Facebook’un nerede yaşadığını bulmak kötülüğün nerede saklandığını bulmaktan daha kolay.Öyle ya Facebook, Twitter gibi canlı ve şöhretli varlıklar dolaşıyor her yerde. Yardımsever Google arama motoruna istediğiniz dilde kötülüğün ilk harfini, yetmedi sonraki harfini, daha da yetmedi bir sonrakini yazdığınızda birden ben buradayım, bak saklandığım yer tam da burasıydı diye gülümseyip baş uzatmıyor. Fakat daha ‘f’ harfini yazar yazmaz Facebook bütün iyiliğiyle selamlayıveriyor sizi. O sebepten tereddüde düştüm, geri döndüm, kendimi yokladım, sahi dedim bu kötülük bugün nerede yaşar? Ne ansiklopedilerin, ne sözlüklerin, ne arama motorlarının, ne internet âleminin ne şu ne bu dünyanın içinde böyle bir varlık yaşamaz mı? Yaşasa bile bulunması onca ekmek ister öyle mi? Hatta yer yer mucize gerektiriyor olsa gerek. Yoksa kötülük diye bir şey yok da onu ben mi uyduruyorum? Bir hayal mi o? Kötülük bir sanal karakter mi henüz çizilmemiş?Trafikte izi yok...Ona söz gelimi trafikte de hiç rastlamıyorum. Onca korna sesi, onca el kol hareketi, boşluğa olduğu kadar yüzlere ve gözlere fırlatılan hakaret ve kötü söz arasında da ona yer yok. Ne yüzünden bir çizgi ne sesinden bir yankı. Trafik kazalarının patladığı yerlerde, kavşaklarda, hız çalımlarının binbir fiyaka ile eğilip büküldüğü otoyollarda, şehir içinde, trafik ışıklarında, yaya geçitlerinde, hemen hemen hiçbir yerde ondan bir iz ondan bir işaret yok. Şehirlerde trafiği yumağa çeviren, yaşlılara, kadın ve çocuklara aman vermeyen dahası tam bir uyum içinde her şeyi çekip çeviren akışta da yok onun ruhu. Sürücülere soruyorum, yayaların gözlerine bakıyorum, fren seslerinde, asbest kokusunda, egzoz döngüsünde ona rastlanmıyor. Anlayacağınız trafik hayatımız kötülükten beri ve temizlenmiş, boşuna aramayın.Haydi diyorum, ellerimizde ateş okları, mesafeleri silen dürbünler, ışın silahları, tam teçhizatla ormanlara, ormanların derinliklerine dalalım. Uydu haritaları, akıllı telefonlar ve hassas cihazlar, konum ölçerler, akla hayale sığan ne kadar alet varsa yanımıza alıp iz sürelim, onu, kötülüğü arayalım. Su yansımalarında, eğilmiş ağaçlarda, vahşi kuşların uzak çırpınışlarında, dip mağaralarda, rüzgâr uğultusunda, yol ve sapak çıkmazında, adım atılacak her yerde peşine düşelim. Taşlara soralım. Sesimizin yankısını dinleyelim. Gecenin ürpertisini, sabahın şafağını bekleyelim. Yetinmeyelim birbirimizin gözlerinin içine bakalım, ceplerimizi, çizmelerimizin içini yoklayalım... Orada mı, burada mı soralım, şüpheden değil emin olmaktan ağlar örelim. Yok yok, bu hayal macerasında bu teçhizat safarisinde de bulamayız onu.Akşam çökünce Anadolu’nun en ücra köylerinden dalga dalga, Akdeniz ve Ege, Marmara dahası Trakya şehirlerine kadar uzanan televizyon ekranlarının cazibeli ışıltılarından içeri dalalım. Bir savcı, bir polis, suçlu peşine düşmüş bir dedektif gibi değil, masum, kayıp çocuğunu arayan çaresiz bir aile gibi, boynu bükük, sesi yorgun ama umudu tükenmemiş bir ifadeyle, dizi oyuncularına, senaristlere, pek akıllı yapımcılara, onlara hayran, onlara tutkun her yaştan insanlara, yalvara yalvara soralım... Kötülük burada yaşıyor mu, gördünüz mü onu? Şu uzun kuyruğu, keskin dişleri ve kanlı gözleri ile hiç buradan geçti mi, hanenize, semtinize uğradı mı diye sual edelim. Yetinmeyelim, hiç mi hiç yetinmeyelim, günlük gazetelerin üçüncü sayfalarına atalım kendimizi, fotoğraflara, raporlara, isimlere, haberlere