Rahim Tarım’ın Çocukluk ve Şiiri’ni (Özgür Yayınları) okuyorum. Çocukluk ve Şiir’in bir de alt başlığı var: “Zamanın ve Mekânın Ötesi”.Rahim Tarım yıllardan beri edebiyatımıza emek veriyor. Ölümünden bu yana işte bilmem kaç yıl geçtiği için şimdi bol bol yağmalanan Mehmed Rauf’u bir de onun emeğinden okuyun derim. Tarım’ın Mehmed Rauf’u yaşatma çabası yıllar öncesine dayanıyordu… Çocukluk ve Şiir edebiyatımızda çocuk izlekli şiirler çevresinde kapsamlı bir inceleme; bir bakıma, çağdaş edebiyatımız aracılığıyla çocukluğun tarihi. Şunu düşündüm: Yorum eserlerine, incelemelere yayıncı da, okur da keşke daha ilgi gösterse. Rahim Tarım şiir odaklı bir çocukluk tarihi kaleme almış, şairden şaire, dönemden döneme Türkiye’de, ama daha çok büyük kentlerin Türkiye’sinde çocukluk bir bütün olarak duyumsanıyor. Belki bir gün, öyküde, romanda da çocukluğun tarihi saptanır. Belki yine Tarım kaleme getirir… Asaf Hâlet’ten bir alıntı (s. 117-118) beni büyüledi. Değeri bugün bile kavranamamış Asaf Hâlet “Müdafaasız ve bâkir ruhumu ürperten kâbusları, karışık reminiscence’ları hatırlıyorum” diyor. Yaş ilerledikçe, çocukluktan arta kalan, galiba bütün bir birikim oluyor. Zaten birçok şairimiz, Tarım’ın saptadığı gibi, dönüp dönüp çocukluğu, kendi çocukluk günlerini yeni yeni şiirleri için esin kaynağı seçmiş. Bu şiirlerin bazılarını yıllar yılı hayranlıkla andım. Birer ikişer karşıma çıktıkça bu şiirler için bugün de aynı heyecanı duyuyorum. Örnekse Hilmi Yavuz’un “Hilmi’nin Çocukluğu” şiiri. Yanılmıyorsam Bakış Kuşu’ndadır bu şiir. Nice yıllar gönlümü çeldi: “Hilmi diyor ki annem / Çiçek işlemeli bir lâmbaydı / Karartma gecelerinde”… Çocukluk ve Şiir’in “giriş”indeki Cahit Sıtkı Tarancı dizeleri de bir kez daha nerelere alıp götürmedi ki!: “Ah, yeniden başlamak hayata / Çocukluğa, aşka ve sanata”… İkinci kitap da bir inceleme: Hakkı Özdemir Yeni İnsan ve Ulus Oluşumunda Roman Aşkı’nı (Dergâh Yayınları) incelemiş. Dahası popüler romanlarımızı göz ardı etmeyerek. Popüler romanlarımızı özellikle vurguluyorum; çünkü hemen hep edebiyatın dışında bırakıldı bu soy eserler. Hakkı Özdemir o eski tutuma, önyargıya gönül indirmemiş. Hatta, geçmişlerinde popüler roman yazmış yazarların kendilerine yaptıkları haksızlığa özellikle işaret ediyor. Peride Celal sözgelimi. Özdemir, Peride Celal’in Dar Yol adlı romanını inceliyor ve bu eserini âdeta yadsıyan yazar için üzülüyor. Dar Yol, Hakkı Özdemir’in yorumladığı gibi önemli bir romandır, hele kaleme getirildiği dönem düşünülürse. Esat Mahmut’tan Burhan Cahit’e, Kerime Nadir’den Muazzez Tahsin’e, Roman Aşkı, hemen hep horgörüyle yaklaştığımız yazarlarımızın yeni kimlik arayışımızdaki yorumlarına, gayretlerine, toplumu hazırlayışlarına açılıyor. Bu yazarlar bugün ‘okunuyor’ mu bilmiyorum. Sözgelimi Burhan Cahit okunuyor mu? Özdemir vardığı sonuçta, bu yazarların değişen, “dünyevîleşen” toplumsal hayat sebebiyle bir bakıma belgesel nitelik edindiklerini belirtiyor, bir bakıma orada, kendi çağlarında donup kaldıklarını… Roman Aşkı kılı kırk yarmış bir emeğin verimi. Aynı meseleler çerçevesinde ben de yıllar yılı bir şeyler yazmaya çalıştım; Hakkı Özdemir değiniyor (s. 106 ve sonrası). Bu eser şimdi meseleleri çok daha geniş bir görüngeden değerlendiriyor. Hem Çocukluk ve Şiir, hem Roman Aşkı, gerçek edebiyatseverlere ses yöneltecek…
