Geçen yazımda sözünü ettiğim doktrin “yanlış”tı: Çünkü bilmecburiyye bir ittifak içinde yer almak başka şey, o ittifakın politik ideallerinin tahakkukuna çalışmak başka şey.Türkiye, Sovyetlerin tehdidi altında NATO’da yer almıştı, bugüne kadar da ‘pasif’ rol oynadı. Bu seferki farklıydı. Türkiye aktif olarak Batılı işgalci güçlerin safında Irak’a girmek istiyordu, hükümet vargücüyle buna çalıştı. Ancak 1 Mart tezkeresi Meclis’ten geçmedi.“İslamî değildi:” Bir Müslüman ülke, yabancılar tarafından işgale uğrayacaksa halkı Müslüman olan Türkiye işgalcilere muharip asker veremez, haramdır. “Batılı güçlerle işbirliği milli çıkar temelli”ydi, milli çıkar ümmetin çıkarına olamaz. “Yumuşak güç”ün bir versiyonu İslam dünyasını sekülerleştirecek, Protestanlaştıracaktı. Nitekim kısmen öyle oldu, dünün İslamcıları bugün laikliğin hakemliğini savunuyor, geride ne kadar İslamî hassasiyet kaldı, ortada.“Riskliydi:” İslam dünyası ile Batı arasında derin çatışmalar vardı, Türkiye son tahlilde Batı’nın değil, İslam dünyasının yanında yer almalıdır. Türkiye kritik çatışmada İslam dünyasının yanında yer alırsa, sistemle karşı karşıya gelecekti.ABD ve müttefikleri Pasifik’e çekilirken “Batı Asya’nın Japonya’sı” yapmayı vaat ettikleri Türkiye’nin inisiyatifinde bölgenin düzene girmesini teklif ediyorlardı, Türkiye bunu kabul etti.Türkiye 10 yıl boyunca bu yol haritasını izleyerek siyasî, sosyal ve ekonomik başarılara imza attı. Arap âlemi Türkiye’yi sevinçle karşıladı. İslamcı İran uyum sağladı, hatta Türkiye’ye petrol/doğalgaz çıkarma, Türk Lirası kullanma teklifinde bulundu. Amerika’da süreci destekleyen Yahudi lobileri vardı ama İsrail’in Likutçuları bundan hoşlanmıyordu. Türkiye’nin inisiyatif kazanmasından hoşlanmayan İran içi milliyetçi çevre de vardı. Likutçular, milliyetçi İran ve Körfez kralları Türkiye’nin hata yapmasını bekliyordu.Türkiye, “hata”yı 2011’de yaptı. Bu tarihte Ortadoğu’da patlamalar başladı, diğer Arap ülkeleriyle beraber Suriye’de de sivil ayaklanmalar oldu. Bir anda Türkiye “yumuşak güç” politikasını terk edip şahinleşti, İran’la açık rekabete girdi. Tabii ki tek kusurlu Türkiye değildi, İran da bir o kadar kusurludur. Malatya’ya radar sistemlerinin yerleştirilmesi bardağı taşıran son damla oldu, İran Esed’in, Türkiye silahlı muhaliflerin yanında yer aldı.Başlangıçta Batılılar Türkiye’yi militarist Suriye politikasına teşvik ettiler, askerî müdahale fikrini bile dile getirdiler. Sonra desteklerini çekip Türkiye’yi yalnız bıraktılar. Bu bir tuzaktı, Türkiye bu tuzağa düştü.Batı’nın Türkiye’yi Suriye bataklığına sinsice itmesinin sebebi Türkiye’nin 2011’den başlamak üzere “işbirliği halinde olduğu Batı”ya rağmen bölgeyi tamamen kendi denetimi altına geçirmeye, “Yeni Osmanlı” hayallerini seslendirmeye başlamasıydı. Batılılara göre Türkiye, anlaşmanın dışına çıkmıştı; verdikleri desteği kendilerine karşı kullanmak istiyordu. Dışişleri Bakanı “1911 öncesi sınırlara döneceğiz, kaybettiğimiz bütün toprakları geri alacağız, düzen kurucu ülke biziz, biz olmadan bölgede yaprak kımıldayamaz.” diyordu. Türkiye sadece Batı’ya değil, Rusya’ya da meydan okuyor, bir görüş ihtilafı dolayısıyla “Rusya’yı tecrid etmek”ten söz ediyordu. Bu “aklı” kimin hükümete telkin ettiği önemli, ama bu reel gücü olmadan tabanca ile tanka meydan okumak gibi bir şeydi, “İttihatçı Enver”in macerasının tekrarıydı. Bu politikadan sadece bize sponsor olan küresel güçler değil, bölge ülkeleri de tedirgin oldu.Açık olan şu ki Türkiye, belli –belki uzun- bir süre rölantiye alınmak isteniyor. Bir mekanizma İlhan Selçuk’un “ABD-Ulusalcılar ittifakı” fikrini hatırlatıyor, “milli orduya kumpas” fişeğiyle geçmişin karanlığına ışık yakılıyor. Dış politikada akıl almaz hatalara rağmen böyle bir operasyonda hepimiz Türkiye’nin yanında olmak zorundayız, hükümet gidecekse sadece “sandık”ta gitmeli. Ama bu –varsa eğer- yolsuzlukların üstünü örtmenin, “paralel yapılanma” suçlamasıyla bir cemaati şeytanlaştırıp binlerce mü’minin hayatını zehir etmenin gerekçesi olamaz. Bu çılgınlık olur. Şimdi ne yapmalı? Pazartesi bu sorunun cevabını arayalım.
