Bugün bayramın ikinci günü. Hem Ramazan Bayramı hem de cuma bayramı olması itibarıyla da iki kere kıymetli bir gün.İnşaallah Ramazan’ı iyi değerlendirme imkânı bulmuşuzdur da Rabb’im bu bayramı, hakkımızda günahların bağışlandığı ve bizim kulluğa kabul edildiğimiz gerçek bir bayram olarak kabul buyurur.Dua ve ibadetler belli bir zamanla sınırlı değildir. Duayı hayatımızın merkezine yerleştirip bir ömür boyu o mübarek iklimden nefeslenebilirsek yaşamak bir anlam ifade edecek bizler için. Özellikle bayram sevinci yaşadığımız şu günlerde bayramı kanla, zulümle, katliamla zehir olan kardeşlerimizi unutmamak gerekiyor. Bu sebeple bir bayram hediyesi olarak bugün, muhtelif zamanlarda Hocaefendi’yi ziyaretlerimizde kendisinden dua ile alakalı dinlediğim sohbetlerden kısa notlar paylaşmak istiyorum. İnşaallah bu mübarek bayram gününde hem Hocamızı anmaya, hem de duaya daha bir iştiyakla sarılmaya vesile olur. Şöyle buyuruyor Hocaefendi Hazretleri:“Musibetler zamanında okunacak hususî dualar var. Bunların musibet kalkıncaya kadar okunması lâzımdır. Fakat burada en önemli şey Müslümanlardaki dua heyecanıdır. İçten gelmesi lâzım o his ve heyecanın. Ferhat tam Şirin’ine kavuşacağı anda karşısına çıkan dağı aşmak için nasıl bir heyecan duyar içinde, işte öyle bir heyecan. Hatta din-i mübin-i İslâm’ın i’lâsı adına duyacağımız heyecan Ferhat’ın, Mecnun’un heyecanından binlerce, milyonlarca kat fazla olmalıdır.” ***“Özellikle belli bir maksada matuf, ümmetin selameti adına yapılan duaların bir mekânda hep birlikte yapılması taraftarıyım. Zira mü’minlerden bazılarının tertemiz atmosferi diğerlerine tesir eder, huzur-u kalbe vesile olur. Bu da o mecliste bulunanları biraz daha temkine, teyakkuza ve ciddiyete sevk eder.Diğer taraftan insanın sadece kendi kendine olması ve seccadesinde içini Allah’a dökmesinin, elbette farklı bir açıdan birlikte yapılan duaya faikiyeti, üstünlüğü de vardır. Hiç kimsenin bilmediği, görmediği bir yerde el açıp, içini Rabb’ine dökmenin değeri hiçbir şey ile ölçülemez.” ***“Halis ubudiyet ifade etmesi açısından dua, çok namaz kılmaktan, çok oruç tutmaktan daha önemlidir. Çünkü dua, sebepleri ve şartları nazar-ı itibara almadan, Hazreti Müsebbibü’l-Esbab’tan tasavvurları aşan şeyleri isteme demektir. Mesela, cennet... Kendi iktidarınızla cenneti nasıl elde edebilirsiniz? Kabri nasıl aşabilirsiniz? Sıratı nasıl geçebilirsiniz?” *** “Allah ile münasebeti kavi tutmak lâzım. Bunun en önemli yollarından birisi insanlara karşı duyulan ilgi ve alâkadır. Bu alaka da en iyi, onlara dua etmekle gösterilir. Size garip gelebilir bu tesbit; ama insanlara candan ilgi, alâka ve dua İlâhî rahmetin ihtizazına vesile olacak derecede önemlidir.” ***“Bir hissimi ifade edeyim; ben namazların ardından dua ederken ellerimi sizin ellerinizin altına koymuş gibi hissediyor