1950-60 yılları arasında İstanbul’daki cami odalarında öğrencisi olduğum Gönenli Hocamızın 2 Ocak 1991’de 88 yaşında vefatından bugüne tam 23 yıl geçmiştir.O devirde yapılan ağır baskılara rağmen Kur’an öğrencisi yetiştirmekten asla geri durmayan Hocamızın maruz kaldığı bir baskı ve kucaklaşma hatırasını ibretli bir örnek olarak sunmak istiyorum bugün sizlere. Bakalım geçmişin bu iki büyüğü birbirleriyle nasıl tartışmışlar, sonra da günümüze örnek olacak şekilde nasıl barışmışlar bir görelim. İstanbul’un muhterem hayırseverlerinden merhum Ali Rıza Cansu, hayatı boyunca unutamadığı bu iki din büyüğünün tarihi tartışma ve barışma olayını şöyle anlatır:- Önceden tanıdığım dostum Eyyup Sabri Hayırlıoğlu, 1951’de Diyanet İşleri Başkanlığı’na getirilişinden bir süre sonra bir gün telefonla arayarak bir teftiş için geleceği İstanbul’da bizde misafir kalmak istediğini ifade etti. Memnuniyetimi bildirip telefonu kapattıktan sonra başkanla birlikte olabileceğini düşündüğüm birçok muhterem zevatı da o akşam için eve davet ettim.Davetlilerimiz arasında Kur’an öğrencilerine hizmetiyle ülke çapında takdir toplayan meşhur Gönenli Mehmed Efendi de vardı. O gün akşam başkan Ankara’dan geldi. Diğer davetliler de İstanbul’dan teşrif ederek sofradaki yerlerini aldılar. Fakat Gönenli’yi karşısında gören başkanda bir huzursuzluk hissettim. Nitekim kısa bir merhabalaşmanın ardından Gönenli’ye yönelen başkan, beklenmedik şekilde otoriter bir eda ile:- Hoca, siz başınıza buyruk musunuz, rastgele insanlardan paralar toplayarak başınıza topladığınız öğrencilerle ne yapmak istiyorsunuz?.. diye çıkışmaz mı?Lokmalara uzanılmak üzere iken bomba gibi patlayan bu sözler üzerine öğrenci yetiştirmesiyle ün yapmış olan Gönenli Hocaefendi, elindeki lokmayı sofraya bırakıp ayağa fırladı:- Öyle ise şu andan itibaren her şeyin sorumluluğunu sana bırakıyorum, hesabını Allah senden sorsun! dedi ve çıkış kapısına doğru hızla yürüdü. Israrlarımıza rağmen Hoca’yı geri döndürmek mümkün olmadı. Sofra başı bir anda ölüm sessizliğine büründü.Biraz sonra da gelen misafirler birer ikişer bir şey yemeden kalkıp evi terk ettiler. Sofrada ben ve başkan kalakaldık. Yatsı namazımızı zar zor kıldıktan sonra başkan, odasına çekildi. Ben de perişan şekilde gidip yatağıma uzandım. Bir müddet sonra birisi, oda kapımı telaşla yumruklamaya başladı. Yerimden fırlayıp kapıyı açtığımda başkanı karşımda buldum. Telaşlı bir ifade ile:- Ali Rıza hemen giyin de gel, beni Hocaefendi’nin camisine ulaştır, dedi. Gece ne düşündü, ne gördü bilemedim. Hayli zorlanarak Kadıköy’den Fatih’teki Hacı Hasan Camii’ne sabahın erken saatinde nihayet ulaşabildik. Arabayı bir kenara çekip beklemeye başladık.Az sonra Hocaefendi, sokağın başında görünüverdi. Onu gören başkan, arabadan süratle inip Hocaefendi’ye doğru koşmaya başladı. Hocaefendi de onu görünce aynı süratle başkana doğru koştu. Yolun ortasında