Geçen yazımda sözünü ettiğim doktrin “yanlış”tı: Çünkü bilmecburiyye bir ittifak içinde yer almak başka şey, o ittifakın politik ideallerinin tahakkukuna çalışmak başka şey.Türkiye, Sovyetlerin tehdidi altında NATO’da yer almıştı, bugüne kadar da ‘pasif’ rol oynadı. Bu seferki farklıydı. Türkiye aktif olarak Batılı işgalci güçlerin safında Irak’a girmek istiyordu, hükümet vargücüyle buna çalıştı. Ancak 1 Mart tezkeresi Meclis’ten geçmedi.“İslamî değildi:” Bir Müslüman ülke, yabancılar tarafından işgale uğrayacaksa halkı Müslüman olan Türkiye işgalcilere muharip asker veremez, haramdır. “Batılı güçlerle işbirliği milli çıkar temelli”ydi, milli çıkar ümmetin çıkarına olamaz. “Yumuşak güç”ün bir versiyonu İslam dünyasını sekülerleştirecek, Protestanlaştıracaktı. Nitekim kısmen öyle oldu, dünün İslamcıları bugün laikliğin hakemliğini savunuyor, geride ne kadar İslamî hassasiyet kaldı, ortada.“Riskliydi:” İslam dünyası ile Batı arasında derin çatışmalar vardı, Türkiye son tahlilde Batı’nın değil, İslam dünyasının yanında yer almalıdır. Türkiye kritik çatışmada İslam dünyasının yanında yer alırsa, sistemle karşı karşıya gelecekti.ABD ve müttefikleri Pasifik’e çekilirken “Batı Asya’nın Japonya’sı” yapmayı vaat ettikleri Türkiye’nin inisiyatifinde bölgenin düzene girmesini teklif ediyorlardı, Türkiye bunu kabul etti.Türkiye 10 yıl boyunca bu yol haritasını izleyerek siyasî, sosyal ve ekonomik başarılara imza attı. Arap âlemi Türkiye’yi sevinçle karşıladı. İslamcı İran uyum sağladı, hatta Türkiye’ye petrol/doğalgaz çıkarma, Türk Lirası kullanma teklifinde bulundu. Amerika’da süreci destekleyen Yahudi lobileri vardı ama İsrail’in Likutçuları bundan hoşlanmıyordu. Türkiye’nin inisiyatif kazanmasından hoşlanmayan İran içi milliyetçi çevre de vardı. Likutçular, milliyetçi İran ve Körfez kralları Türkiye’nin hata yapmasını bekliyordu.Türkiye, “hata”yı 2011’de yaptı. Bu tarihte Ortadoğu’da patlamalar başladı, diğer Arap ülkeleriyle beraber Suriye’de de sivil ayaklanmalar oldu. Bir anda Türkiye “yumuşak güç” politikasını terk edip şahinleşti, İran’la açık rekabete girdi. Tabii ki tek kusurlu Türkiye değildi, İran da bir o kadar kusurludur. Malatya’ya radar sistemlerinin yerleştirilmesi bardağı taşıran son damla oldu, İran Esed’in, Türkiye silahlı muhaliflerin yanında yer aldı.Başlangıçta Batılılar Türkiye’yi militarist Suriye politikasına teşvik ettiler, askerî müdahale fikrini bile dile getirdiler. Sonra desteklerini çekip Türkiye’yi yalnız bıraktılar. Bu bir tuzaktı, Türkiye bu tuzağa düştü.Batı’nın Türkiye’yi Suriye bataklığına sinsice itmesinin sebebi Türkiye’nin 2011’den başlamak üzere “işbirliği halinde olduğu Batı”ya rağmen bölgeyi tamamen kendi denetimi altına geçirmeye, “Yeni Osmanlı” hayallerini seslendirmeye başlamasıydı. Batılılara göre Türkiye, anlaşmanın dışına çıkmıştı; verdikleri desteği kendilerine karşı kullanmak istiyordu. Dışişleri Bakanı “1911 öncesi sınırlara döneceğiz, kaybettiğimiz bütün toprakları geri alacağız, düzen kurucu ülke biziz, biz olmadan bölgede yaprak kımıldayamaz.” diyordu. Türkiye sadece Batı’ya değil, Rusya’ya da meydan okuyor, bir görüş ihtilafı dolayısıyla “Rusya’yı tecrid etmek”ten söz ediyordu. Bu “aklı” kimin hükümete telkin ettiği önemli, ama bu reel gücü olmadan tabanca ile tanka meydan okumak gibi bir şeydi, “İttihatçı Enver”in macerasının tekrarıydı. Bu politikadan sadece bize sponsor olan küresel güçler değil, bölge ülkeleri de tedirgin oldu.Açık olan şu ki Türkiye, belli –belki uzun- bir süre rölantiye alınmak isteniyor. Bir mekanizma İlhan Selçuk’un “ABD-Ulusalcılar ittifakı” fikrini hatırlatıyor, “milli orduya kumpas” fişeğiyle geçmişin karanlığına ışık yakılıyor. Dış politikada akıl almaz hatalara rağmen böyle bir operasyonda hepimiz Türkiye’nin yanında olmak zorundayız, hükümet gidecekse sadece “sandık”ta gitmeli. Ama bu –varsa eğer- yolsuzlukların üstünü örtmenin, “paralel yapılanma” suçlamasıyla bir cemaati şeytanlaştırıp binlerce mü’minin hayatını zehir etmenin gerekçesi olamaz. Bu çılgınlık olur. Şimdi ne yapmalı? Pazartesi bu sorunun cevabını arayalım.