ve dualarımın sizin dualarınızla birlikte arş-ı Rahman’a yükselmesini arzu ediyorum.” ***“Kaside-i Bürde’den olan “Hüve’l-Habibullezîturcâşefaatuhû/Liküllihevlinmine’l-ehvâlimuktehimi/Mevlâyesalli ve sellimdâimenebedâ/AlâHabibikehayri’l-halkiküllihimi” parçasını selef-i sâlihîn belâ ve musibetlerin yoğunlaştığı anlarda bin defa okurmuş.” ***“Keşke insanlar falana filana lânet yağdırma yerine o vakitlerini dua ile geçirseler. Keşke şekilciliğin hâkim olduğu ücret karşılığı Kur’ân okuyanlar gibi değil de, herkes kendi gönlünün derinliklerinden kopan bir ses ile Allah’a yalvarsa.” ***“Keşke Cenâb-ı Hakk’a emir ve komut veriyor gibi bağıra çağıra değil de, bir dilenci hava ve edasıyla onun kapısının tokmağına dokunulsa. Ve keşke riya ve süm’aya açık olan mekânlarda değil de, hiç kimsenin olmadığı, Allah’a yürüme koyları sayılan tenha yerlerde insanlar içlerini Allah’a dökse.” ***“Dua ederken kalbin saffetinin bozulmaması gerekir. Umumî yerlerde bu saffet balansını ayarlamak ve muhafaza etmek çok zordur. Bu balansı ayarlayamayanlar tenha yerlerde dua etmeyi tercih etmeliler. Riya ve süm’a ile o duanın kolunu kanadını kırmamalılar. Bununla beraber halk içinde insanların mevcudiyetini hissetmeksizin Rabb’ine yalvaranlar da elbette vardır. O yüreğe sahip olanlara diyecek bir şeyim yok.”***“Dua ederken yaşadığım bir ruh haletimi sizinle paylaşmak istiyorum. Her duada “İnsanlığın İftihar Tablosu”na salât u selâm okuyorum. Ardından ya ismen teker teker hepsini zikrederek veya “...Ve alâihvânihî minen nebiyyînevel-mürselîn ve alel-melâiketi’l-mukarrabîn ve alâibâdike’s-sâlihîneminehli’s-semâvâti ve ehli’l-aradîn” diyerek diğer peygamberleri de duama katıyorum. Aksi halde Hz. Âdem, Hz. Nuh ve diğer Enbiyâ sanki bana küsmüşler gibi bir ruh haleti içine giriyorum.Aynı ruh haleti vefatlarından sonra Cenâb-ı Hakk’ın izni ve inayetiyle tasarruf sahibi olduğuna inanılan zâtlar için de geçerli. Onun için Abdülkadir Geylanî, eş-Şeyh Hasan el-Harakânî, eş-Şeyhü’l-Harrânî, Âkil el-Mübencî’yi anıyorum ve tabii ki Bediüzzaman, İmam Rabbanî, Muhammed Bahaeddin Nakşibendî, Hasan Şazelî, Ahmet Bedevî, Ahmet Rufâî... Hepsini tek tek sayıyorum.Biliyorum, bunların hiçbirinin benim duama ihtiyaçları yok. Ama içimden öyle geliyor ki; “Neden senin intisabın bu kadar zayıf?” diyecekler. Evet, münasebeti kavi tutmak ve bunların Allah nezdinde –inşaallah– iltimaslarının İlâhî rahmeti ihtizaza getireceğine inanmak lâzım.” ***“Büyük zâtlara iltica edip, onları vesile kılıp Allah’tan bir şeyler isterken çok dikkatli olmak ve söylenecek sözleri çok iyi seçmek gerek. “Evliya-i kiram hakkı için, hürmeti için” türünden şeylerle asıl maksad ve meramımızı Allah’tan istemeliyiz. Aksi halde o büyük zâtları rencide etmenin ötesinde -Allah korusun- farkında olmadan şirk deryalarına yelken açabiliriz.”