öyle bir kucaklaştılar ki, anlatılamaz. Akşamki tartışma ve küslük şimdi kucaklaşmaya dönüşmüş, ikisi de hıçkırarak ağlıyorlardı. Ne diyeceğimi bilemez oldum. Bir müddet ağlaştıktan sonra kol kola camiye doğru yürümeye başladılar. Namazı başkana teklif etti ise de başkan, “Senin cemaatin olarak kılmalıyım.” diyerek Gönenli’nin arkasında sabah namazını kıldıktan sonra Hocaefendi’nin evine kahvaltıya gittik. Fevkalade nazik ve saygılı bir sohbet oldu.Sonra başkan kalkıp helalleşerek ayrıldık. Böylece iki büyük din aliminin akşam küsüp sabaha karşı ağlaşarak kucaklaşmalarının sırrını öğrenememişsem de, başkanın akşamki çıkışının sebebini sonradan öğrendim.Meğer İstanbul’dan bazı kimseler, “Gönenli Hoca karanlık işler çeviriyor, Kur’an hizmeti adı altında paralar toplayıp gerici akımları besliyor, derhal çalışmaları takip ettirilip önlenmelidir.” şeklinde şikâyetlerde bulunmuşlar. Bunun üzerine Başbakanlık’tan bu işi takip için başkan görevlendirilmiş. İstanbul’a durumu teftiş için gelmişmiş. Akşamki çıkışın sebebi buymuş. Bereket versin, bu çıkışın küslüğü ancak bir gece sürmüş, sabaha karşı buluşup kucak kucağa ağlaşarak kırgınlıktan en küçük bir eser bırakmamış, birisi yaptığı baskının, öteki de gösterdiği tepkinin ortasını bulmuşlar, böylece bizlere de: “Büyüklerin davranışları, davranışların büyükleri” örneğini vermişlerdir.Geçmişin bu göz yaşlı kucaklaşmalarını, günümüzün büyüklerinde de görme dualarımızla!..
1950-60 yılları arasında İstanbul’daki cami odalarında öğrencisi olduğum Gönenli Hocamızın 2 Ocak 1991’de 88 yaşında vefatından bugüne tam 23 yıl geçmiştir.O devirde yapılan ağır baskılara rağmen Kur’an öğrencisi yetiştirmekten asla geri durmayan Hocamızın maruz kaldığı bir baskı ve kucaklaşma hatırasını ibretli bir örnek olarak sunmak istiyorum bugün sizlere. Bakalım geçmişin bu iki büyüğü birbirleriyle nasıl tartışmışlar, sonra da günümüze örnek olacak şekilde nasıl barışmışlar bir görelim. İstanbul’un muhterem hayırseverlerinden merhum Ali Rıza Cansu, hayatı boyunca unutamadığı bu iki din büyüğünün tarihi tartışma ve barışma olayını şöyle anlatır:- Önceden tanıdığım dostum Eyyup Sabri Hayırlıoğlu, 1951’de Diyanet İşleri Başkanlığı’na getirilişinden bir süre sonra bir gün telefonla arayarak bir teftiş için geleceği İstanbul’da bizde misafir kalmak istediğini ifade etti. Memnuniyetimi bildirip telefonu kapattıktan sonra başkanla birlikte olabileceğini düşündüğüm birçok muhterem zevatı da o akşam için eve davet ettim.Davetlilerimiz arasında Kur’an öğrencilerine hizmetiyle ülke çapında takdir toplayan meşhur Gönenli Mehmed Efendi de vardı. O gün akşam başkan Ankara’dan geldi. Diğer davetliler de İstanbul’dan teşrif ederek sofradaki yerlerini aldılar. Fakat Gönenli’yi karşısında gören başkanda bir huzursuzluk hissettim. Nitekim kısa bir merhabalaşmanın ardından Gönenli’ye yönelen başkan, beklenmedik şekilde otoriter