Çehov’un yaşamından bahsetmeye başlayınca, bu kısa hikâyeye atılacak daha çok başlık var. Yazı dünyasında takma isimleriyle gerçek ismi arasındaki bölünmüşlüğü, doğa ile olan ilişkisi, kız kardeşiyle arasındaki derin sevgi bağı gibi.Çehov’un Tolstoy’la ilişkisi meselâ, bu da baba-oğul düzleminde okunabilecek bir ilişki. Bir bakkalın oğlu, özgürlüğünü satın almış bir toprak kölesinin torunu olan Çehov, meteliğe kurşun atan bu gazeteci edebiyata küçük kapıdan girmişti ve başlangıçta, çağdaşı devlerin isimleri altında eziliyordu. Hele de Tolstoy. Çehov, önceleri Tolstoy’a karşı mesafelidir. Onu fazlasıyla ütopik bulur. Fakat ilk karşılaşmalarında koca romancının sadeliğinden büyülenir. Bir kolera salgını esnasında köylerde bilâ-ücret kendisini tüketen kasaba doktoru, “büyücünün”, malikânesinden etrafa yardım yağdırmak için nasıl örgütlendiğini görünce onun ütopyalarının pratiğe döküldüğünü de görerek içi ısınır. Nitekim ömrü boyunca Tolstoy’a hayranlık besleyecektir. Fotoğraflarının bir kısmında Tolstoy’un yanı başındadır.Çehov’un seyahatleri. Sanat dünyasındaki klancılıktan, tek elcilikten, dayı yeğen ilişkilerinden, şöhret hırsından rahatsız olan; dişiyle tırnağıyla kazandığı statünün kendisine sağladığı monotonluktan bunalan Çehov seyahate çıkmayı hep sevmişti. Rusya içi gibi yolu sık sık Avrupa’ya da uğradı ama her defasında özlemle geri döndü. Fakat kısa zaman sonra tekrar seyahati özledi. Bu seyahatler arasında en dikkat çekici olanı 1890’da Rusya’nın ta öbür ucundaki bir sürgün ve hapis yeri olan Sahalin Adası macerasıdır. Macera, çünkü o vakitlerde Trans-Sibirya tren yolu yoktu. Bu hasta adam Sahalin’e üç ay üzerine vardığında, sellerle, azgın nehirlerle, dondurucu soğukla, tabiat gibi türlü tekinsiz insanlarla da boğuşmuştu. Ama içinde yaşadığı ışıltılı dünyadan kaçmak ve acı ile yüz yüze gelmek istemiş, katilin hapishanede biten öyküsünün sonrasını merak etmişti. Sahalin, onun monotonlaşan yaşamının şoku oldu.Tabii bir de doktorun ölümü var. Çehov bir doktordu ve fakat gençlik yıllarından itibaren veremdi. Kan tüküren, ciğerleri sökülürcesine öksüren bu doktor, başını yastıktan kaldıramadığı, aşırı zayıfladığı, bir basamaktan diğerine adım atmak için yarım saat beklediği zamanlarda bile garip bir tavırla, bir doktora görünmeyi ve tedavi olmayı reddetti. Neredeyse bütün hayatı, kendisini kovalayan azgın bir şeyin önünden kaçarken yaşamak ve yazmaktan ibaretti. Veremin tedavisi olmadığını biliyordu çünkü. O yüzden tedavi ile vakit harcamaya yanaşmadı. Kalan zamanının az olduğunun farkında, onu ölüm hazırlığıyla geçirmek yerine yaşamla doldurmaya çalıştı.Ve Çehov’un aşkları. Daha doğrusu aşksızlığı. Yalnızlığı. Çehov, fotoğraflarına ve çağdaşlarının tanıklıklarına bakılırsa hayli yakışıklı bir adamdı. Aynı zamanda akıllı, zeki ve esprili. Buna bir de hastalığı ve yalnızlığı eklenirse kadınların ona âşık olmamak için fazla sebebi kalmıyordu. Ömrü boyunca kadın hayranlarının ilgisiyle kuşatıldı. Bunlardan biri çok ilgi çekici, Lidya. Bu kadın, Çehov’un ölümünden çok sonra yayımladığı anılarına bakılırsa, Çehov’un kendisine sırılsıklam âşık olduğunu fakat bunun farkında olmadığını düşünüyordu! Dahası Çehov’un, aşk üzerine bazı hikâyelerindeki başkahramanın kendisi olduğuna da ciddi ciddi inanıyor, cevap bekliyordu. Eğer biri böyle bir vehme bütün kalbi ve yaşamıyla inanmışsa onu vazgeçirmek nasıl mümkün olabilir ki? Her defasında baştan savmak istediği birini cevaplar gibi cevapladı onu Çehov. Belli ki her şey Lidya’nın içinde olup bitiyordu.Fakat Olga Knipper. Ömrü boyunca evliliğe pek sıcak bakmayan Çehov, onu ömrünün son yıllarında kendisiyle evlenmeyi göze alabilecek kadar sevmişti. Alışıldık evliliklere pek benzemeyen bu beraberlikte Çehov, Olga’nın kariyerini bölmemek için yalnızlığa bile isteye razı geldi. Yine de mutluydu. Değil mi ki ona “Merhaba yaşamımın son sayfası” demişti ve gülümserken çekilmiş tek fotoğrafı –en azından benim görebildiklerim arasında- Olga ile çekilmiş olandı.
