“Ulan” kaba bir hitap biçimi. Konu Ahmet Kaya olduğu için, Başbakan’ın kullandığı “ulan” kelimesi, cümlenin başına yakışmış.Siyasetin sağını solunu kurcalamadan hakkı teslim edelim: “Ulan hepiniz oradaydınız be” ifadesi de yerini bulmuş. “Ahmet Kaya yaşasaydı Gezi’de olurdu” diyenlerin arasında, o meşhur kavgada Ahmet Kaya’yı linç edenler de var. Linç ekibi, 1999’daki ödül töreni esnasında Ahmet Kaya’yı “Kürtçe şarkı söyleme” düşüncesi için protesto edenlerden ibaret değil. Bu ana fikir, sonrasında uzun süre linç konusu yapılmış ve zavallı adam hayatının geri kalanını yurtdışında yaşamak zorunda kalmıştı. Ahmet Kaya Gezi’de olur muydu, olmaz mıydı? Ahmet Kaya’nın “sol arabesk” müziğinden pek hoşlanmayan biri olarak onun adına hüküm vermek bana düşmez. Sadece Ahmet Kaya’ya olay anında ve sonrasına toplu linç uygulayanların tamamının Gezi’de olduğunu hatırlatmak lazım. Gezi, düşmanları bile bir araya getirdiğine göre, “belki de olurdu” demeli. Gezi konusu muhataralı, ancak dul eşinin ifade ettiği gibi, hafta sonu Diyarbakır’da olacağı kesin görünüyor.Türkçe, elfaz-ı galiza, muzırra ve müstehcene açısından zengin bir dil. Duyguların patladığı, düşüncenin duvara tosladığı anda dilin bu zenginliği bazılarının imdadına yetişiyor; bir deşarj ve teskin imkânı sunuyor. İçinde bol bol galiz kelimenin yer aldığı Ahmet Kaya şarkılarını, bu yüzden olsa gerek hâlâ beyefendiler ve hanımefendiler dinliyor. Ahmet Kaya, RTÜK’ün ceffel kalem ceza keseceği lafları şarkılarına almış böylece onlara “sanatsal boyut” kazandırmış bir nebze post-modern bir adam. Başbakan’ın “Kürdistan” kelimesi üzerindeki ısrarına da aynı gözle bakmak lazım. İsimlerden, kelimelerden ancak ilkeller korkar. Kökü animizme uzanan ilkel-pagan düşünce, bazı kelimeleri tabu olarak ilan eder. “Tabu”, “yasak” anlamına gelir; bu yasak kelimeleri telaffuz ederseniz o kelimenin temsil ettiği varlığı yanıbaşınıza çağırmış olursunuz; vahşi hayvanların isimlerini söylemek gibi. Bu yüzden “ayı” yerine “kocaoğlan”, “kurt” yerine “canavar” denir. “Ağzından yel alsın” sözü, işte bu yüzden “söyleme, yoksa başına gelir” anlamı ile, çok eski bir geçmişe uzanır. Buna göre tarihte “Kürdistan” adı verilen bölgeyi aynı isimle anarsanız, ortaya bağımsız bir Kürdistan çıkar. “Kürtlere Kürt derseniz, onların kendi dilleri ile iletişim kurmalarına izin verirseniz...” diye başlayan mantık da aynı düşünceye dayanır. Derseniz olur! Öyle mi? Tam tersine demezseniz olur. İnsanların dilini ve dillerinin uzantısı olan kimliklerini ve isimlerini yok sayarsanız, o insanlara o dili konuşmak ve o isimleri kullanabilmek adına kendi devletlerini kurmak dışında başka çare bırakmamış olursunuz. Böylece korktuğunuz şey, sırf korktuğunuz için başınıza gelmiş olur.Ahmet Kaya, orijinal bir sanatçıydı. Onun başına gelenler, Cumhuriyet döneminde kural olarak vasatın üzerine çıkan her sanatçının başına geldi. İnsanın yüreği cız ediyor. Düşünen, hisseden ve bunları ifade eden ne kadar düşünür ve sanatçı varsa gadre, haksızlığa ve zulme uğramış. İdeolojisi hiç önemli değil. Kuduz köpek muamelesine tabi olmak için aydın veya sanatçı olmanız yeterli. Nazım Hikmet, Necip Fazıl, Kemal Tahir, Sebahattin Ali diye başlayıp sayfalarca devam eden bir liste sıralamak mümkün. Ahmet Kaya sadece son trajik örneklerden biri. Üstelik tarihin haklı çıkardığı bir örnek. Kürtçe şarkı söyleme niyeti yüzünden linç edilen bir sanatçıyı, Başbakan’ın Kürdistan lafzını ısrarla tekrarladığı ve onu protesto edenlerin ona sahip çıktığı sırada yâd ederken, “ulan” lafı kabalığından sıyrılıp sanki kibar bir kisveye bürünüyor.
