Batıcının Batı’ya bakışı “kuş bakışı”dır. Gökdelenleri görür, ışıkları görür, renkleri görür, mest olup çarpılır. Örtüyü kaldırıp realitesine eğilmez, muhtevasını gelişmesini incelemez.Geçen gün onlardan biri Amerika’yı yazmış. “Burada herkes güler yüzlü” diyor. Bizim gibi çatık kaşlı değil adamlar. Hayata iyimser bakıyorlar, hoşgörüleri var, milliyetçilikleri uygarca (milliyetçi olduklarını nasıl kabul ettiğine şaştım!), hepsi güzel insanlar, hiç aldatmıyorlar, sinirlenmiyorlar, vs. Biz ise, huysuzuz, kötümseriz, kavgacıyız, uyumsuzuz. Peki biz neden böyleyiz de, onlar neden öyle? Biraz, (birkaç santim) derinleşmeye çalışsana Batıcı kardeşim! Tarih boyutunu bir nebze kurcala. Nereden başlamışlar, imkânları neymiş, hangi badirelerden geçmişler, şimdiki sistematik statülerini nasıl biçimlendirmişler? Mukayeseyi bu düşünüşlerden ve tespitlerden oluşan bir mesnede dayandırsan günaha mı girersin?Hayranlıktan adeta sıvılaşmış gibiler. Bayılıyorlar. Gidiyorlar geliyorlar, hayranlıkları ve baygınlıkları daha da koyulaşıyor… Ağabeyleri de böyleydi. Bu hal, önce Londra sonra Paris meftuniyetleriyle başlar. Batı’ya gidiyorlar vurgun yemiş gibi dönüyorlar. Hiçbir değerlendirme yapamaz hale geliyorlar.Kendi kimliğini ve kişiliğini kazanamamış biri, mukayese şuuruna sahip olamaz. İbret dersi de alamaz, fikrî değerlendirmeler de yapamaz. “Amerika’yı yeniden keşfetmeye lüzum yok.” denilir. Çok lüzum var! Batıcının Batı’yı keşfetmeye, bunun sonucunda da saplantılarından kurtulmaya büyük ihtiyacı var. Keşfin lüzumsuzluğu coğrafî bakımdandır! Atlarsınız uçağa, götürürler.Batıcının aslen, kendini de keşfetmeye ihtiyacı var. Evleviyetle var. Batı’yı bilmenin birinci şartı kendini bilmektir. Biz niçin böyleymişiz de onlar niçin öyleymiş? Biz, onlar gibi olmaya çalıştığımız için böyleyiz. Biz, bizi onlara benzetmek isteyenlerin gafleti yüzünden böyleyiz.Benim vatandaşımın yüzü gülmüyor. Çünkü, yarın hastalandığında, çocuğu hastalandığında, çaresiz kalmaktan korkuyor. Evlatlarını nasıl okutacağını bilmiyor. Geçimini sağlayamıyor. Uçurumlu tezatlarını yumuşatamıyor. Manevî ihtiyaçlarını -arzularını- hasretlerini tatmin edemiyor. Kimi seçeceğini bilemiyor. Aldatılmaktan korkuyor. Batı’nın patronluğu altında yürütülen fitne tezgâhlarından endişe ediyor. Kaybettiği dengesine kavuşamamanın hicranıyla (şuurî veya gayr-i şuurî) yüreği yanıyor. Bir şeyler elde etmiş olanları da, ağır bedeller ödediği için, ne yaptığını, ne yapacağını bilemiyor… Halimiz bu; ve Batıcı, sebebini soruyor? Kınıyor!Ne Türkiye’de, ne Amerika’da, aslen boşlukta yaşıyorlar. Dünyanın ve tarihin bütün gerçeklerinden uzak bir boşlukta. Zaman ve mekân dışı bir boşlukta. Var olsa da bir uzaylı çıksa karşıma, hiç yadırgamam. Nasılsa bir izahı bulunur… Ama “Batıcı”ya taaccüb etmemek ve izah getirmek mümkün değil.Türkiye’deki bölücülük meselesi halledilmedikçe, dünyadaki hiçbir şey iyiye doğru değişmez. İyiye doğru değişmenin, cihanşümul dinamiği Türkiye’dedir. Biz değişeceğiz; İslam âlemi de değişecek, dünya da… Türkiye kilitlenirse; Batı kendi iflas macerasını yaşamaya ve yaşatmaya devam eder. Hayatiyet zemini çatlayıp paramparça olana kadar, devam eder. Ölçüye, sınıra, belirginliğe, hayatın manasına düşmanlar adeta. “Bizim anlayamadığımız manası yok olsun bu hayatın!” diyor gibidirler. Müflisler, pişmanlar, dikiş tutturamayanlar, boşluk sancısından kurtulamayanlar, tükenmişler… Topyekûn bir “yozlaşma Batıcılığı” uzlaşmasında buluşanlar. Batıcılığın çeşitli türlerini deneyen, denerken birbiriyle kavga da eden, ama aynı Batıcılığın son versiyonuna dört elle sarılarak aynîleşen yarı aydınlar.
