Geçen hafta Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde Sevim Burak’ın otuzuncu ölüm yıldönümü dolayısıyla çok güzel bir gün düzenlendi.Anılardaki Sevim Burak’ı Cevat Çapan, Doğan Hızlan, ben anlatacaktık.Üniversiteye giderken tedirgindim; bu sempozyum kaç kişinin ilgisini çekecek diyordum. Ne var ki hayli aldanmışım: Salon, öğleden sonra olmasına rağmen doluydu. Her yaştan dinleyiciler, besbelli, Sevim Burak’ın ‘gerçek’ okurlarıydılar.Sevim Burak, oğlu Karaca’ya yazdığı mektuplarda, yazarlık yaşamı boyunca nasıl yalnız, ıssız kaldığını sık sık dile getirir. Sadece edebiyatın çerçevesi içinde kalmayı tercih etmiş, gelgelelim bu çerçeve onu bir türlü okurla buluşturamamıştır. İkide birde büyük coşkular duyar; Karaca’ya bugün-yarın eserlerinin ilgi devşireceği umudunu yazar.Sonra hayal kırıklıkları, bitmek bilmeyen hayal kırıklıkları.Tiyatro edebiyatımızın başyapıtları arasında yer alması gereken iki oyunu, Sahibinin Sesi de, İşte Baş-İşte Gövde-İşte Kanatlar da, Burak yaşarken sahnelenmez. Mektuplar boyunca bu oyunların sahnelenmesi için bekleyişi, Sevim Burak’ın o umutsuz bekleyişi gönül yorar.Oysa otuz yıl sonra ‘görünüm’ çok farklıydı: Sevim Burak handiyse bugünün palavralar edebiyatına meydan okuyordu.Burak’ın eserine ilgi, öyle sanıyorum ki, son on yıl içinde arttı. Onun 1950 yılında başlayan yazarlık serüveni, âdeta ‘zaman’la hesaplaşarak hayat buluyordu. Yayımlandığı dönemde Sait Faik Hikâye Armağanı’na lâyık görülmeyen Yanık Saraylar usul usul öne çıkıyor; bu kitaptaki karmaşık metinlerin geçmiş dünyamıza, yaşama biçimimize, kültürümüze ruh üflediği nihayet alımlanıyordu.Sevindirici olan, ruh üfleyişi genç kuşakların alımlamasıydı. Örnekse, 1980 doğumlu Bedia Koçakoğlu hiç tanımadığı Sevim Burak’ın yaşamı ve eseri üzerine yetkin bir çalışmayı kaleme getirdi: Aşkın Şizofrenik Hali: Sevim Burak.Koçakoğlu bu kez de Büyük Günah’la Burak’a geri dönüyor. Büyük Günah, “Bilinmeyen Öyküleriyle Sevim Burak” altbaşlığını taşıyor. Kitap, Palet Yayınları’nın verimi. Palet Yayınları’nı özellikle vurgulamak istiyorum: Konya’daki bu titiz yayınevi örnek alınası özenli bir kuruluş.Bedia Koçakoğlu Büyük Günah’ta önce Sevim Burak’ın öykücülüğünü irdelemiş. Onun, hiç bilmediği, yaşamadığı yılları gündemleştiren incelemesi anılara çekip götürdü: 1966 yılı, Nisan ayı, Yeni Ufuklar dergisinde Mübeccel, İzmir’li Sevim Burak’la gerçekleştirdiği söyleşiyi yayımlamış; Burak’la yapılmış en güzel söyleşilerden biri. Üstelik, birçok bölümünü geçmişte ezbere bilirdim…Burak’ın yine aynı yıl Yeni Dergi’de Demir Özlü’ye yanıtı, Asım Bezirci’nin söyleşisi… Asım Bezirci’yle Murat Belge’nin Yanık Saraylar üzerine o zamanki tartışmalarını da hatırladım.Besbelli bugünkünden çok farklı bir dönemmiş. Gerçi ‘öz’ edebiyat dergileri yüz bin adet falan satmıyormuş ama, edebiyatı koruyor, edebiyata asla ihanet etmiyormuş…Gelelim Burak’ın ilk öykülerine: 15 Mart 1953 tarihli Yenilik dergisinde yayımlanmış “Beşten Sonra”yı 1970’lerde, Behçet Hoca’nın (Necatigil) kitaplığından ödünç aldığım Yenilik ciltlerini tararken bulup okumuştum. Çok sevmiştim “Beşten Sonra”yı. Sevim Burak’a da söylemiş, “İlk öykülerinizi niçin bir kitapta toplamıyorsunuz?” diye sormuştum.Yanıt acıydı: “Kim basacak?”Ayrıca, yayımlanmasını beklediği iki yeni kitabı olduğunu söylemişti…İlk öykülerin Büyük Günah’ta okurla buluşması önemli bir edebiyat olayı. Dilerim, hak ettiği ilgiyi görür. “Köşe Kapmaca”yı özellikle anmalıyım: Yanık Saraylar’a ulaşacak yolun başlangıcı sanki “Köşe Kapmaca”.Sevim Burak’ı mutlaka okuyun!
