Forma ağırlığı maç kazanmıyor bu ligde. Kadro kalitesi de. Lider olmanız, açık ara önde bulunmanız da bir şey değiştirmiyor. Mücadele etmiyorsanız, var olan yeterliliklerinizi oyuna yansıtmıyorsanız, hele bir de çok kötü bir savunma yapıyorsanız, kaçınılmaz kaybediyorsunuz.Fenerbahçe sezonun en verimsiz oyununu oynadı Karabük’te. En önemli artılarından biri mücadeleciliğiydi. Oyuna hiç yansıtamadı. Bir diğer önemli artısı takım bütünlüğüydü. O da sahaya uğramadı. Buna bir de rakibin baskısını kıramamak eklenince, özellikle de ikinci yarıda sürekli mahkûm oynayan, sürekli pozisyon veren, kaleye gidemeyen ve Volkan’ın direnişiyle fark yemekten kurtulan bir Fenerbahçe çıktı ortaya.O Fenerbahçe’yle ilgili çarpıcı bulduğum bir örneği vermeliyim. Oyunun son anları... Karabükspor 2-1 önde... Arayışta olması, beraberlik kovalaması gereken Fenerbahçe. Oysa hâlâ gol peşinde koşan, hâlâ farkı artırmak isteyen taraf Karabükspor. 89 ve 90+3’te Furkan, 90+5’te İlhan’la üç net pozisyon bulan ve üçünde de Volkan’a takılan da Karabükspor. Tıpkı 47’de İlhan, 49’da Akpala’yla takıldığı gibi.Bu kadarla da sınırlı değil Karabükspor’un kaçırdıkları. İlk yarıda İlhan ve Hamroun, ikinci yarıda yine Hamroun’la yararlanamadığı net fırsatları da o pozisyon zenginliğine eklerseniz, Fenerbahçe’nin oyundaki duruşu, arka alandaki dağınıklığı sanırım daha iyi tanımlanmış olur.Karabükspor’un yalnızca kazandığından değil, rakibini ne denli iyi analiz ettiğinden ve uygulamadaki başarısından dolayı özellikle kutlamak gerekir. Fenerbahçe’yi yenmenin yöntemini nihayet haftalar sonra onlar buldu. Tehdit edilen değil, tehdit eden bir oyun anlayışını benimsedi ve karşılığını kazanarak gördü.Fenerbahçe oyunun ilk yarısında, o da belli bölümlerde varlığını hissettirebildi. Karabükspor’un öne geçip, skoru korumaya yöneldiği bölümde iyi bir pas trafiği oluşturdu ve golü de bu bölümde kazandı.Ardından, ikinci yarının 2. dakikasından sonra rakibine tamamen teslim oldu. Orta alandaki yetersizliği, hücumdaki etkisizliği öylesine dikkat çekiciydi ki... Her bölgede Karabükspor’un üstünlüğüne boyun eğdi. Ne Sow, ne Kuyt, ne Alper, ne Baroni, hatta ne de Mehmet Topal oyuna katkı verircesine girebildi. Caner’in ters kademelerdeki direnci de fazla bir şey değiştirmedi. Ve ilk yarının ilk deplasmanında ilk yenilgiyi tadan Fenerbahçe, son deplasmanında da ikinci yenilgiyi yaşadı ve dış saha perdesini hüzünle kapattı. Karabük’te o soğuk havada, o beton kıvamına gelmiş sahada adeta buz kesip kaldı!
Forma ağırlığı maç kazanmıyor bu ligde. Kadro kalitesi de. Lider olmanız, açık ara önde bulunmanız da bir şey değiştirmiyor. Mücadele etmiyorsanız, var olan yeterliliklerinizi oyuna yansıtmıyorsanız, hele bir de çok kötü bir savunma yapıyorsanız, kaçınılmaz kaybediyorsunuz.Fenerbahçe sezonun en verimsiz oyununu oynadı Karabük’te. En önemli artılarından biri mücadeleciliğiydi. Oyuna hiç yansıtamadı. Bir diğer önemli artısı takım bütünlüğüydü. O da sahaya uğramadı. Buna bir de rakibin baskısını kıramamak eklenince, özellikle de ikinci yarıda sürekli mahkûm oynayan, sürekli pozisyon veren, kaleye gidemeyen ve Volkan’ın direnişiyle fark yemekten kurtulan bir Fenerbahçe çıktı ortaya.O Fenerbahçe’yle ilgili çarpıcı bulduğum bir örneği vermeliyim. Oyunun son anları... Karabükspor 2-1 önde... Arayışta olması, beraberlik kovalaması gereken Fenerbahçe. Oysa hâlâ gol peşinde koşan, hâlâ farkı artırmak isteyen taraf Karabükspor. 89 ve 90+3’te Furkan, 90+5’te İlhan’la üç net pozisyon bulan ve üçünde de Volkan’a takılan da Karabükspor. Tıpkı 47’de İlhan, 49’da Akpala’yla takıldığı gibi.Bu kadarla da sınırlı değil Karabükspor’un kaçırdıkları. İlk yarıda İlhan ve Hamroun, ikinci yarıda yine Hamroun’la yararlanamadığı net fırsatları da o pozisyon zenginliğine eklerseniz, Fenerbahçe’nin oyundaki duruşu, arka alandaki dağınıklığı sanırım daha iyi tanımlanmış olur.Karabükspor’un yalnızca kazandığından değil, rakibini ne denli iyi analiz ettiğinden ve uygulamadaki başarısından dolayı özellikle kutlamak gerekir. Fenerbahçe’yi yenmenin yöntemini nihayet haftalar sonra onlar buldu. Tehdit edilen değil, tehdit eden bir oyun anlayışını benimsedi ve karşılığını kazanarak gördü.Fenerbahçe oyunun ilk yarısında, o da belli bölümlerde varlığını hissettirebildi. Karabükspor’un öne geçip, skoru korumaya yöneldiği bölümde iyi bir pas trafiği oluşturdu ve golü de bu bölümde kazandı.Ardından, ikinci yarının 2. dakikasından sonra rakibine tamamen teslim oldu. Orta alandaki yetersizliği, hücumdaki etkisizliği öylesine dikkat çekiciydi ki... Her bölgede Karabükspor’un üstünlüğüne boyun eğdi. Ne Sow, ne Kuyt, ne Alper, ne Baroni, hatta ne de Mehmet Topal oyuna katkı verircesine girebildi. Caner’in ters kademelerdeki direnci de fazla bir şey değiştirmedi. Ve ilk yarının ilk deplasmanında ilk yenilgiyi tadan Fenerbahçe, son deplasmanında da ikinci yenilgiyi yaşadı ve dış saha perdesini hüzünle kapattı. Karabük’te o soğuk havada, o beton kıvamına gelmiş sahada adeta buz kesip kaldı!