Image may be NSFW.
Clik here to view.
Geçen hafta Kanada’yı ziyaret edip Ottawa’da Türkiye konulu bir panelde konuştum ve Toronto’daki Munk Küresel İlişkiler Okulu’nda Türkiye-AB ilişkileri hakkında konferans verdim.Panel, iki ülke arasında ilişkileri pekiştirmeyi amaçlayan ve ilk kez düzenlenen Türk-Kanada Konvansiyonu kapsamındaydı. Anadolu Kültürleri Federasyonu’nun (AHF) düzenlediği toplantıya TBMM’deki üç ana partiden beş milletvekili de katıldı.Her ne kadar, hükümetin Gezi Parkı protestolarını ele alış tarzıyla ilgili eleştirel yorumlarım AKP’li vekillerin takdirini kazanmadıysa da, panel iyi gitti ve Konvansiyon Kanadalı siyasilerle işadamlarına ulaşmak bakımından başarılıydı. Lakin beni Ottawa’da en çok çarpan, resmi açılışını sadece bir ay önce yapmış Anadolu Kültür Merkezi’nde bizim için verilen hoş geldin resepsiyonu oldu. Ev sahiplerimizin geleneksel nezaket ve konukseverlikleri kadar bu merkezi kuran, çoğunu Türklerin oluşturduğu göçmenlerin sergilendiği kendinden fedakârlık ve işbirliği ruhundan da etkilendim. Onlarla konuşurken, merkezin Ottawa’daki Türk toplumu için ne kadar önemli olduğunu net biçimde gördüm. Burayı hem diğer Türklerle buluşup tecrübelerini paylaştıkları hem de farklı inanç ve görüşlerden Kanadalıları davet edip Türklerin ve Türkiye’nin neler sunabileceğini gösterdikleri bir platform olarak kullanıyorlar.Kendi ortak tarihini aziz tutmak ile birlikte yaşadığın ama farklı arka plandan gelen Kanadalılarla diyalog kurmanın bu karışımı, Kuzey Amerika çapında bu türden merkezleri özel yerler kılıyor. Eminim ki, o akşamı bize yaşatan Kanadalı Türklerin çoğu, bazı temel hususları paylaşmakla birlikte siyasi tercihler dahil diğer meselelere gelince, birbiriyle görüş ayrılığına düşüyor. Ama ideolojik sınırları aşarak işbirliği yapma istekliliği, bugünlerde Türkiye’de benzer gruplar ve kişiler arasında tanık olduğumuz kutuplaşmayla keskin biçimde çelişiyor. O akşam pek çok kişiye Türk hükümeti ile Hizmet Hareketi arasında şu sıra dershanelerin başını çektiği meselelerin giderek büyüyen listesi üzerinden kopan nahoş kavgayı nasıl değerlendirdiklerini sordum. Hiç de şaşırtıcı olmayan şekilde, ortaya çıktı ki, konuştuğum insanların çoğu geçmişte AKP’ye oy vermiş ve Hizmet Hareketi’ne sıcak hisler besliyor. Siyasi eğilimleri ile toplumsal, kültürel, dinsel tercihleri arasında gidip gelmekten yıprandıkları aşikâr. Kendi algılarına göre, daha demokratik bir Türkiye için henüz bitmemiş mücadelede birbirlerine destek olmakta büyük çıkarları bulunan iki taraf arasında, hükümetin niye böyle bir kapışma kışkırttığına hiçbiri mana veremiyor.Uzun lafın kısası, şunu diyorlar: Bizlerin, Türkiye asıllı Kanadalıların her gün yaptığını, yani ortak yanlara odaklanıp farklılıkları kabullenmeyi, Ankara’daki siyasiler niye beceremiyor?Sizden esirgemek istemediğim bir Kanada anekdotu var. Ağustos 2011’de bu gazetedeki köşemde, Kanada’nın Kitchener kentindeki Wilfried Laurier Üniversitesi’nde Ortadoğu ve İslam tarihi doçent doktoru Gavin D. Brockett’in ‘Ne Mutlu Türk’üm Diyene’ kitabı hakkında yazmıştım. Kanada’da o tarihlerde iş arayan Türk tarihçiler Engin Sezer ile eşi, yazıyı okumuş. Öncesinde Brockett’i ya da Türk kimliğinin inşası hakkındaki kitabını bilmiyorlarmış, ama köşe meraklarını uyandırmış ve bu meseleyi ve diğer ilintili konuları tartışmak için Brockett ile temas kurmaya karar vermişler. Bir süre sonra buluşmuşlar ve bir yıl önce, hem Engin hem de eşi, Laurier Üniversitesi’nden iş teklifi almış. Kitchener’e arabayla bir saat mesafedeki Toronto’yu ziyaret edeceğimi bir hafta kala öğrenen Engin, organizatörlerle temasa geçip bu küçük üniversite şehrinde Türkiye hakkında konuşmak üzere benim için bir son dakika buluşması ayarladı. Geçen çarşamba Kitchener’de buluşup Brockett ile birlikte öğle yemeğine gittiğimizde, köşe yazımın olmazsa olmaz rol oynadığı enteresan hikâyesini öğrenme fırsatı buldum. Bir köşe yazısı ve onun Atlantik Okyanusu’nun öte yanında amaçlamadan yol açtığı sonuçlardan diğerlerine söz ederken, gülümsemekten kendimi alamıyorum.