Geçen hafta Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde Sevim Burak’ın otuzuncu ölüm yıldönümü dolayısıyla çok güzel bir gün düzenlendi.Anılardaki Sevim Burak’ı Cevat Çapan, Doğan Hızlan, ben anlatacaktık.Üniversiteye giderken tedirgindim; bu sempozyum kaç kişinin ilgisini çekecek diyordum. Ne var ki hayli aldanmışım: Salon, öğleden sonra olmasına rağmen doluydu. Her yaştan dinleyiciler, besbelli, Sevim Burak’ın ‘gerçek’ okurlarıydılar.Sevim Burak, oğlu Karaca’ya yazdığı mektuplarda, yazarlık yaşamı boyunca nasıl yalnız, ıssız kaldığını sık sık dile getirir. Sadece edebiyatın çerçevesi içinde kalmayı tercih etmiş, gelgelelim bu çerçeve onu bir türlü okurla buluşturamamıştır. İkide birde büyük coşkular duyar; Karaca’ya bugün-yarın eserlerinin ilgi devşireceği umudunu yazar.Sonra hayal kırıklıkları, bitmek bilmeyen hayal kırıklıkları.Tiyatro edebiyatımızın başyapıtları arasında yer alması gereken iki oyunu, Sahibinin Sesi de, İşte Baş-İşte Gövde-İşte Kanatlar da, Burak yaşarken sahnelenmez. Mektuplar boyunca bu oyunların sahnelenmesi için bekleyişi, Sevim Burak’ın o umutsuz bekleyişi gönül yorar.Oysa otuz yıl sonra ‘görünüm’ çok farklıydı: Sevim Burak handiyse bugünün palavralar edebiyatına meydan okuyordu.Burak’ın eserine ilgi, öyle sanıyorum ki, son on yıl içinde arttı. Onun 1950 yılında başlayan yazarlık serüveni, âdeta ‘zaman’la hesaplaşarak hayat buluyordu. Yayımlandığı dönemde Sait Faik Hikâye Armağanı’na lâyık görülmeyen Yanık Saraylar usul usul öne çıkıyor; bu kitaptaki karmaşık metinlerin geçmiş dünyamıza, yaşama biçimimize, kültürümüze ruh üflediği nihayet alımlanıyordu.Sevindirici olan, ruh üfleyişi genç kuşakların alımlamasıydı. Örnekse, 1980 doğumlu Bedia Koçakoğlu hiç tanımadığı Sevim Burak’ın yaşamı ve eseri üzerine yetkin bir çalışmayı kaleme getirdi: Aşkın Şizofrenik Hali: Sevim Burak.Koçakoğlu bu kez de Büyük Günah’la Burak’a geri dönüyor. Büyük Günah, “Bilinmeyen Öyküleriyle Sevim Burak” altbaşlığını taşıyor. Kitap, Palet Yayınları’nın verimi. Palet Yayınları’nı özellikle vurgulamak istiyorum: Konya’daki bu titiz yayınevi örnek alınası özenli bir kuruluş.Bedia Koçakoğlu Büyük Günah’ta önce Sevim Burak’ın öykücülüğünü irdelemiş. Onun, hiç bilmediği, yaşamadığı yılları gündemleştiren incelemesi anılara çekip götürdü: 1966 yılı, Nisan ayı, Yeni Ufuklar dergisinde Mübeccel, İzmir’li Sevim Burak’la gerçekleştirdiği söyleşiyi yayımlamış; Burak’la yapılmış en güzel söyleşilerden biri. Üstelik, birçok bölümünü geçmişte ezbere bilirdim…Burak’ın yine aynı yıl Yeni Dergi’de Demir Özlü’ye yanıtı, Asım Bezirci’nin söyleşisi… Asım Bezirci’yle Murat Belge’nin Yanık Saraylar üzerine o zamanki tartışmalarını da hatırladım.Besbelli bugünkünden çok farklı bir dönemmiş. Gerçi ‘öz’ edebiyat dergileri yüz bin adet falan satmıyormuş ama, edebiyatı koruyor, edebiyata asla ihanet etmiyormuş…Gelelim Burak’ın ilk öykülerine: 15 Mart 1953 tarihli Yenilik dergisinde yayımlanmış “Beşten Sonra”yı 1970’lerde, Behçet Hoca’nın (Necatigil) kitaplığından ödünç aldığım Yenilik ciltlerini tararken bulup okumuştum. Çok sevmiştim “Beşten Sonra”yı. Sevim Burak’a da söylemiş, “İlk öykülerinizi niçin bir kitapta toplamıyorsunuz?” diye sormuştum.Yanıt acıydı: “Kim basacak?”Ayrıca, yayımlanmasını beklediği iki yeni kitabı olduğunu söylemişti…İlk öykülerin Büyük Günah’ta okurla buluşması önemli bir edebiyat olayı. Dilerim, hak ettiği ilgiyi görür. “Köşe Kapmaca”yı özellikle anmalıyım: Yanık Saraylar’a ulaşacak yolun başlangıcı sanki “Köşe Kapmaca”.Sevim Burak’ı mutlaka okuyun!