bir eda ile:- Hoca, siz başınıza buyruk musunuz, rastgele insanlardan paralar toplayarak başınıza topladığınız öğrencilerle ne yapmak istiyorsunuz?.. diye çıkışmaz mı?Lokmalara uzanılmak üzere iken bomba gibi patlayan bu sözler üzerine öğrenci yetiştirmesiyle ün yapmış olan Gönenli Hocaefendi, elindeki lokmayı sofraya bırakıp ayağa fırladı:- Öyle ise şu andan itibaren her şeyin sorumluluğunu sana bırakıyorum, hesabını Allah senden sorsun! dedi ve çıkış kapısına doğru hızla yürüdü. Israrlarımıza rağmen Hoca’yı geri döndürmek mümkün olmadı. Sofra başı bir anda ölüm sessizliğine büründü.Biraz sonra da gelen misafirler birer ikişer bir şey yemeden kalkıp evi terk ettiler. Sofrada ben ve başkan kalakaldık. Yatsı namazımızı zar zor kıldıktan sonra başkan, odasına çekildi. Ben de perişan şekilde gidip yatağıma uzandım. Bir müddet sonra birisi, oda kapımı telaşla yumruklamaya başladı. Yerimden fırlayıp kapıyı açtığımda başkanı karşımda buldum. Telaşlı bir ifade ile:- Ali Rıza hemen giyin de gel, beni Hocaefendi’nin camisine ulaştır, dedi. Gece ne düşündü, ne gördü bilemedim. Hayli zorlanarak Kadıköy’den Fatih’teki Hacı Hasan Camii’ne sabahın erken saatinde nihayet ulaşabildik. Arabayı bir kenara çekip beklemeye başladık.Az sonra Hocaefendi, sokağın başında görünüverdi. Onu gören başkan, arabadan süratle inip Hocaefendi’ye doğru koşmaya başladı. Hocaefendi de onu görünce aynı süratle başkana doğru koştu. Yolun ortasında öyle bir kucaklaştılar ki, anlatılamaz. Akşamki tartışma ve küslük şimdi kucaklaşmaya dönüşmüş, ikisi de hıçkırarak ağlıyorlardı. Ne diyeceğimi bilemez oldum. Bir müddet ağlaştıktan sonra kol kola camiye doğru yürümeye başladılar. Namazı başkana teklif etti ise de başkan, “Senin cemaatin olarak kılmalıyım.” diyerek Gönenli’nin arkasında sabah namazını kıldıktan sonra Hocaefendi’nin evine kahvaltıya gittik. Fevkalade nazik ve saygılı bir sohbet oldu.Sonra başkan kalkıp helalleşerek ayrıldık. Böylece iki büyük din aliminin akşam küsüp sabaha karşı ağlaşarak kucaklaşmalarının sırrını öğrenememişsem de, başkanın akşamki çıkışının sebebini sonradan öğrendim.Meğer İstanbul’dan bazı kimseler, “Gönenli Hoca karanlık işler çeviriyor, Kur’an hizmeti adı altında paralar toplayıp gerici akımları besliyor, derhal çalışmaları takip ettirilip önlenmelidir.” şeklinde şikâyetlerde bulunmuşlar. Bunun üzerine Başbakanlık’tan bu işi takip için başkan görevlendirilmiş. İstanbul’a durumu teftiş için gelmişmiş. Akşamki çıkışın sebebi buymuş. Bereket versin, bu çıkışın küslüğü ancak bir gece sürmüş, sabaha karşı buluşup kucak kucağa ağlaşarak kırgınlıktan en küçük bir eser bırakmamış, birisi yaptığı baskının, öteki de gösterdiği tepkinin ortasını bulmuşlar, böylece bizlere de: “Büyüklerin davranışları, davranışların büyükleri” örneğini vermişlerdir.Geçmişin bu göz yaşlı kucaklaşmalarını, günümüzün büyüklerinde de görme dualarımızla!..