Ortak özelliklerimiz, değerlerimiz, bağlılıklarımız değil de sadece farklılıklarımız üzerinde durulursa; o farklılıklar, ayrılıklara ve ihtilâflara dönüşmeye başlar. Halbuki doğru olan, ortak paydanın ışığında farklı yönlerimize bakmaktır. Kültürel zenginlik ancak o zaman kendini gösterir.“Vatanımızı seviyoruz, insanlarımızı seviyoruz” demekteyiz. İyi de, bunun tezâhürleri de çeşitli güzellik sonuçlarıyla görülebilmelidir. Sevgi, yakınlaştırıcı ve birleştirici bir duygudur. Sevgiyle düşünmeliyiz ki; gerçekten verimli ve üretken olalım, mesafe alalım. Sevgi ile düşünce arasında çok güçlü bir bağ vardır. Sevgi, aklın ışığıdır, ruhun hürriyetidir. Üslûbunuzu da düzeltir, istikametinizi de aydınlatır. Bunun tersi; bencilliktir, nefsâniyettir, öfkedir, kavgadır, karanlıktır, huzursuzluktur.Siyasetin üslubu bu durumu çok olumsuz etkiliyor. Dokunulmazlık hakaret etme hakkını vermez. Bir lider bir lidere nasıl “yalancı” der, hem de sürekli olarak? Menderes-İnönü, Demirel-Ecevit kavgalarını da biliriz; bu kadarı kesinlikle olmamıştı. Böyle bir üslupla kavramlar dilini (düşünce dilini) konuşmak elbet de mümkün olmaz. Birleştirici değerlere sıra gelmez.Yapılan gösteri eylemlerinden bu ülke zarar gördü. Millet tedirgin oldu. Türkiye aleyhtarının istismarına yol açıldı. Fırsat kollayan negatif odaklar harekete geçip kötü bir imaj oluşturuldu. Ekonomi sarsıldı… Bütün bunların hiç önemi yok mu?Önümüzde bir değil, birkaç seçim var. Gösterilen telâş ve sabırsızlığı anlamak mümkün değil. İktidarın yanlış olduğuna inandığınız işlerini millete anlatırsınız, millet de gereğini yapar. İşte burada içime tereddüt düşüyor:“Bunlar seçimle gitmezler, bir başka metot gerekir” diye düşünenler mi var? Yahut daha ehven bir ihtimalle “biz huzuru bozalım, bundan ekonomi ve dış çevreler de olumsuz etkilenir ve seçimleri bu yolla biçimleriz”in hesabı mı yapılıyor? Böyle sorular akla geliyor, çünkü olup bitenler hayatın normal akışına (eşyanın tabiatına) uymuyor.İnsan kendisinin de, ailesinin de, milletinin de mutlu olmasını, daha ileri bir hayat kalitesine yükselmesini ister. Gayretlerin, çalışmaların, meşru mücadelelerin normal amacı budur. İnsan fıtraten iyiyi, doğruyu, faydalıyı, güzeli arar. İnat için “yok bunlar olmasın da benim nefsim tutkularım tatmin bulsun” diye herkesin aleyhine olan şeyleri bir insan nasıl ister? Hele hele bir “aydın!” nasıl ister? Bu bir mantıksızlıktır, sadece demokrasiyle değil hiçbir meşru değerle ve amaçla bağdaşmaz. Onun için sık sık “önce normalleşelim” diyorum. Ve normal tahliller bunun için sonuç vermiyor. Burada manevî-ruhî-nefsanî bir sıkıntı var, sosyolojik falan değil. Ülkenin kalkınması, kamu yararı, demokratik gelişme, milletin huzuru ve mutluluğu, bazı aydınlar, siyasetçiler ve medyacılar için pek bir şey ifade etmiyor. Onlar bir ihtiras oyununun peşindeler.Tek tarafın yahut müstesnâların gayretiyle sabrıyla demokrasi gelişemez. Çünkü her gelişme hamlesinin önü bir noktada, “yalnızlaştırarak” kesilir. Seçmenin oyunu bile önemsemeyen bir ruh ve kafa yapısına sahip bulunanlara “tut şunu ucundan, ne olur!” deseniz de faydası olmaz. Bir uzlaşma ve diyalog rejimi olan demokrasi, hiçbir yerde yalnız ve garip kalmışların istemesiyle gelişemez. Aydın durumunda olanların görevlerini yapmadığı, olumlu katkılarını sunmadığı yerde gelişmiş demokrasi inşa edilemez.Herkes hiçbirinin meselesine ilgi duymaz da sadece kendi meselelerinin kapağını açıp kavgasını yaparsa, öncelik ve denge zaruretlerini hiçe sayarak demokrasinin gelişmesine bigâne kalırsa kimsenin meselesi çözülemez. İhtiras oyunları devam eder. a.selim@zaman.com.tr
