Bu kez iyi çalıştık, çok yaklaştık ama yine Olimpiyat Oyunları’nı İstanbul’a alamadık. Özellikle Başbakan R.Tayyip Erdoğan’ın o çok yorucu G20 zirvesinin ardından 16 saatlik yolculuğu göze alıp Buenos Aires’e gitmesi muhteşem bir son dakika desteğiydi. Zaten baştan sona bunu yaptı ve şansımızı artırdı ancak bütün çabalar oyunları almamıza yetmedi.Daha önceki adaylıklarda yeterince hazır değildik, ‘hele bir alalım da nasıl olsa bir şeyler yaparız’ yaklaşımı içindeydik. Elbette ki bu ciddiyetten uzak tavrın sonuç alınması konusunda bir yararı olamazdı. Ne yapmamız gerektiğini yeni yeni öğreniyor ve yapıyoruz. O bakımdan bu üzücü kaybı bile bir aşama olarak görmeliyiz.Elbette ki alsak çok iyi olurdu. Bırakın sporu Türkiye’nin pek çok şeyi bir anda değişebilirdi. İki kıtanın birleştiği yer, ilk kez bir Müslüman ülkeye verilmesi ve daha pek çok argümanımız doğrudur, haklıdır, önemlidir. Gelgelelim, Uluslararası Olimpiyat Komitesi (IOC) üyeleri, bu konuya bizim gibi bakmak zorunda değil. Bunu da iyi anlayıp ona göre çalışmayı öğrenmeliyiz. Örneğin, Sayın Başbakan’ın oraya kadar gidip çaba göstermesi beni ağlatacak kadar duygulandırıcı ve takdir edilecek bir destek. Peki, oy verecek üyeler de bunu böyle mi görüyor, yoksa başka türlü mü düşünüyor, bunları da iyi anlamalıyız. Orası başka bir dünya.Buna benzer hemen her ortamda gazeteci arkadaşlarımız oradan Türkiye’ye gönderdikleri olumlu haberlerle yarışı kazanabileceğimizi sanır gibiydiler. Kuşkusuz başka türlü haber ve yorum yapabilmek kolay değil. Maazallah adam vatan haini ilan edilir, ‘sen böyle haberler yaptığın için alamadık!’ gibisinden budalalıklara bile inanılır, bunları biliyorum ancak gerek ilk turdaki üstünlük gerekse ikinci turda aradaki büyük fark Tokyo’nun kazanacağının önceden tahmin edilebilir bir durum olduğunu gösteriyor. Bununla ilgili tek kelime bile edilmemiş olmasını müsaadenizle biraz yadırgadığımı söylemek zorundayım.Ayrıca ‘nükleer sızıntı yüzünden Tokyo’nun şansı azaldı’ türünden değerlendirmeler de biraz ciddiyetten uzak gibiydi. Çünkü söz konusu sızıntı Tokyo’dan 230 kilometre uzaklıkta ve aradan geçecek 7 yılda değil 7 haftada çözüm bulunacağı ortada… Ayrıca Tokyo’nun kazanacağının en büyük kanıtı bununla ilgili bahislerdi. Baştan sonra en düşük para Tokyo için verildi. Eh, bahis şirketlerini enayiler yönetmiyor, herkese para dağıtmak için değil tam tersini yapmak için kurulmuş şirketler bunlar.Doğrusunu isterseniz Olimpiyat Oyunları’nı ister alalım isterse daha epeyce sıramızı bekleyelim, spor alanında yapılacak dünya kadar işimiz var. Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana sporun nasıl yönetileceğine bile karar verebilmiş değiliz henüz. Ayrıca lisanslı sporcu sayısı açısından yani vatandaşın spor yapma alışkanlığı boyutunda yerlerde sürünüyoruz. Bu konuda bir seferberlik ilan etmek gerekiyor.Atina da modern olimpiyatların kuruluşunun 100. yılı nedeniyle 1996’yı çantada keklik görüyordu ama 8 yıl daha beklemesi ve o arada müthiş çalışmalar yapması gerekli oldu. Dolayısıyla ‘bunlar bize olimpiyat filan vermezler!’ türünden gamlı baykuşlukları bir kenara bırakıp çalışmamız gerekiyor. Tabii Tokyo’yu kutlamayı da unutmadan. 56 yıl önce bu oyunları organize etmiş çok gelişmiş bir kent elbette ki 2020’de de en iyisini yapacaktır.
