2013’ün son ayları hepimizi epeyce üzdü ve yordu. Peşpeşe verdiğimiz kayıplar bizi eksiltti. Önce Hacı Hasdemir kardeşimiz, ardından Savaş Ay ve Doğan Koloğlu aramızdan ayrıldı.1985-88 yılları arasında Hürriyet Spor Servisi’nde birlikte çalıştığımız Doğan Koloğlu’nun ardından güzel sözler edildi ama bunlar onu bütünüyle anlatmaktan uzaktı. Kuşkusuz sevgili Attila Gökçe bunu yapabilirdi ama birkaç saat konuşması gerekirdi. Eh, kimsenin de birkaç dakikadan fazlasını dinleyebilecek sabrı yok...Doğan Koloğlu, tepeden tırnağa Galatasaraylıydı. Okulunda okumuş, takımında oynamış, teknik adamlık, menajerlik ve yöneticilik yapmış, Kulüp Divanı 2. Başkanlığı görevinde de bulunmuştu. Gazeteci olarak da Sarı Kırmızılı kulübü yıllarca izlemiş biriydi. İnsanın, ‘Geriye ne kaldı?’ diyeceği geliyor. Bütün bunlara karşın Doğan Koloğlu kendisini Galatasaray’la sınırlamış biri değildi. Mesleğin çilesini çekmiş bir gazeteciydi. Akşam Gazetesi Yazıişleri Müdürü olduğu dönemde gazetenin yazarı Çetin Altan’ın yazıları nedeniyle hapis yatmıştı. Cumhurbaşkanı tarafından affedilmesi için yazılan dilekçeyi imzalamak yerine yırtıp atacak kadar da onuruna düşkündü.Hapisten çıktıktan sonra da gazetecilikte kendisine göz açtırılmayacağı açıkça ifade edilmişti. Bu nedenle spor gazeteciliğine geçmeye karar verdi. Yabancı dil bilgisi ve donanımıyla spor basınına yeni bir soluk getirmişti.TSYD başkanlığı yaptığı 1981-84 dönemi de çileli bir zaman parçasıydı. Derneğin Maçka’daki lokalinin yerine SwissOtel yapılmasıyla ilgili girişimin önünde durmanın imkanı yoktu. Dönemin Anakent Belediye Başkanı Bedrettin Dalan oradan daha iyi bir yapı vermeyi vaat etmişti ama buna kimse inanmıyordu. Koloğlu, meslekdaşlarınca tesisimizi kaptıran bir beceriksiz hatta hain diye suçlanacaktı...Babası Libya Başbakanı!Süleyman Boyoğlu, Galatasaraylı Doğan Koloğlu diye bir kitap yazdı. Babıali’nin Çınarı üstbaşlığını taşıyan kitap onunla ilgili tek çalışma olarak kaldı. Babasının hem Cumhuriyet’in bir valisi olması hem de Libya Başbakanlığı görevinde bulunması, 1,5 yaş küçük kardeşi Orhan Koloğlu’nun Arap Kaymakam kitabında ayrıntılı biçimde anlatılıyor.Böyle bir aileden gelen Koloğlu en büyük şansının Galatasaray Lisesi olduğunu söylerdi. Galatasaraylılık hayatı boyunca belirleyici olacaktı. Epeyce çok olan dara düşme durumlarında ilk yardıma koşanlar Galatasaraylılardı. Bunu her zaman gururla ifade ederdi.Doğan Koloğlu ile ilgili anlatılabilecek daha bir yığın şey var ama yerimiz bu kadar. Hem Türk spor tarihine hem de basına adını altın harflerle yazdırmış biriydi. Eylem ve söylemiyle tepeden tırnağa demokrat, gününün çok ilerisinde bir beyindi. Allah rahmet eylesin. Nur içinde yatsın. ‘Çanakkale geçilmez’le olmaz!Doğan Koloğlu dolu bir adamdı, spor sayfalarına fazla geliyordu. Allah’tan o dönemlerde gazetelerin spor sayfaları