Ortak özelliklerimiz, değerlerimiz, bağlılıklarımız değil de sadece farklılıklarımız üzerinde durulursa; o farklılıklar, ayrılıklara ve ihtilâflara dönüşmeye başlar. Halbuki doğru olan, ortak paydanın ışığında farklı yönlerimize bakmaktır. Kültürel zenginlik ancak o zaman kendini gösterir.“Vatanımızı seviyoruz, insanlarımızı seviyoruz” demekteyiz. İyi de, bunun tezâhürleri de çeşitli güzellik sonuçlarıyla görülebilmelidir. Sevgi, yakınlaştırıcı ve birleştirici bir duygudur. Sevgiyle düşünmeliyiz ki; gerçekten verimli ve üretken olalım, mesafe alalım. Sevgi ile düşünce arasında çok güçlü bir bağ vardır. Sevgi, aklın ışığıdır, ruhun hürriyetidir. Üslûbunuzu da düzeltir, istikametinizi de aydınlatır. Bunun tersi; bencilliktir, nefsâniyettir, öfkedir, kavgadır, karanlıktır, huzursuzluktur.Siyasetin üslubu bu durumu çok olumsuz etkiliyor. Dokunulmazlık hakaret etme hakkını vermez. Bir lider bir lidere nasıl “yalancı” der, hem de sürekli olarak? Menderes-İnönü, Demirel-Ecevit kavgalarını da biliriz; bu kadarı kesinlikle olmamıştı. Böyle bir üslupla kavramlar dilini (düşünce dilini) konuşmak elbet de mümkün olmaz. Birleştirici değerlere sıra gelmez.Yapılan gösteri eylemlerinden bu ülke zarar gördü. Millet tedirgin oldu. Türkiye aleyhtarının istismarına yol açıldı. Fırsat kollayan negatif odaklar harekete geçip kötü bir imaj oluşturuldu. Ekonomi sarsıldı… Bütün bunların hiç önemi yok mu?Önümüzde bir değil, birkaç seçim var. Gösterilen telâş ve sabırsızlığı anlamak mümkün değil. İktidarın yanlış olduğuna inandığınız işlerini millete anlatırsınız, millet de gereğini yapar. İşte burada içime tereddüt düşüyor:“Bunlar seçimle gitmezler, bir başka metot gerekir” diye düşünenler mi var? Yahut daha ehven bir ihtimalle “biz huzuru bozalım, bundan ekonomi ve dış çevreler de olumsuz etkilenir ve seçimleri bu yolla biçimleriz”in hesabı mı yapılıyor? Böyle sorular akla geliyor, çünkü olup bitenler hayatın normal akışına (eşyanın tabiatına) uymuyor.İnsan kendisinin de, ailesinin de, milletinin de mutlu olmasını, daha ileri bir hayat kalitesine yükselmesini ister. Gayretlerin, çalışmaların, meşru mücadelelerin normal amacı budur. İnsan fıtraten iyiyi, doğruyu, faydalıyı, güzeli arar. İnat için “yok bunlar olmasın da benim nefsim tutkularım tatmin bulsun” diye herkesin aleyhine olan şeyleri bir insan nasıl ister? Hele hele bir “aydın!” nasıl ister? Bu bir mantıksızlıktır, sadece demokrasiyle değil hiçbir meşru değerle ve amaçla bağdaşmaz. Onun için sık sık “önce normalleşelim” diyorum. Ve normal tahliller bunun için sonuç vermiyor. Burada manevî-ruhî-nefsanî bir sıkıntı var, sosyolojik falan değil. Ülkenin kalkınması, kamu yararı, demokratik gelişme, milletin huzuru ve mutluluğu, bazı aydınlar, siyasetçiler ve medyacılar için pek bir şey ifade etmiyor. Onlar bir ihtiras oyununun peşindeler.Tek tarafın yahut müstesnâların gayretiyle sabrıyla demokrasi gelişemez. Çünkü her gelişme hamlesinin önü bir noktada, “yalnızlaştırarak” kesilir. Seçmenin oyunu bile önemsemeyen bir ruh ve kafa yapısına sahip bulunanlara “tut şunu ucundan, ne olur!” deseniz de faydası olmaz. Bir uzlaşma ve diyalog rejimi olan demokrasi, hiçbir yerde yalnız ve garip kalmışların istemesiyle gelişemez. Aydın durumunda olanların görevlerini yapmadığı, olumlu katkılarını sunmadığı yerde gelişmiş demokrasi inşa edilemez.Herkes hiçbirinin meselesine ilgi duymaz da sadece kendi meselelerinin kapağını açıp kavgasını yaparsa, öncelik ve denge zaruretlerini hiçe sayarak demokrasinin gelişmesine bigâne kalırsa kimsenin meselesi çözülemez. İhtiras oyunları devam eder. a.selim@zaman.com.tr