Hani şair diyor ya; “Bağrım çizgi çizgi kan/ Onu seyretti hayran!” Aynen öyle bir durum oldu benim için. Hüzünlü, içe oturan, göz torbalarında biriken yaşların yanakları ezdiği bir andı bu. Şaşırtıcı olduğu kadar umut da vericiydi. Tesellimiz de buydu, evet.“Canavarlarla dolu bir ormandayız” şeklinde betimliyor Cemil Meriç: “Yolumuzu hayaletler kesiyor!” İthal mefhumlarla süslenmiş, kaypak ve karanlıklaştırılmış bir dünya bizi çekiyor içine. Öyle güçlü ve dünyevi bir vakum ki, bulaşmayana, kapılmayana gülüyorlar, aşağılıyorlar, ‘hani neredesin, gelsene’ diyorlar. Bir yangın yeri aslında, avuç açtığımız. Kan bulaşmayan kısımlarını ararken zorlanacağımız bir noktaya geldi maalesef. Acı her metrekaresine ulaşıyor ilerledikçe. Her sabah yeni bir ıstıraba uyanıyoruz.Pazar akşamı bambaşka bir tablo vardı Olimpiyat Stadyumu’nda. Ülkenin içinde bulunduğu cinnet cenderesi bir nebze gevşemiş, sanki bu dünyaya ait olmayan bir atmosfer oluşmuştu. O kadar ki, merhametin ve tebessümün hakim olduğu bir iklim, bir beşinci mevsimin galası yapılıyor gibiydi. Şarkılar söylendi, umut rengarenk bir ebemkuşağı gibi yükseldi stadyumun tepesinde.Ve ne yazık ki, sayılı günler geçmiş, dakikalar tükenmişti. Seyirciler, dimağlarında yarına dair yeşeren yeni ümitler ile birer birer terk etti alanı. Bulutlar homurdandı tam da o vakitte İstanbul’da. Ve sürpriz bir yağmur sökün etti gökyüzünden. Işıkları birer birer kapanırken devasa stadyumun, kenarında ve koridorlarında bambaşka bir tablo vardı. Ayrılığın hüznü ile birbirine sarılan minik bedenler, kocaman yürekleri artık dizginleyemiyor ve gözyaşı içinde birbirine sarılıyordu umutlar.Bir Gineli sarılmıştı bir Liberyalıya, gözleri çekik, Vietnamlı mı desem, Taipeili mi bilemiyorum, sıkıca tutmuştu derisi siyah bir Afrikalının elini. Mozambikli bir çocuk Venezuelalı arkadaşına sımsıkı sarılmış, aynı renk olan gözyaşları birbirine karışmıştı. Ayrılmak istemiyorlardı, sarılıp öylece kalmak istiyorlardı istisnasız hepsi.Bir de gölgede, sessizce bu manzarayı izleyip, gözyaşlarını bile içine akıtan isimsiz kahramanlar vardı. Gönlü yiğit, gözü pek tarih yazıcılar, gönül yapıcılar. Şöyle demiştim onlar için kısa süre önce: “Hepsi meçhul, hepsinin motivasyonu kendi içinden, hepsinin heyecanı denk. Bu tabloyu oluşturabilmek için, her türlü itilip kakılmaya, horlanmaya, yıpranmaya, sıkıntıya ‘bu da bir şey mi?’ deyip can-ı gönülden katlanan kahramanlar. Esas alkışı hak edenler. Alkış, kıyamet yıkılırken salonlar, bir köşede mahcup şekilde mutluluk gözyaşı dökenler; bu mevsimin müsebbipleri.”Emeği geçen meçhul kahramanlar! Sahne gerisinde kalmışlardı ama onlara da bu yakışırdı. Melekler alkışlıyordu belki onları!Beklentisizdi çoğu, bırakınız alkışı, övgüyü, ödülü beklemek; horlanmayı, itilip-kakılmayı bile umursamadan toprağın hep altında olan ‘Cicada’lar. Güneş olmuşlardı, kendilerine rağmen yanıp kavrulmuşlardı, gözyaşları bir nebze sükûnet telkin ediyordu yüreklerine.Beklentisizler ordusuydu bunlar. Irmaklar gibi çağlayıp, başlarını yerden yere süren, tohum için toprak gibi bağrını açanlar. Ödül ve övgü esnasında da ‘arka saf hizasında duranlar’. Rüzgâr olmuş, yüklendikleri polenleri ağaçtan ağaca taşımışlardı. Kendilerine neyin yettiğini çok iyi bilenler!Bambaşka, günümüzün yabancılaştığı bir iklimi alıp getirdiler bize, bir kez daha gösterdiler ezber bozarak; bildiğiniz mevsimleri, resimleri unutun, diye!Bir şeyler anlattılar yarına dair, geldiklerinde. Ve ağlattılar gittiklerinde… Biliyoruz ve umuyoruz ki, tekrar gelecek beşinci mevsim ve daha da büyümüş olarak göreceğiz umutlarımızı. Ki biz dertli gözyaşlarından öpüyoruz hepsini.