transfer palavralarıyla doldurulmazdı. Hürriyet’in siyah beyaz tek sayfasına 21 haber sığdırmaya çalışırdı. Hücum futbolu konusu 1982 Dünya Kupası’ndan sonra ortaya çıktı. Koloğlu’na göre dünya futbolu ile aramızdaki uçurum en belirgin şekilde burada ortaya çıkmıştı. Dünyada futbol her geçen yıl biraz daha hücuma dönük biçimde oynanıyordu. Futbol endüstrileşiyor, tribünleri dolduran insanlar daha çok gol görmek istiyordu. Bizim ülkemizdeyse futbol ‘Çanakkale geçilmez!’ anlayışıyla oynanıyordu. Özellikle uluslararası karşılaşmalarda sürekli kalemizi korumayı düşünüyorduk. Savunma yapmayı da beceremediğimiz için maçların büyük bölümünü kaybediyorduk. Artık bunu değiştirmenin zamanı gelmişti. Koloğlu’nun bu yazılarına belli bir süre pek kulak asan olmadı. Ne zaman ki Jupp Derwall 1984 yazında Galatasaray’ın başına geçti, ardından da Mustafa Denizli onun yaptıklarını sürdürme çabası içinde oldu, bunları en iyi Koloğlu açıkladı; o zaman kıyametler koptu!Açıkçası spor basını fikir tartışması diye bir anlayışın epeyce uzağındaydı. ‘Kardeşim, adam 40 metreden vurup çatala takarsa senin o parlak fikirlerin kaç para eder!’ türünden saldırgan bir cahillik yaygındı. Koloğlu da bundan nasibini alacaktı. En yakınındaki kişiler bile onun ne dediğini anlamaya yanaşmadan saldırıda bulundular. Efendim, futbol bir bütündü, hücum ve savunma diye ikiye bölünemezdi... Efendim, hücum futbolu lafı dünyanın başka hiçbir ülkesinde yoktu, bunlar entelektüel gösterilerdi, falan filan. Bununla kalmayıp düpedüz hakaretamiz ifadeler kullananlar oldu. Onun ortaya attığı ‘savunmayı ilerde kurmak’ gibi kavramlarla herkes alay ediyordu, şimdi futboldan anlıyormuş gibi görünmenin temel parametreleri sayılıyor bu tür sözler.Mücadeleyi kazandı ama...Sonraki yıllarda FIFA ve UEFA’nın futbol kurallarında yapmaya çalıştığı değişikliklerle getirilen yeniliklerin tümü Doğan Koloğlu’nun öngördüğü biçimde oldu. Arkadan müdahaleye kart gösterilmesi, bariz gol şansının faulle önlenmesinin kırmızı karta yol açması, aynı hizadaki forvetin ofsayt sayılmaktan çıkarılması, ofsayt kuralının daha da esnek hale getirilerek daha çok gol atmaya imkan verecek şekilde düzenlenmesi gibi uygulamalar hep hücum futbolu anlayışının eseri sayılırdı.Koloğlu mücadeleyi kazanmıştı ama bundan mutluluk duyacak biri değildi o. Çoktan başka bir boyuta geçmişti bile. Hep yeni ufuklara yelken açma yolundaydı. Ancak bunu yaparken edilen eziyetler de onu yıpratıyordu. Son kez birlikte olduğumuz deplasmanlardan birinde “Artık bunamak istiyorum.” demekten kendini alamamıştı.Türk spor tarihinin en önemli fikir hareketini tek başına oluşturmuş biri hakkında çok sayıda kitap yazılmalıydı. Özellikle hücum futbolu tartışmasının bir kitabı bize çok şey anlatabilirdi. Ne yazık ki buna benzer konularda ‘kitapsızlıktan’ pek kurtulabilecek gibi görünmüyoruz.