Çehov’un yaşamından bahsetmeye başlayınca, bu kısa hikâyeye atılacak daha çok başlık var. Yazı dünyasında takma isimleriyle gerçek ismi arasındaki bölünmüşlüğü, doğa ile olan ilişkisi, kız kardeşiyle arasındaki derin sevgi bağı gibi.Çehov’un Tolstoy’la ilişkisi meselâ, bu da baba-oğul düzleminde okunabilecek bir ilişki. Bir bakkalın oğlu, özgürlüğünü satın almış bir toprak kölesinin torunu olan Çehov, meteliğe kurşun atan bu gazeteci edebiyata küçük kapıdan girmişti ve başlangıçta, çağdaşı devlerin isimleri altında eziliyordu. Hele de Tolstoy. Çehov, önceleri Tolstoy’a karşı mesafelidir. Onu fazlasıyla ütopik bulur. Fakat ilk karşılaşmalarında koca romancının sadeliğinden büyülenir. Bir kolera salgını esnasında köylerde bilâ-ücret kendisini tüketen kasaba doktoru, “büyücünün”, malikânesinden etrafa yardım yağdırmak için nasıl örgütlendiğini görünce onun ütopyalarının pratiğe döküldüğünü de görerek içi ısınır. Nitekim ömrü boyunca Tolstoy’a hayranlık besleyecektir. Fotoğraflarının bir kısmında Tolstoy’un yanı başındadır.Çehov’un seyahatleri. Sanat dünyasındaki klancılıktan, tek elcilikten, dayı yeğen ilişkilerinden, şöhret hırsından rahatsız olan; dişiyle tırnağıyla kazandığı statünün kendisine sağladığı monotonluktan bunalan Çehov seyahate çıkmayı hep sevmişti. Rusya içi gibi yolu sık sık Avrupa’ya da uğradı ama her defasında özlemle geri döndü. Fakat kısa zaman sonra tekrar seyahati özledi. Bu seyahatler arasında en dikkat çekici olanı 1890’da Rusya’nın ta öbür ucundaki bir sürgün ve hapis yeri olan Sahalin Adası macerasıdır. Macera, çünkü o vakitlerde Trans-Sibirya tren yolu yoktu. Bu hasta adam Sahalin’e üç ay üzerine vardığında, sellerle, azgın nehirlerle, dondurucu soğukla, tabiat gibi türlü tekinsiz insanlarla da boğuşmuştu. Ama içinde yaşadığı ışıltılı dünyadan kaçmak ve acı ile yüz yüze gelmek istemiş, katilin hapishanede biten öyküsünün sonrasını merak etmişti. Sahalin, onun monotonlaşan yaşamının şoku oldu.Tabii bir de doktorun ölümü var. Çehov bir doktordu ve fakat gençlik yıllarından itibaren veremdi. Kan tüküren, ciğerleri sökülürcesine öksüren bu doktor, başını yastıktan kaldıramadığı, aşırı zayıfladığı, bir basamaktan diğerine adım atmak için yarım saat beklediği zamanlarda bile garip bir tavırla, bir doktora görünmeyi ve tedavi olmayı reddetti. Neredeyse bütün hayatı, kendisini kovalayan azgın bir şeyin önünden kaçarken yaşamak ve yazmaktan ibaretti. Veremin tedavisi olmadığını biliyordu çünkü. O yüzden tedavi ile vakit harcamaya yanaşmadı. Kalan zamanının az olduğunun farkında, onu ölüm hazırlığıyla geçirmek yerine yaşamla doldurmaya çalıştı.Ve Çehov’un aşkları. Daha doğrusu aşksızlığı. Yalnızlığı. Çehov, fotoğraflarına ve çağdaşlarının tanıklıklarına bakılırsa hayli yakışıklı bir adamdı. Aynı zamanda akıllı, zeki ve esprili. Buna bir de hastalığı ve yalnızlığı eklenirse kadınların ona âşık olmamak için fazla sebebi kalmıyordu. Ömrü boyunca kadın hayranlarının ilgisiyle kuşatıldı. Bunlardan biri çok ilgi çekici, Lidya. Bu kadın, Çehov’un ölümünden çok sonra yayımladığı anılarına bakılırsa, Çehov’un kendisine sırılsıklam âşık olduğunu fakat bunun farkında olmadığını düşünüyordu! Dahası Çehov’un, aşk üzerine bazı hikâyelerindeki başkahramanın kendisi olduğuna da ciddi ciddi inanıyor, cevap bekliyordu. Eğer biri böyle bir vehme bütün kalbi ve yaşamıyla inanmışsa onu vazgeçirmek nasıl mümkün olabilir ki? Her defasında baştan savmak istediği birini cevaplar gibi cevapladı onu Çehov. Belli ki her şey Lidya’nın içinde olup bitiyordu.Fakat Olga Knipper. Ömrü boyunca evliliğe pek sıcak bakmayan Çehov, onu ömrünün son yıllarında kendisiyle evlenmeyi göze alabilecek kadar sevmişti. Alışıldık evliliklere pek benzemeyen bu beraberlikte Çehov, Olga’nın kariyerini bölmemek için yalnızlığa bile isteye razı geldi. Yine de mutluydu. Değil mi ki ona “Merhaba yaşamımın son sayfası” demişti ve gülümserken çekilmiş tek fotoğrafı –en azından benim görebildiklerim arasında- Olga ile çekilmiş olandı.