“Ulan” kaba bir hitap biçimi. Konu Ahmet Kaya olduğu için, Başbakan’ın kullandığı “ulan” kelimesi, cümlenin başına yakışmış.Siyasetin sağını solunu kurcalamadan hakkı teslim edelim: “Ulan hepiniz oradaydınız be” ifadesi de yerini bulmuş. “Ahmet Kaya yaşasaydı Gezi’de olurdu” diyenlerin arasında, o meşhur kavgada Ahmet Kaya’yı linç edenler de var. Linç ekibi, 1999’daki ödül töreni esnasında Ahmet Kaya’yı “Kürtçe şarkı söyleme” düşüncesi için protesto edenlerden ibaret değil. Bu ana fikir, sonrasında uzun süre linç konusu yapılmış ve zavallı adam hayatının geri kalanını yurtdışında yaşamak zorunda kalmıştı. Ahmet Kaya Gezi’de olur muydu, olmaz mıydı? Ahmet Kaya’nın “sol arabesk” müziğinden pek hoşlanmayan biri olarak onun adına hüküm vermek bana düşmez. Sadece Ahmet Kaya’ya olay anında ve sonrasına toplu linç uygulayanların tamamının Gezi’de olduğunu hatırlatmak lazım. Gezi, düşmanları bile bir araya getirdiğine göre, “belki de olurdu” demeli. Gezi konusu muhataralı, ancak dul eşinin ifade ettiği gibi, hafta sonu Diyarbakır’da olacağı kesin görünüyor.Türkçe, elfaz-ı galiza, muzırra ve müstehcene açısından zengin bir dil. Duyguların patladığı, düşüncenin duvara tosladığı anda dilin bu zenginliği bazılarının imdadına yetişiyor; bir deşarj ve teskin imkânı sunuyor. İçinde bol bol galiz kelimenin yer aldığı Ahmet Kaya şarkılarını, bu yüzden olsa gerek hâlâ beyefendiler ve hanımefendiler dinliyor. Ahmet Kaya, RTÜK’ün ceffel kalem ceza keseceği lafları şarkılarına almış böylece onlara “sanatsal boyut” kazandırmış bir nebze post-modern bir adam. Başbakan’ın “Kürdistan” kelimesi üzerindeki ısrarına da aynı gözle bakmak lazım. İsimlerden, kelimelerden ancak ilkeller korkar. Kökü animizme uzanan ilkel-pagan düşünce, bazı kelimeleri tabu olarak ilan eder. “Tabu”, “yasak” anlamına gelir; bu yasak kelimeleri telaffuz ederseniz o kelimenin temsil ettiği varlığı yanıbaşınıza çağırmış olursunuz; vahşi hayvanların isimlerini söylemek gibi. Bu yüzden “ayı” yerine “kocaoğlan”, “kurt” yerine “canavar” denir. “Ağzından yel alsın” sözü, işte bu yüzden “söyleme, yoksa başına gelir” anlamı ile, çok eski bir geçmişe uzanır. Buna göre tarihte “Kürdistan” adı verilen bölgeyi aynı isimle anarsanız, ortaya bağımsız bir Kürdistan çıkar. “Kürtlere Kürt derseniz, onların kendi dilleri ile iletişim kurmalarına izin verirseniz...” diye başlayan mantık da aynı düşünceye dayanır. Derseniz olur! Öyle mi? Tam tersine demezseniz olur. İnsanların dilini ve dillerinin uzantısı olan kimliklerini ve isimlerini yok sayarsanız, o insanlara o dili konuşmak ve o isimleri kullanabilmek adına kendi devletlerini kurmak dışında başka çare bırakmamış olursunuz. Böylece korktuğunuz şey, sırf korktuğunuz için başınıza gelmiş olur.Ahmet Kaya, orijinal bir sanatçıydı. Onun başına gelenler, Cumhuriyet döneminde kural olarak vasatın üzerine çıkan her sanatçının başına geldi. İnsanın yüreği cız ediyor. Düşünen, hisseden ve bunları ifade eden ne kadar düşünür ve sanatçı varsa gadre, haksızlığa ve zulme uğramış. İdeolojisi hiç önemli değil. Kuduz köpek muamelesine tabi olmak için aydın veya sanatçı olmanız yeterli. Nazım Hikmet, Necip Fazıl, Kemal Tahir, Sebahattin Ali diye başlayıp sayfalarca devam eden bir liste sıralamak mümkün. Ahmet Kaya sadece son trajik örneklerden biri. Üstelik tarihin haklı çıkardığı bir örnek. Kürtçe şarkı söyleme niyeti yüzünden linç edilen bir sanatçıyı, Başbakan’ın Kürdistan lafzını ısrarla tekrarladığı ve onu protesto edenlerin ona sahip çıktığı sırada yâd ederken, “ulan” lafı kabalığından sıyrılıp sanki kibar bir kisveye bürünüyor.