2013’ün son ayları hepimizi epeyce üzdü ve yordu. Peşpeşe verdiğimiz kayıplar bizi eksiltti. Önce Hacı Hasdemir kardeşimiz, ardından Savaş Ay ve Doğan Koloğlu aramızdan ayrıldı.1985-88 yılları arasında Hürriyet Spor Servisi’nde birlikte çalıştığımız Doğan Koloğlu’nun ardından güzel sözler edildi ama bunlar onu bütünüyle anlatmaktan uzaktı. Kuşkusuz sevgili Attila Gökçe bunu yapabilirdi ama birkaç saat konuşması gerekirdi. Eh, kimsenin de birkaç dakikadan fazlasını dinleyebilecek sabrı yok...Doğan Koloğlu, tepeden tırnağa Galatasaraylıydı. Okulunda okumuş, takımında oynamış, teknik adamlık, menajerlik ve yöneticilik yapmış, Kulüp Divanı 2. Başkanlığı görevinde de bulunmuştu. Gazeteci olarak da Sarı Kırmızılı kulübü yıllarca izlemiş biriydi. İnsanın, ‘Geriye ne kaldı?’ diyeceği geliyor. Bütün bunlara karşın Doğan Koloğlu kendisini Galatasaray’la sınırlamış biri değildi. Mesleğin çilesini çekmiş bir gazeteciydi. Akşam Gazetesi Yazıişleri Müdürü olduğu dönemde gazetenin yazarı Çetin Altan’ın yazıları nedeniyle hapis yatmıştı. Cumhurbaşkanı tarafından affedilmesi için yazılan dilekçeyi imzalamak yerine yırtıp atacak kadar da onuruna düşkündü.Hapisten çıktıktan sonra da gazetecilikte kendisine göz açtırılmayacağı açıkça ifade edilmişti. Bu nedenle spor gazeteciliğine geçmeye karar verdi. Yabancı dil bilgisi ve donanımıyla spor basınına yeni bir soluk getirmişti.TSYD başkanlığı yaptığı 1981-84 dönemi de çileli bir zaman parçasıydı. Derneğin Maçka’daki lokalinin yerine SwissOtel yapılmasıyla ilgili girişimin önünde durmanın imkanı yoktu. Dönemin Anakent Belediye Başkanı Bedrettin Dalan oradan daha iyi bir yapı vermeyi vaat etmişti ama buna kimse inanmıyordu. Koloğlu, meslekdaşlarınca tesisimizi kaptıran bir beceriksiz hatta hain diye suçlanacaktı...Babası Libya Başbakanı!Süleyman Boyoğlu, Galatasaraylı Doğan Koloğlu diye bir kitap yazdı. Babıali’nin Çınarı üstbaşlığını taşıyan kitap onunla ilgili tek çalışma olarak kaldı. Babasının hem Cumhuriyet’in bir valisi olması hem de Libya Başbakanlığı görevinde bulunması, 1,5 yaş küçük kardeşi Orhan Koloğlu’nun Arap Kaymakam kitabında ayrıntılı biçimde anlatılıyor.Böyle bir aileden gelen Koloğlu en büyük şansının Galatasaray Lisesi olduğunu söylerdi. Galatasaraylılık hayatı boyunca belirleyici olacaktı. Epeyce çok olan dara düşme durumlarında ilk yardıma koşanlar Galatasaraylılardı. Bunu her zaman gururla ifade ederdi.Doğan Koloğlu ile ilgili anlatılabilecek daha bir yığın şey var ama yerimiz bu kadar. Hem Türk spor tarihine hem de basına adını altın harflerle yazdırmış biriydi. Eylem ve söylemiyle tepeden tırnağa demokrat, gününün çok ilerisinde bir beyindi. Allah rahmet eylesin. Nur içinde yatsın. ‘Çanakkale geçilmez’le olmaz!Doğan Koloğlu dolu bir adamdı, spor sayfalarına fazla geliyordu. Allah’tan o dönemlerde gazetelerin spor sayfaları