Hz. Bediüzzaman (r.a.), Allah Rasûlü’nün (s.a.s.) Sünneti’ne uymanın önemini anlatırken şöyle der: “Arkadaş! Vesvese ve evham zulmetleri içinde yürürken, Resûl-i Ekrem’in (s.a.s.) sünnetleri birer yıldız, birer lamba vazifesi yaptıklarını gördüm. Her bir sünnet veya Şer’î bir kaide, zulmetli dalâlet yollarında güneş gibi parlıyor. İnsan, o yollarda zerre miktar o sünnetlerden sapsa, şeytanlara oyuncak, evhama binek, dehşet ve korkulara maruz ve dağlar kadar ağır yüklere taşıyıcı olacaktır.” Evet, günümüzde çok artan psikolojik rahatsızlıkların belki en önemli sebebi, hayatımızı Sünnet yolunda sürdürmememizdir. Bundandır ki, yine Hz. Bediüzzaman (r.a.), “Hem ben şahsımda müşahede ve zevkettiğim üzere, hattâ bin tecrübem var ki, Şeriat’ın meseleleri ve Sünnet-i Seniyye’nin düsturları manevî (psikolojik), kalbî ve aklî hastalıklarda, özellikle içtimaî hastalıklarda oldukça faydalı bir deva, bir çaredir bildim.” der.İslâm’ın şu kaç asırlık gurbet yıllarında unuttuğumuz veya ihmal ettiğimiz, yalnız müekket Sünnet değil, ezan, cemaatle namaz ve kurban gibi, İslâm cemiyeti adına ferdî farzlardan daha önemli olan şiarlardan biri de itikâftır. Kelime manâsı itibariyle bir şeye önemle eğilme, bir yerde oradan çıkmadan bir süre kalma demek olan itikaf, bir ibadet olarak Kur’ân-ı Kerim’de de anılmaktadır. “İbrahim ve İsmail’den, ‘Tavaf edenler, ibadete kapananlar (itikâf yapanlar), devamlı rükû ve secdede bulunan (namaz kılan)lar için Evimi tertemiz tutun!” diye söz aldık.” (Bakara Sûresi/2: 125). Nasıl Ramazan hem Kur’ân, hem oruç ayı ise o, ayrıca itikâf ayıdır da. Bundan dolayıdır ki Kur’ân, Ramazan’ı Kur’ân’la ve oruç emriyle, hemen ardından da itikâfla birlikte zikreder: “Ramazan ayı ki, insanlar için dupduru bir hidayet kaynağı, ayrıca apaçık hidayet delilleri ve hakkı bâtıldan ayıran ölçüler olarak Kur’ân o ayda indirildi. Artık sizden kim bu aya çıkarsa onu oruçla geçirsin… Oruç gecesi kadınlarınıza yaklaşmak size helâl kılındı. … Şu kadar ki, mescitlerde itikâfta iken kadınlarla beşerî münasebette bulunmayın...” (Bakara Sûresi/2: 185, 187)Ramazan’ın son on günü, Allah’a yaklaşma, ibadet ve Âhiret sermayesi edinme adına çok büyük öneme sahiptir. Çoğu müfessire göre, Fecr Sûresi’nde anılan on gece, gecesi ve gündüzüyle bu on gündür. Hz. Ayşe vâlidemizin (r.anha) naklettiğine göre, Allah Rasûlü (s.a.s.), bu on günde ibadete ayrı bir önem verir, aile fertlerini bu on günün gecelerinde ibadet için uyandırırlardı. O İki Cihan Serveri (s.a.s.), orucun farz olduğu yıldan itibaren her Ramazan’ın son on gününü Mescid’de itikâf yaparak geçirmişlerdir. Hattâ İmam Buharî Hazretleri’nin Hz. Ebu Hüreyre’den (r.a.) naklettiğine göre, rûhunun ufkuna yürüdükleri yıl yirmi gün itikâfta kalmışlardır. İtikâf, bu önemine rağmen daha sonraları unutulmaya, terk edilmeye başlayınca büyük hadis imamı Hz. Zührî (r.a.), “Hayret, insanlar itikâfı nasıl terk ediyorlar? Halbuki Rasûlüllah, yaptığı bazı şeyleri arada terk ettiği olmuştur ama, itikafı hiç terk etmedi.” demiştir. Allah Rasûlü’nden sonra pak zevceleri, mübarek vâlidelerimiz, itikâfı devam ettirmişlerdir.İtikâf, mescitlerde, camilerde, mescit vazifesi de gören yerlerde yapılır. Ama ne yazık ki, onun unutulduğu asırlarda mescitler, camiler yapılırken itikâf çok nazara alınmışa benzemiyor. Diyanet İşleri Başkanlığı, inşallah meseleye sahip çıkar da, hem insanımız itikâfa yönelir hem de bundan sonra camiler, kadınların da itikâf yapabileceği şekilde inşa edilir. Unutulan bir Sünnet’i diriltmenin sevabı düşünüldüğünde meselenin ehemmiyeti daha bir ortaya çıkmaktadır.
