, sonsuz borç.”Deleuze, Nietzsche’nin bu karşıtlığı Hz. İsa ile Aziz Paulus karşıtlığı olarak okuduğunu belirttikten sonra şöyle der: “İsa, düşkünlerin en uysal, en sevgi dolu olanı, bizi rahiplerin egemenliğinden ve bütün hata, ceza, ödül, yargı ölüm ve ölüm sonrası fikrinden kurtaran bir tür Buda’dır. Bu müjde adamı, İsa’yı haçın üstünde tutan, onu durmadan oraya taşıyan onu tekrar dirilten, bütün ağırlık merkezini ebedi yaşama kaydıran, ötekilerden çok daha korkunç yeni bir rahip tipi icat eden kara Aziz Pavlus’un ihanetine uğramıştır.” Nietzsche’ye göre, Paulus’un bu ‘ihanet’i ‘onun rahip tiranlığı tekniği[nde], sürüleştirme tekniği’ndedir. Deleuze, devamla şöyle diyecektir: “İsa’nın girişimi bireyseldir. Onun sorunu daha ziyade Eski Ahit ruhbanının ve iktidarının kolektif sistemini bozmaktır, ama yalnız bu kılıftan bireysel ruhu çıkarmak için. Sezar’a gelince, İsa kendi payını ona bırakacaktır.”Deleuze’ün Nietzsche’den yola çıkarak yaptığı bu tespitler, Hıristiyanlık ile İslam arasındaki farkları ortaya koyması bakımından son derece önemlidir. Zira, Nietzsche’nin ve elbette Deleuze’ün İsa ile Vahiy arasındaki karşıtlığa ilişkin önesürüşlerinin, Hz. Muhammed [s.a.v] ile Vahiy arasındaki ilişki bağlamında okunması hiçbir kayıt ve koşulda mümkün değildir: İslam’da böyle bir karşıtlık kesinlikle sözkonusu olamaz;- Hz. Peygamber’de Nübüvvet ile Velâyet birbirinden ayrılmaz çünkü… Hz. Peygamber, Nietzsche’nin deyişiyle, ‘kendi payını Sezar’a bırak[mamıştır]’… Bu uzun girizgâhı niçin yaptım; anlatayım: Türkiye’de bir kesim Müslüman, Hz. İsa nasıl sadece ‘Eski Ahit ruhbanının ve [onların, H.Y.] iktidarının kolektif sistemini bozmak’ misyonuyla görevli idiyse, Hz. Peygamber’i de, tıpkı Hz. İsa gibi, sanki sadece iktidar bozucu bir ‘başkaldıran insan’ insanmış kimliğine indirgemekte bir sakınca görmemektedirler.Öte yandan, yine başka bir kesim Müslüman, Hz. Peygamber’in Vahiy anlayışını, Velayet’i Aziz Paulus’unki gibi, bir ‘rahip tiranlığı’, ya da düpedüz bir tiranlık inşa etmek biçiminde anlamakta da bir sakınca görmüyorlar. Hz. Muhammed [s.a.v] ne Hz. İsa’dır ne de Aziz Paulus! Müslümanlar, O’nu bu iki aşırı yorumla okuma gafletinden kurtulmalıdırlar…