Hani şair diyor ya; “Bağrım çizgi çizgi kan/ Onu seyretti hayran!” Aynen öyle bir durum oldu benim için. Hüzünlü, içe oturan, göz torbalarında biriken yaşların yanakları ezdiği bir andı bu. Şaşırtıcı olduğu kadar umut da vericiydi. Tesellimiz de buydu, evet.“Canavarlarla dolu bir ormandayız” şeklinde betimliyor Cemil Meriç: “Yolumuzu hayaletler kesiyor!” İthal mefhumlarla süslenmiş, kaypak ve karanlıklaştırılmış bir dünya bizi çekiyor içine. Öyle güçlü ve dünyevi bir vakum ki, bulaşmayana, kapılmayana gülüyorlar, aşağılıyorlar, ‘hani neredesin, gelsene’ diyorlar. Bir yangın yeri aslında, avuç açtığımız. Kan bulaşmayan kısımlarını ararken zorlanacağımız bir noktaya geldi maalesef. Acı her metrekaresine ulaşıyor ilerledikçe. Her sabah yeni bir ıstıraba uyanıyoruz.Pazar akşamı bambaşka bir tablo vardı Olimpiyat Stadyumu’nda. Ülkenin içinde bulunduğu cinnet cenderesi bir nebze gevşemiş, sanki bu dünyaya ait olmayan bir atmosfer oluşmuştu. O kadar ki, merhametin ve tebessümün hakim olduğu bir iklim, bir beşinci mevsimin galası yapılıyor gibiydi. Şarkılar söylendi, umut rengarenk bir ebemkuşağı gibi yükseldi stadyumun tepesinde.Ve ne yazık ki, sayılı günler geçmiş, dakikalar tükenmişti. Seyirciler, dimağlarında yarına dair yeşeren yeni ümitler ile birer birer terk etti alanı. Bulutlar homurdandı tam da o vakitte İstanbul’da. Ve sürpriz bir yağmur sökün etti gökyüzünden. Işıkları birer birer kapanırken devasa stadyumun, kenarında ve koridorlarında bambaşka bir tablo vardı. Ayrılığın hüznü ile birbirine sarılan minik bedenler, kocaman yürekleri artık dizginleyemiyor ve gözyaşı içinde birbirine sarılıyordu umutlar.Bir Gineli sarılmıştı bir Liberyalıya, gözleri çekik, Vietnamlı mı desem, Taipeili mi bilemiyorum, sıkıca tutmuştu derisi siyah bir Afrikalının elini. Mozambikli bir çocuk Venezuelalı arkadaşına sımsıkı sarılmış, aynı renk olan gözyaşları birbirine karışmıştı. Ayrılmak istemiyorlardı, sarılıp öylece kalmak istiyorlardı istisnasız hepsi.Bir de gölgede, sessizce bu manzarayı izleyip, gözyaşlarını bile içine akıtan isimsiz kahramanlar vardı. Gönlü yiğit, gözü pek tarih yazıcılar, gönül yapıcılar. Şöyle demiştim onlar için kısa süre önce: “Hepsi meçhul, hepsinin motivasyonu kendi içinden, hepsinin heyecanı denk. Bu tabloyu oluşturabilmek için, her türlü itilip kakılmaya, horlanmaya, yıpranmaya, sıkıntıya ‘bu da bir şey mi?’ deyip can-ı gönülden katlanan kahramanlar. Esas alkışı hak edenler. Alkış, kıyamet yıkılırken salonlar, bir köşede mahcup şekilde mutluluk gözyaşı dökenler; bu mevsimin müsebbipleri.”Emeği geçen meçhul kahramanlar! Sahne gerisinde kalmışlardı ama onlara da bu yakışırdı. Melekler alkışlıyordu belki onları!Beklentisizdi çoğu, bırakınız alkışı, övgüyü, ödülü beklemek; horlanmayı, itilip-kakılmayı bile umursamadan toprağın hep altında olan ‘Cicada’lar. Güneş olmuşlardı, kendilerine rağmen yanıp kavrulmuşlardı, gözyaşları bir nebze sükûnet telkin ediyordu yüreklerine.Beklentisizler ordusuydu bunlar. Irmaklar gibi çağlayıp, başlarını yerden yere süren, tohum için toprak gibi bağrını açanlar. Ödül ve övgü esnasında da ‘arka saf hizasında duranlar’. Rüzgâr olmuş, yüklendikleri polenleri ağaçtan ağaca taşımışlardı. Kendilerine neyin yettiğini çok iyi bilenler!Bambaşka, günümüzün yabancılaştığı bir iklimi alıp getirdiler bize, bir kez daha gösterdiler ezber bozarak; bildiğiniz mevsimleri, resimleri unutun, diye!Bir şeyler anlattılar yarına dair, geldiklerinde. Ve ağlattılar gittiklerinde… Biliyoruz ve umuyoruz ki, tekrar gelecek beşinci mevsim ve daha da büyümüş olarak göreceğiz umutlarımızı. Ki biz dertli gözyaşlarından öpüyoruz hepsini.