Artık kazanmaktan umudu kestiğimiz dakikalarda nihayet Burak Yılmaz sahneye çıktı.Arda’nın kafasına kondurduğu ortada o topu yine kaleciye teslim etti ama sağolsun Hutar’ın sektireceği tuttu. Golcümüz de bu kez topu 1 metreden ağlara itmekte zorlanmadı... Kazanmanın önemini her milli maçın öncesinde ve sonrasında anlatmaya çalışmaktan yoruldum. Hazırlık maçı da olsa bu iki galibiyet dünya sıralamasında birkaç basamak daha üste çıkmamızı sağlayacak ki bu çok önemli ve gerekli. Belarus’la daha önce oynadığımız üç maçı da görevli olarak izledim, sanki onların bir devamını yaşar gibiydik. Dünya sıralamasında bizden çok gerilerdeki rakip karşısında oyunun büyük bölümünde zorlandık. Gerçi bu kez mazeretimiz vardı, sahaya tam takım çıkmamıştık. Yine de maçın başındaki güzel bir golle üstün duruma da geçmeyi bilmiştik. Ancak çok çabuk dağıldık ve toparlanmakta epeyce güçlük çektik. Kalemizde gördüğümüz golde rakibin en kariyerli adamı Hleb sol kanadımızı çalımlarla dağıtıp lokum gibi bir gol pası verdi. Birbirinin kopyası sayılacak iki erken golün ardından oyuna egemen olmakta zorlandık. Buna karşılık Belarus’un baskın şeklindeki hücumları etkili oldu. Savunmadaki dağınıklığımız endişe vericiydi. Özellikle Arda’nın gezmesi oyunumuzu zenginleştirdi ama sol kanatta sorun da çıkardı. Caner yalnız kaldı, Ersan kademesine girmekte zorlandı, epeyce endişe yaşadık. Yine de ilk yarının en klas iki hareketi bizdendi. Önce Oğuzhan’ın nefis çalımlarla cezaalanına girip çıkardığı sert şutun direkten dönmesi talihsizlikti. Arda’nın kendi getirdiği topla cezaalanı dışından yaptığı aşırtmada gole direğin engel oluşu futbol adına bir kayıp sayılırdı. Onların direkten dönen vuruşlarını da görmezden gelmiş olmayalım... İkinci yarıdaki değişiklikler nedeniyle kaçınılmaz olarak oyunumuz biraz bozuldu. Arda ve Bilal’in kaleyi bulan iki şutu, Gökhan Gönül’ün çok iyi getirdiği topta Mevlüt’ün golü atamayışı sınırlı hücum etkinliklerimiz içinde bizi heyecanlandıran anlardı. Azımsanmayacak sayıdaki köşe atışlarını da etkili kullanamadık. Oysa bunların çoğundaki rakip savunma hata yaptı ama biz değerlendiremedik. Hücumdaki etkisizliğimizde Olcay Şahan’ın oyuna hiç giremeyişi ve Gökhan Töre’nin tutukluğunun payı büyüktü. Oyunun tamamında gördüğümüz gerçek şuydu: Biz takım halinde hareket edip topa daha çok sahip olduğumuzda aradaki kalite farkı ortaya çıkıyor ancak bunu yapamadığımızda bu kez onların da hiç fena oynamadıklarını görüp şaşırıyorduk. Ayrıca bu durumda bizim bir türlü halledemediğimiz sorunlar da ortaya çıkıyordu. Özellikle rakibin hızlı hücumları karşısında biraz yavaş kalmak, savunmada çok kolay çalım yiyip tehlikeye düşmek bunlar arasındaydı. Bu maçın niye Mersin’deki yeni statta oynanmadığını araştırdığımızda bize özgü birtakım mazeretlerle karşılaştık. Efendim, zemin bozuktu, başka sorunlar vardı falan filan… Tevfik Sırrı Gür tribünlerindeki seyirci de pek takımı ateşleyen cinsten değildi demekle yetinelim. Milli Takımın bir türlü istenen noktaya gelemeyişinde bu tür sorunların da payının bulunduğunu bilelim...