Batıcının Batı’ya bakışı “kuş bakışı”dır. Gökdelenleri görür, ışıkları görür, renkleri görür, mest olup çarpılır. Örtüyü kaldırıp realitesine eğilmez, muhtevasını gelişmesini incelemez.Geçen gün onlardan biri Amerika’yı yazmış. “Burada herkes güler yüzlü” diyor. Bizim gibi çatık kaşlı değil adamlar. Hayata iyimser bakıyorlar, hoşgörüleri var, milliyetçilikleri uygarca (milliyetçi olduklarını nasıl kabul ettiğine şaştım!), hepsi güzel insanlar, hiç aldatmıyorlar, sinirlenmiyorlar, vs. Biz ise, huysuzuz, kötümseriz, kavgacıyız, uyumsuzuz. Peki biz neden böyleyiz de, onlar neden öyle? Biraz, (birkaç santim) derinleşmeye çalışsana Batıcı kardeşim! Tarih boyutunu bir nebze kurcala. Nereden başlamışlar, imkânları neymiş, hangi badirelerden geçmişler, şimdiki sistematik statülerini nasıl biçimlendirmişler? Mukayeseyi bu düşünüşlerden ve tespitlerden oluşan bir mesnede dayandırsan günaha mı girersin?Hayranlıktan adeta sıvılaşmış gibiler. Bayılıyorlar. Gidiyorlar geliyorlar, hayranlıkları ve baygınlıkları daha da koyulaşıyor… Ağabeyleri de böyleydi. Bu hal, önce Londra sonra Paris meftuniyetleriyle başlar. Batı’ya gidiyorlar vurgun yemiş gibi dönüyorlar. Hiçbir değerlendirme yapamaz hale geliyorlar.Kendi kimliğini ve kişiliğini kazanamamış biri, mukayese şuuruna sahip olamaz. İbret dersi de alamaz, fikrî değerlendirmeler de yapamaz. “Amerika’yı yeniden keşfetmeye lüzum yok.” denilir. Çok lüzum var! Batıcının Batı’yı keşfetmeye, bunun sonucunda da saplantılarından kurtulmaya büyük ihtiyacı var. Keşfin lüzumsuzluğu coğrafî bakımdandır! Atlarsınız uçağa, götürürler.Batıcının aslen, kendini de keşfetmeye ihtiyacı var. Evleviyetle var. Batı’yı bilmenin birinci şartı kendini bilmektir. Biz niçin böyleymişiz de onlar niçin öyleymiş? Biz, onlar gibi olmaya çalıştığımız için böyleyiz. Biz, bizi onlara benzetmek isteyenlerin gafleti yüzünden böyleyiz.Benim vatandaşımın yüzü gülmüyor. Çünkü, yarın hastalandığında, çocuğu hastalandığında, çaresiz kalmaktan korkuyor. Evlatlarını nasıl okutacağını bilmiyor. Geçimini sağlayamıyor. Uçurumlu tezatlarını yumuşatamıyor. Manevî ihtiyaçlarını -arzularını- hasretlerini tatmin edemiyor. Kimi seçeceğini bilemiyor. Aldatılmaktan korkuyor. Batı’nın patronluğu altında yürütülen fitne tezgâhlarından endişe ediyor. Kaybettiği dengesine kavuşamamanın hicranıyla (şuurî veya gayr-i şuurî) yüreği yanıyor. Bir şeyler elde etmiş olanları da, ağır bedeller ödediği için, ne yaptığını, ne yapacağını bilemiyor… Halimiz bu; ve Batıcı, sebebini soruyor? Kınıyor!Ne Türkiye’de, ne Amerika’da, aslen boşlukta yaşıyorlar. Dünyanın ve tarihin bütün gerçeklerinden uzak bir boşlukta. Zaman ve mekân dışı bir boşlukta. Var olsa da bir uzaylı çıksa karşıma, hiç yadırgamam. Nasılsa bir izahı bulunur… Ama “Batıcı”ya taaccüb etmemek ve izah getirmek mümkün değil.Türkiye’deki bölücülük meselesi halledilmedikçe, dünyadaki hiçbir şey iyiye doğru değişmez. İyiye doğru değişmenin, cihanşümul dinamiği Türkiye’dedir. Biz değişeceğiz; İslam âlemi de değişecek, dünya da… Türkiye kilitlenirse; Batı kendi iflas macerasını yaşamaya ve yaşatmaya devam eder. Hayatiyet zemini çatlayıp paramparça olana kadar, devam eder. Ölçüye, sınıra, belirginliğe, hayatın manasına düşmanlar adeta. “Bizim anlayamadığımız manası yok olsun bu hayatın!” diyor gibidirler. Müflisler, pişmanlar, dikiş tutturamayanlar, boşluk sancısından kurtulamayanlar, tükenmişler… Topyekûn bir “yozlaşma Batıcılığı” uzlaşmasında buluşanlar. Batıcılığın çeşitli türlerini deneyen, denerken birbiriyle kavga da eden, ama aynı Batıcılığın son versiyonuna dört elle sarılarak aynîleşen yarı aydınlar.