Bugün bayramın ikinci günü. Hem Ramazan Bayramı hem de cuma bayramı olması itibarıyla da iki kere kıymetli bir gün.İnşaallah Ramazan’ı iyi değerlendirme imkânı bulmuşuzdur da Rabb’im bu bayramı, hakkımızda günahların bağışlandığı ve bizim kulluğa kabul edildiğimiz gerçek bir bayram olarak kabul buyurur.Dua ve ibadetler belli bir zamanla sınırlı değildir. Duayı hayatımızın merkezine yerleştirip bir ömür boyu o mübarek iklimden nefeslenebilirsek yaşamak bir anlam ifade edecek bizler için. Özellikle bayram sevinci yaşadığımız şu günlerde bayramı kanla, zulümle, katliamla zehir olan kardeşlerimizi unutmamak gerekiyor. Bu sebeple bir bayram hediyesi olarak bugün, muhtelif zamanlarda Hocaefendi’yi ziyaretlerimizde kendisinden dua ile alakalı dinlediğim sohbetlerden kısa notlar paylaşmak istiyorum. İnşaallah bu mübarek bayram gününde hem Hocamızı anmaya, hem de duaya daha bir iştiyakla sarılmaya vesile olur. Şöyle buyuruyor Hocaefendi Hazretleri:“Musibetler zamanında okunacak hususî dualar var. Bunların musibet kalkıncaya kadar okunması lâzımdır. Fakat burada en önemli şey Müslümanlardaki dua heyecanıdır. İçten gelmesi lâzım o his ve heyecanın. Ferhat tam Şirin’ine kavuşacağı anda karşısına çıkan dağı aşmak için nasıl bir heyecan duyar içinde, işte öyle bir heyecan. Hatta din-i mübin-i İslâm’ın i’lâsı adına duyacağımız heyecan Ferhat’ın, Mecnun’un heyecanından binlerce, milyonlarca kat fazla olmalıdır.” ***“Özellikle belli bir maksada matuf, ümmetin selameti adına yapılan duaların bir mekânda hep birlikte yapılması taraftarıyım. Zira mü’minlerden bazılarının tertemiz atmosferi diğerlerine tesir eder, huzur-u kalbe vesile olur. Bu da o mecliste bulunanları biraz daha temkine, teyakkuza ve ciddiyete sevk eder.Diğer taraftan insanın sadece kendi kendine olması ve seccadesinde içini Allah’a dökmesinin, elbette farklı bir açıdan birlikte yapılan duaya faikiyeti, üstünlüğü de vardır. Hiç kimsenin bilmediği, görmediği bir yerde el açıp, içini Rabb’ine dökmenin değeri hiçbir şey ile ölçülemez.” ***“Halis ubudiyet ifade etmesi açısından dua, çok namaz kılmaktan, çok oruç tutmaktan daha önemlidir. Çünkü dua, sebepleri ve şartları nazar-ı itibara almadan, Hazreti Müsebbibü’l-Esbab’tan tasavvurları aşan şeyleri isteme demektir. Mesela, cennet... Kendi iktidarınızla cenneti nasıl elde edebilirsiniz? Kabri nasıl aşabilirsiniz? Sıratı nasıl geçebilirsiniz?” *** “Allah ile münasebeti kavi tutmak lâzım. Bunun en önemli yollarından birisi insanlara karşı duyulan ilgi ve alâkadır. Bu alaka da en iyi, onlara dua etmekle gösterilir. Size garip gelebilir bu tesbit; ama insanlara candan ilgi, alâka ve dua İlâhî rahmetin ihtizazına vesile olacak derecede önemlidir.” ***“Bir hissimi ifade edeyim; ben namazların ardından dua ederken ellerimi sizin ellerinizin altına koymuş gibi hissediyor