Artık kazanmaktan umudu kestiğimiz dakikalarda nihayet Burak Yılmaz sahneye çıktı.Arda’nın kafasına kondurduğu ortada o topu yine kaleciye teslim etti ama sağolsun Hutar’ın sektireceği tuttu. Golcümüz de bu kez topu 1 metreden ağlara itmekte zorlanmadı... Kazanmanın önemini her milli maçın öncesinde ve sonrasında anlatmaya çalışmaktan yoruldum. Hazırlık maçı da olsa bu iki galibiyet dünya sıralamasında birkaç basamak daha üste çıkmamızı sağlayacak ki bu çok önemli ve gerekli. Belarus’la daha önce oynadığımız üç maçı da görevli olarak izledim, sanki onların bir devamını yaşar gibiydik. Dünya sıralamasında bizden çok gerilerdeki rakip karşısında oyunun büyük bölümünde zorlandık. Gerçi bu kez mazeretimiz vardı, sahaya tam takım çıkmamıştık. Yine de maçın başındaki güzel bir golle üstün duruma da geçmeyi bilmiştik. Ancak çok çabuk dağıldık ve toparlanmakta epeyce güçlük çektik. Kalemizde gördüğümüz golde rakibin en kariyerli adamı Hleb sol kanadımızı çalımlarla dağıtıp lokum gibi bir gol pası verdi. Birbirinin kopyası sayılacak iki erken golün ardından oyuna egemen olmakta zorlandık. Buna karşılık Belarus’un baskın şeklindeki hücumları etkili oldu. Savunmadaki dağınıklığımız endişe vericiydi. Özellikle Arda’nın gezmesi oyunumuzu zenginleştirdi ama sol kanatta sorun da çıkardı. Caner yalnız kaldı, Ersan kademesine girmekte zorlandı, epeyce endişe yaşadık. Yine de ilk yarının en klas iki hareketi bizdendi. Önce Oğuzhan’ın nefis çalımlarla cezaalanına girip çıkardığı sert şutun direkten dönmesi talihsizlikti. Arda’nın kendi getirdiği topla cezaalanı dışından yaptığı aşırtmada gole direğin engel oluşu futbol adına bir kayıp sayılırdı. Onların direkten dönen vuruşlarını da görmezden gelmiş olmayalım... İkinci yarıdaki değişiklikler nedeniyle kaçınılmaz olarak oyunumuz biraz bozuldu. Arda ve Bilal’in kaleyi bulan iki şutu, Gökhan Gönül’ün çok iyi getirdiği topta Mevlüt’ün golü atamayışı sınırlı hücum etkinliklerimiz içinde bizi heyecanlandıran anlardı. Azımsanmayacak sayıdaki köşe atışlarını da etkili kullanamadık. Oysa bunların çoğundaki rakip savunma hata yaptı ama biz değerlendiremedik. Hücumdaki etkisizliğimizde Olcay Şahan’ın oyuna hiç giremeyişi ve Gökhan Töre’nin tutukluğunun payı büyüktü. Oyunun tamamında gördüğümüz gerçek şuydu: Biz takım halinde hareket edip topa daha çok sahip olduğumuzda aradaki kalite farkı ortaya çıkıyor ancak bunu yapamadığımızda bu kez onların da hiç fena oynamadıklarını görüp şaşırıyorduk. Ayrıca bu durumda bizim bir türlü halledemediğimiz sorunlar da ortaya çıkıyordu. Özellikle rakibin hızlı hücumları karşısında biraz yavaş kalmak, savunmada çok kolay çalım yiyip tehlikeye düşmek bunlar arasındaydı. Bu maçın niye Mersin’deki yeni statta oynanmadığını araştırdığımızda bize özgü birtakım mazeretlerle karşılaştık. Efendim, zemin bozuktu, başka sorunlar vardı falan filan… Tevfik Sırrı Gür tribünlerindeki seyirci de pek takımı ateşleyen cinsten değildi demekle yetinelim. Milli Takımın bir türlü istenen noktaya gelemeyişinde bu tür sorunların da payının bulunduğunu bilelim...