Clik here to view.
Geçen hafta Kanada’yı ziyaret edip Ottawa’da Türkiye konulu bir panelde konuştum ve Toronto’daki Munk Küresel İlişkiler Okulu’nda Türkiye-AB ilişkileri hakkında konferans verdim.Panel, iki ülke arasında ilişkileri pekiştirmeyi amaçlayan ve ilk kez düzenlenen Türk-Kanada Konvansiyonu kapsamındaydı. Anadolu Kültürleri Federasyonu’nun (AHF) düzenlediği toplantıya TBMM’deki üç ana partiden beş milletvekili de katıldı.Her ne kadar, hükümetin Gezi Parkı protestolarını ele alış tarzıyla ilgili eleştirel yorumlarım AKP’li vekillerin takdirini kazanmadıysa da, panel iyi gitti ve Konvansiyon Kanadalı siyasilerle işadamlarına ulaşmak bakımından başarılıydı. Lakin beni Ottawa’da en çok çarpan, resmi açılışını sadece bir ay önce yapmış Anadolu Kültür Merkezi’nde bizim için verilen hoş geldin resepsiyonu oldu. Ev sahiplerimizin geleneksel nezaket ve konukseverlikleri kadar bu merkezi kuran, çoğunu Türklerin oluşturduğu göçmenlerin sergilendiği kendinden fedakârlık ve işbirliği ruhundan da etkilendim. Onlarla konuşurken, merkezin Ottawa’daki Türk toplumu için ne kadar önemli olduğunu net biçimde gördüm. Burayı hem diğer Türklerle buluşup tecrübelerini paylaştıkları hem de farklı inanç ve görüşlerden Kanadalıları davet edip Türklerin ve Türkiye’nin neler sunabileceğini gösterdikleri bir platform olarak kullanıyorlar.Kendi ortak tarihini aziz tutmak ile birlikte yaşadığın ama farklı arka plandan gelen Kanadalılarla diyalog kurmanın bu karışımı, Kuzey Amerika çapında bu türden merkezleri özel yerler kılıyor. Eminim ki, o akşamı bize yaşatan Kanadalı Türklerin çoğu, bazı temel hususları paylaşmakla birlikte siyasi tercihler dahil diğer meselelere gelince, birbiriyle görüş ayrılığına düşüyor. Ama ideolojik sınırları aşarak işbirliği yapma istekliliği, bugünlerde Türkiye’de benzer gruplar ve kişiler arasında tanık olduğumuz kutuplaşmayla keskin biçimde çelişiyor. O akşam pek çok kişiye Türk hükümeti ile Hizmet Hareketi arasında şu sıra dershanelerin başını çektiği meselelerin giderek büyüyen listesi üzerinden kopan nahoş kavgayı nasıl değerlendirdiklerini sordum. Hiç de şaşırtıcı olmayan şekilde, ortaya çıktı ki, konuştuğum insanların çoğu geçmişte AKP’ye oy vermiş ve Hizmet Hareketi’ne sıcak hisler besliyor. Siyasi eğilimleri ile toplumsal, kültürel, dinsel tercihleri arasında gidip gelmekten yıprandıkları aşikâr. Kendi algılarına göre, daha demokratik bir Türkiye için henüz bitmemiş mücadelede birbirlerine destek olmakta büyük çıkarları bulunan iki taraf arasında, hükümetin niye böyle bir kapışma kışkırttığına hiçbiri mana veremiyor.Uzun lafın kısası, şunu diyorlar: Bizlerin, Türkiye asıllı Kanadalıların her gün yaptığını, yani ortak yanlara odaklanıp farklılıkları kabullenmeyi, Ankara’daki siyasiler niye beceremiyor?Sizden esirgemek istemediğim bir Kanada anekdotu var. Ağustos 2011’de bu gazetedeki köşemde, Kanada’nın Kitchener kentindeki Wilfried Laurier Üniversitesi’nde Ortadoğu ve İslam tarihi doçent doktoru Gavin D. Brockett’in ‘Ne Mutlu Türk’üm Diyene’ kitabı hakkında yazmıştım. Kanada’da o tarihlerde iş arayan Türk tarihçiler Engin Sezer ile eşi, yazıyı okumuş. Öncesinde Brockett’i ya da Türk kimliğinin inşası hakkındaki kitabını bilmiyorlarmış, ama köşe meraklarını uyandırmış ve bu meseleyi ve diğer ilintili konuları tartışmak için Brockett ile temas kurmaya karar vermişler. Bir süre sonra buluşmuşlar ve bir yıl önce, hem Engin hem de eşi, Laurier Üniversitesi’nden iş teklifi almış. Kitchener’e arabayla bir saat mesafedeki Toronto’yu ziyaret edeceğimi bir hafta kala öğrenen Engin, organizatörlerle temasa geçip bu küçük üniversite şehrinde Türkiye hakkında konuşmak üzere benim için bir son dakika buluşması ayarladı. Geçen çarşamba Kitchener’de buluşup Brockett ile birlikte öğle yemeğine gittiğimizde, köşe yazımın olmazsa olmaz rol oynadığı enteresan hikâyesini öğrenme fırsatı buldum. Bir köşe yazısı ve onun Atlantik Okyanusu’nun öte yanında amaçlamadan yol açtığı sonuçlardan diğerlerine söz ederken, gülümsemekten kendimi alamıyorum.