Rahim Tarım’ın Çocukluk ve Şiiri’ni (Özgür Yayınları) okuyorum. Çocukluk ve Şiir’in bir de alt başlığı var: “Zamanın ve Mekânın Ötesi”.Rahim Tarım yıllardan beri edebiyatımıza emek veriyor. Ölümünden bu yana işte bilmem kaç yıl geçtiği için şimdi bol bol yağmalanan Mehmed Rauf’u bir de onun emeğinden okuyun derim. Tarım’ın Mehmed Rauf’u yaşatma çabası yıllar öncesine dayanıyordu… Çocukluk ve Şiir edebiyatımızda çocuk izlekli şiirler çevresinde kapsamlı bir inceleme; bir bakıma, çağdaş edebiyatımız aracılığıyla çocukluğun tarihi. Şunu düşündüm: Yorum eserlerine, incelemelere yayıncı da, okur da keşke daha ilgi gösterse. Rahim Tarım şiir odaklı bir çocukluk tarihi kaleme almış, şairden şaire, dönemden döneme Türkiye’de, ama daha çok büyük kentlerin Türkiye’sinde çocukluk bir bütün olarak duyumsanıyor. Belki bir gün, öyküde, romanda da çocukluğun tarihi saptanır. Belki yine Tarım kaleme getirir… Asaf Hâlet’ten bir alıntı (s. 117-118) beni büyüledi. Değeri bugün bile kavranamamış Asaf Hâlet “Müdafaasız ve bâkir ruhumu ürperten kâbusları, karışık reminiscence’ları hatırlıyorum” diyor. Yaş ilerledikçe, çocukluktan arta kalan, galiba bütün bir birikim oluyor. Zaten birçok şairimiz, Tarım’ın saptadığı gibi, dönüp dönüp çocukluğu, kendi çocukluk günlerini yeni yeni şiirleri için esin kaynağı seçmiş. Bu şiirlerin bazılarını yıllar yılı hayranlıkla andım. Birer ikişer karşıma çıktıkça bu şiirler için bugün de aynı heyecanı duyuyorum. Örnekse Hilmi Yavuz’un “Hilmi’nin Çocukluğu” şiiri. Yanılmıyorsam Bakış Kuşu’ndadır bu şiir. Nice yıllar gönlümü çeldi: “Hilmi diyor ki annem / Çiçek işlemeli bir lâmbaydı / Karartma gecelerinde”… Çocukluk ve Şiir’in “giriş”indeki Cahit Sıtkı Tarancı dizeleri de bir kez daha nerelere alıp götürmedi ki!: “Ah, yeniden başlamak hayata / Çocukluğa, aşka ve sanata”… İkinci kitap da bir inceleme: Hakkı Özdemir Yeni İnsan ve Ulus Oluşumunda Roman Aşkı’nı (Dergâh Yayınları) incelemiş. Dahası popüler romanlarımızı göz ardı etmeyerek. Popüler romanlarımızı özellikle vurguluyorum; çünkü hemen hep edebiyatın dışında bırakıldı bu soy eserler. Hakkı Özdemir o eski tutuma, önyargıya gönül indirmemiş. Hatta, geçmişlerinde popüler roman yazmış yazarların kendilerine yaptıkları haksızlığa özellikle işaret ediyor. Peride Celal sözgelimi. Özdemir, Peride Celal’in Dar Yol adlı romanını inceliyor ve bu eserini âdeta yadsıyan yazar için üzülüyor. Dar Yol, Hakkı Özdemir’in yorumladığı gibi önemli bir romandır, hele kaleme getirildiği dönem düşünülürse. Esat Mahmut’tan Burhan Cahit’e, Kerime Nadir’den Muazzez Tahsin’e, Roman Aşkı, hemen hep horgörüyle yaklaştığımız yazarlarımızın yeni kimlik arayışımızdaki yorumlarına, gayretlerine, toplumu hazırlayışlarına açılıyor. Bu yazarlar bugün ‘okunuyor’ mu bilmiyorum. Sözgelimi Burhan Cahit okunuyor mu? Özdemir vardığı sonuçta, bu yazarların değişen, “dünyevîleşen” toplumsal hayat sebebiyle bir bakıma belgesel nitelik edindiklerini belirtiyor, bir bakıma orada, kendi çağlarında donup kaldıklarını… Roman Aşkı kılı kırk yarmış bir emeğin verimi. Aynı meseleler çerçevesinde ben de yıllar yılı bir şeyler yazmaya çalıştım; Hakkı Özdemir değiniyor (s. 106 ve sonrası). Bu eser şimdi meseleleri çok daha geniş bir görüngeden değerlendiriyor. Hem Çocukluk ve Şiir, hem Roman Aşkı, gerçek edebiyatseverlere ses yöneltecek…