transfer palavralarıyla doldurulmazdı. Hürriyet’in siyah beyaz tek sayfasına 21 haber sığdırmaya çalışırdı. Hücum futbolu konusu 1982 Dünya Kupası’ndan sonra ortaya çıktı. Koloğlu’na göre dünya futbolu ile aramızdaki uçurum en belirgin şekilde burada ortaya çıkmıştı. Dünyada futbol her geçen yıl biraz daha hücuma dönük biçimde oynanıyordu. Futbol endüstrileşiyor, tribünleri dolduran insanlar daha çok gol görmek istiyordu. Bizim ülkemizdeyse futbol ‘Çanakkale geçilmez!’ anlayışıyla oynanıyordu. Özellikle uluslararası karşılaşmalarda sürekli kalemizi korumayı düşünüyorduk. Savunma yapmayı da beceremediğimiz için maçların büyük bölümünü kaybediyorduk. Artık bunu değiştirmenin zamanı gelmişti. Koloğlu’nun bu yazılarına belli bir süre pek kulak asan olmadı. Ne zaman ki Jupp Derwall 1984 yazında Galatasaray’ın başına geçti, ardından da Mustafa Denizli onun yaptıklarını sürdürme çabası içinde oldu, bunları en iyi Koloğlu açıkladı; o zaman kıyametler koptu!Açıkçası spor basını fikir tartışması diye bir anlayışın epeyce uzağındaydı. ‘Kardeşim, adam 40 metreden vurup çatala takarsa senin o parlak fikirlerin kaç para eder!’ türünden saldırgan bir cahillik yaygındı. Koloğlu da bundan nasibini alacaktı. En yakınındaki kişiler bile onun ne dediğini anlamaya yanaşmadan saldırıda bulundular. Efendim, futbol bir bütündü, hücum ve savunma diye ikiye bölünemezdi... Efendim, hücum futbolu lafı dünyanın başka hiçbir ülkesinde yoktu, bunlar entelektüel gösterilerdi, falan filan. Bununla kalmayıp düpedüz hakaretamiz ifadeler kullananlar oldu. Onun ortaya attığı ‘savunmayı ilerde kurmak’ gibi kavramlarla herkes alay ediyordu, şimdi futboldan anlıyormuş gibi görünmenin temel parametreleri sayılıyor bu tür sözler.Mücadeleyi kazandı ama...Sonraki yıllarda FIFA ve UEFA’nın futbol kurallarında yapmaya çalıştığı değişikliklerle getirilen yeniliklerin tümü Doğan Koloğlu’nun öngördüğü biçimde oldu. Arkadan müdahaleye kart gösterilmesi, bariz gol şansının faulle önlenmesinin kırmızı karta yol açması, aynı hizadaki forvetin ofsayt sayılmaktan çıkarılması, ofsayt kuralının daha da esnek hale getirilerek daha çok gol atmaya imkan verecek şekilde düzenlenmesi gibi uygulamalar hep hücum futbolu anlayışının eseri sayılırdı.Koloğlu mücadeleyi kazanmıştı ama bundan mutluluk duyacak biri değildi o. Çoktan başka bir boyuta geçmişti bile. Hep yeni ufuklara yelken açma yolundaydı. Ancak bunu yaparken edilen eziyetler de onu yıpratıyordu. Son kez birlikte olduğumuz deplasmanlardan birinde “Artık bunamak istiyorum.” demekten kendini alamamıştı.Türk spor tarihinin en önemli fikir hareketini tek başına oluşturmuş biri hakkında çok sayıda kitap yazılmalıydı. Özellikle hücum futbolu tartışmasının bir kitabı bize çok şey anlatabilirdi. Ne yazık ki buna benzer konularda ‘kitapsızlıktan’ pek kurtulabilecek gibi görünmüyoruz.