Hz. Bediüzzaman (r.a.), Allah Rasûlü’nün (s.a.s.) Sünneti’ne uymanın önemini anlatırken şöyle der: “Arkadaş! Vesvese ve evham zulmetleri içinde yürürken, Resûl-i Ekrem’in (s.a.s.) sünnetleri birer yıldız, birer lamba vazifesi yaptıklarını gördüm. Her bir sünnet veya Şer’î bir kaide, zulmetli dalâlet yollarında güneş gibi parlıyor. İnsan, o yollarda zerre miktar o sünnetlerden sapsa, şeytanlara oyuncak, evhama binek, dehşet ve korkulara maruz ve dağlar kadar ağır yüklere taşıyıcı olacaktır.” Evet, günümüzde çok artan psikolojik rahatsızlıkların belki en önemli sebebi, hayatımızı Sünnet yolunda sürdürmememizdir. Bundandır ki, yine Hz. Bediüzzaman (r.a.), “Hem ben şahsımda müşahede ve zevkettiğim üzere, hattâ bin tecrübem var ki, Şeriat’ın meseleleri ve Sünnet-i Seniyye’nin düsturları manevî (psikolojik), kalbî ve aklî hastalıklarda, özellikle içtimaî hastalıklarda oldukça faydalı bir deva, bir çaredir bildim.” der.İslâm’ın şu kaç asırlık gurbet yıllarında unuttuğumuz veya ihmal ettiğimiz, yalnız müekket Sünnet değil, ezan, cemaatle namaz ve kurban gibi, İslâm cemiyeti adına ferdî farzlardan daha önemli olan şiarlardan biri de itikâftır. Kelime manâsı itibariyle bir şeye önemle eğilme, bir yerde oradan çıkmadan bir süre kalma demek olan itikaf, bir ibadet olarak Kur’ân-ı Kerim’de de anılmaktadır. “İbrahim ve İsmail’den, ‘Tavaf edenler, ibadete kapananlar (itikâf yapanlar), devamlı rükû ve secdede bulunan (namaz kılan)lar için Evimi tertemiz tutun!” diye söz aldık.” (Bakara Sûresi/2: 125). Nasıl Ramazan hem Kur’ân, hem oruç ayı ise o, ayrıca itikâf ayıdır da. Bundan dolayıdır ki Kur’ân, Ramazan’ı Kur’ân’la ve oruç emriyle, hemen ardından da itikâfla birlikte zikreder: “Ramazan ayı ki, insanlar için dupduru bir hidayet kaynağı, ayrıca apaçık hidayet delilleri ve hakkı bâtıldan ayıran ölçüler olarak Kur’ân o ayda indirildi. Artık sizden kim bu aya çıkarsa onu oruçla geçirsin… Oruç gecesi kadınlarınıza yaklaşmak size helâl kılındı. … Şu kadar ki, mescitlerde itikâfta iken kadınlarla beşerî münasebette bulunmayın...” (Bakara Sûresi/2: 185, 187)Ramazan’ın son on günü, Allah’a yaklaşma, ibadet ve Âhiret sermayesi edinme adına çok büyük öneme sahiptir. Çoğu müfessire göre, Fecr Sûresi’nde anılan on gece, gecesi ve gündüzüyle bu on gündür. Hz. Ayşe vâlidemizin (r.anha) naklettiğine göre, Allah Rasûlü (s.a.s.), bu on günde ibadete ayrı bir önem verir, aile fertlerini bu on günün gecelerinde ibadet için uyandırırlardı. O İki Cihan Serveri (s.a.s.), orucun farz olduğu yıldan itibaren her Ramazan’ın son on gününü Mescid’de itikâf yaparak geçirmişlerdir. Hattâ İmam Buharî Hazretleri’nin Hz. Ebu Hüreyre’den (r.a.) naklettiğine göre, rûhunun ufkuna yürüdükleri yıl yirmi gün itikâfta kalmışlardır. İtikâf, bu önemine rağmen daha sonraları unutulmaya, terk edilmeye başlayınca büyük hadis imamı Hz. Zührî (r.a.), “Hayret, insanlar itikâfı nasıl terk ediyorlar? Halbuki Rasûlüllah, yaptığı bazı şeyleri arada terk ettiği olmuştur ama, itikafı hiç terk etmedi.” demiştir. Allah Rasûlü’nden sonra pak zevceleri, mübarek vâlidelerimiz, itikâfı devam ettirmişlerdir.İtikâf, mescitlerde, camilerde, mescit vazifesi de gören yerlerde yapılır. Ama ne yazık ki, onun unutulduğu asırlarda mescitler, camiler yapılırken itikâf çok nazara alınmışa benzemiyor. Diyanet İşleri Başkanlığı, inşallah meseleye sahip çıkar da, hem insanımız itikâfa yönelir hem de bundan sonra camiler, kadınların da itikâf yapabileceği şekilde inşa edilir. Unutulan bir Sünnet’i diriltmenin sevabı düşünüldüğünde meselenin ehemmiyeti daha bir ortaya çıkmaktadır.