ve dualarımın sizin dualarınızla birlikte arş-ı Rahman’a yükselmesini arzu ediyorum.” ***“Kaside-i Bürde’den olan “Hüve’l-Habibullezîturcâşefaatuhû/Liküllihevlinmine’l-ehvâlimuktehimi/Mevlâyesalli ve sellimdâimenebedâ/AlâHabibikehayri’l-halkiküllihimi” parçasını selef-i sâlihîn belâ ve musibetlerin yoğunlaştığı anlarda bin defa okurmuş.” ***“Keşke insanlar falana filana lânet yağdırma yerine o vakitlerini dua ile geçirseler. Keşke şekilciliğin hâkim olduğu ücret karşılığı Kur’ân okuyanlar gibi değil de, herkes kendi gönlünün derinliklerinden kopan bir ses ile Allah’a yalvarsa.” ***“Keşke Cenâb-ı Hakk’a emir ve komut veriyor gibi bağıra çağıra değil de, bir dilenci hava ve edasıyla onun kapısının tokmağına dokunulsa. Ve keşke riya ve süm’aya açık olan mekânlarda değil de, hiç kimsenin olmadığı, Allah’a yürüme koyları sayılan tenha yerlerde insanlar içlerini Allah’a dökse.” ***“Dua ederken kalbin saffetinin bozulmaması gerekir. Umumî yerlerde bu saffet balansını ayarlamak ve muhafaza etmek çok zordur. Bu balansı ayarlayamayanlar tenha yerlerde dua etmeyi tercih etmeliler. Riya ve süm’a ile o duanın kolunu kanadını kırmamalılar. Bununla beraber halk içinde insanların mevcudiyetini hissetmeksizin Rabb’ine yalvaranlar da elbette vardır. O yüreğe sahip olanlara diyecek bir şeyim yok.”***“Dua ederken yaşadığım bir ruh haletimi sizinle paylaşmak istiyorum. Her duada “İnsanlığın İftihar Tablosu”na salât u selâm okuyorum. Ardından ya ismen teker teker hepsini zikrederek veya “...Ve alâihvânihî minen nebiyyînevel-mürselîn ve alel-melâiketi’l-mukarrabîn ve alâibâdike’s-sâlihîneminehli’s-semâvâti ve ehli’l-aradîn” diyerek diğer peygamberleri de duama katıyorum. Aksi halde Hz. Âdem, Hz. Nuh ve diğer Enbiyâ sanki bana küsmüşler gibi bir ruh haleti içine giriyorum.Aynı ruh haleti vefatlarından sonra Cenâb-ı Hakk’ın izni ve inayetiyle tasarruf sahibi olduğuna inanılan zâtlar için de geçerli. Onun için Abdülkadir Geylanî, eş-Şeyh Hasan el-Harakânî, eş-Şeyhü’l-Harrânî, Âkil el-Mübencî’yi anıyorum ve tabii ki Bediüzzaman, İmam Rabbanî, Muhammed Bahaeddin Nakşibendî, Hasan Şazelî, Ahmet Bedevî, Ahmet Rufâî... Hepsini tek tek sayıyorum.Biliyorum, bunların hiçbirinin benim duama ihtiyaçları yok. Ama içimden öyle geliyor ki; “Neden senin intisabın bu kadar zayıf?” diyecekler. Evet, münasebeti kavi tutmak ve bunların Allah nezdinde –inşaallah– iltimaslarının İlâhî rahmeti ihtizaza getireceğine inanmak lâzım.” ***“Büyük zâtlara iltica edip, onları vesile kılıp Allah’tan bir şeyler isterken çok dikkatli olmak ve söylenecek sözleri çok iyi seçmek gerek. “Evliya-i kiram hakkı için, hürmeti için” türünden şeylerle asıl maksad ve meramımızı Allah’tan istemeliyiz. Aksi halde o büyük zâtları rencide etmenin ötesinde -Allah korusun- farkında olmadan şirk deryalarına yelken açabiliriz.”