Bu kez iyi çalıştık, çok yaklaştık ama yine Olimpiyat Oyunları’nı İstanbul’a alamadık. Özellikle Başbakan R.Tayyip Erdoğan’ın o çok yorucu G20 zirvesinin ardından 16 saatlik yolculuğu göze alıp Buenos Aires’e gitmesi muhteşem bir son dakika desteğiydi. Zaten baştan sona bunu yaptı ve şansımızı artırdı ancak bütün çabalar oyunları almamıza yetmedi.Daha önceki adaylıklarda yeterince hazır değildik, ‘hele bir alalım da nasıl olsa bir şeyler yaparız’ yaklaşımı içindeydik. Elbette ki bu ciddiyetten uzak tavrın sonuç alınması konusunda bir yararı olamazdı. Ne yapmamız gerektiğini yeni yeni öğreniyor ve yapıyoruz. O bakımdan bu üzücü kaybı bile bir aşama olarak görmeliyiz.Elbette ki alsak çok iyi olurdu. Bırakın sporu Türkiye’nin pek çok şeyi bir anda değişebilirdi. İki kıtanın birleştiği yer, ilk kez bir Müslüman ülkeye verilmesi ve daha pek çok argümanımız doğrudur, haklıdır, önemlidir. Gelgelelim, Uluslararası Olimpiyat Komitesi (IOC) üyeleri, bu konuya bizim gibi bakmak zorunda değil. Bunu da iyi anlayıp ona göre çalışmayı öğrenmeliyiz. Örneğin, Sayın Başbakan’ın oraya kadar gidip çaba göstermesi beni ağlatacak kadar duygulandırıcı ve takdir edilecek bir destek. Peki, oy verecek üyeler de bunu böyle mi görüyor, yoksa başka türlü mü düşünüyor, bunları da iyi anlamalıyız. Orası başka bir dünya.Buna benzer hemen her ortamda gazeteci arkadaşlarımız oradan Türkiye’ye gönderdikleri olumlu haberlerle yarışı kazanabileceğimizi sanır gibiydiler. Kuşkusuz başka türlü haber ve yorum yapabilmek kolay değil. Maazallah adam vatan haini ilan edilir, ‘sen böyle haberler yaptığın için alamadık!’ gibisinden budalalıklara bile inanılır, bunları biliyorum ancak gerek ilk turdaki üstünlük gerekse ikinci turda aradaki büyük fark Tokyo’nun kazanacağının önceden tahmin edilebilir bir durum olduğunu gösteriyor. Bununla ilgili tek kelime bile edilmemiş olmasını müsaadenizle biraz yadırgadığımı söylemek zorundayım.Ayrıca ‘nükleer sızıntı yüzünden Tokyo’nun şansı azaldı’ türünden değerlendirmeler de biraz ciddiyetten uzak gibiydi. Çünkü söz konusu sızıntı Tokyo’dan 230 kilometre uzaklıkta ve aradan geçecek 7 yılda değil 7 haftada çözüm bulunacağı ortada… Ayrıca Tokyo’nun kazanacağının en büyük kanıtı bununla ilgili bahislerdi. Baştan sonra en düşük para Tokyo için verildi. Eh, bahis şirketlerini enayiler yönetmiyor, herkese para dağıtmak için değil tam tersini yapmak için kurulmuş şirketler bunlar.Doğrusunu isterseniz Olimpiyat Oyunları’nı ister alalım isterse daha epeyce sıramızı bekleyelim, spor alanında yapılacak dünya kadar işimiz var. Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana sporun nasıl yönetileceğine bile karar verebilmiş değiliz henüz. Ayrıca lisanslı sporcu sayısı açısından yani vatandaşın spor yapma alışkanlığı boyutunda yerlerde sürünüyoruz. Bu konuda bir seferberlik ilan etmek gerekiyor.Atina da modern olimpiyatların kuruluşunun 100. yılı nedeniyle 1996’yı çantada keklik görüyordu ama 8 yıl daha beklemesi ve o arada müthiş çalışmalar yapması gerekli oldu. Dolayısıyla ‘bunlar bize olimpiyat filan vermezler!’ türünden gamlı baykuşlukları bir kenara bırakıp çalışmamız gerekiyor. Tabii Tokyo’yu kutlamayı da unutmadan. 56 yıl önce bu oyunları organize etmiş çok gelişmiş bir kent elbette ki 2020’de de en iyisini yapacaktır.