umut bağlayalım. Biliyoruz, bulamayız. Yok, yok oralarda da yok. Şu mel’un kötülük. Bizim bir uyduruşumuz o. Rüyayı hakikat sanışımız. Sanrı. Aldanışın tam kendisi. Çaresizliğin çadırı. Olmayanı uydurma hastalığımız.Sosyal medyada da bulamadımSosyal medyanın denizine dalmaya, fırtınasında sörf yapmaya ne dersiniz? Hele orada, hele o mecralarda, sokakları sütle yıkanmış, yolları defne ağaçlarıyla bezenmiş, bahçeleri gülden, ibrişimden geçilmeyen yerlerde hiç umut yok, hiç işaret bulunmaz değil mi? Şu sayıda takipçisi bulunan Twitter kullanıcıları, Facebook hesabı sahipleri, bloklar, siteler, güçlü virüs programları sayesinde geçit vermezler kötülüğe. Ne oradan su içebilir kötülük, ne bir ağacın gölgesinde uyuyup dinlenebilir. Bizim klavyelerimiz, akıllı telefonlarımız değil asıl parmaklarımız izin vermez bu varlığın içeri sızıp da binbir kisve ile içindeki dumanı püskürmesine, bir balık başını didikleyen etçil kuş gibi meydana çıkıp sekip uçmasına...Vapurlarda, garlarda, okul bahçelerinde, hapishane ve karakollarda, kadın sığınma evlerinde, yetimhane ve yurtlarda, mahkeme ve üniversite koridorlarında, hal önlerinde, ambarlarda, bankalarda, AVM ve marketlerde, stadyum ve hipodromlarda, çok katlı ve çok havalı uydu kent apartmanlarında, havalimanları ve köşeye sığınmış mini bakkal dükkanlarının elektronik terazilerinde hiç ama hiçbir yerde rastlamıyorum ona. Elimde her an çalışmaya hazır kamera, cep telefonu bazen de profesyonel fotoğraf makinesi dolaşıyorum. Yitik, soyu tükenmiş, bu dünyayı, bu uzay boşluğunu, bu duvar diplerini, diş aralarını, para tozlarını terk etmiş o ilkel ve arkaik varlığı, likenler, amip ve mantar türevleri gibi binbir şekle bürünüp, toza dumana gizlenip, karda yağmurda gezeni bir türlü bulamıyorum. Umudum tükeniyor, kitaplara, çok satan romanlara, onların ilanlarına, imza günlerinde uzayan kuyruklara umut bağlıyorum, yok yok hiçbir yerde bulamıyorum.Günbegün, saat be saat inanıyor ve öğreniyorum. Ne geceyi gündüzü birbirine katıp da hayatımızı kolaylaştırmak, memleketi kalkındırıp bayındır hale sokmak, eğitimli, sağlıklı ve mutlu nesiller için var gücüyle çalışmayı kendisine vazife edinmiş fedakar politikacıların havaya yükselen nutuklarında ne de her ilimde fersah fersah yol almış üniversite kürsülerinde bulamayacağım onu. O benim kendi ormanımda dolaşan bir iç kurt, bir çakal, bir akbaba olmalı. Rüyaların katlarında, yalan makineleri ve düşlerden yontulmuş bir heykel olmalı. Ben bulamadım, siz biliyor musunuz, gördünüz mü? Kötülük nerede yaşıyor bugün!
Facebook’un nerede yaşadığını bulmak kötülüğün nerede saklandığını bulmaktan daha kolay.Öyle ya Facebook, Twitter gibi canlı ve şöhretli varlıklar dolaşıyor her yerde. Yardımsever Google arama motoruna istediğiniz dilde kötülüğün ilk harfini, yetmedi sonraki harfini, daha da yetmedi bir sonrakini yazdığınızda birden ben buradayım, bak saklandığım yer tam da burasıydı diye gülümseyip baş uzatmıyor. Fakat daha ‘f’ harfini yazar yazmaz Facebook bütün iyiliğiyle selamlayıveriyor sizi. O sebepten tereddüde düştüm, geri döndüm, kendimi yokladım, sahi dedim bu kötülük bugün nerede yaşar? Ne ansiklopedilerin, ne sözlüklerin, ne arama motorlarının, ne internet âleminin ne şu ne bu dünyanın içinde böyle bir varlık yaşamaz mı? Yaşasa bile bulunması onca ekmek ister öyle mi? Hatta yer yer mucize gerektiriyor olsa gerek. Yoksa kötülük diye bir şey yok da onu ben mi uyduruyorum? Bir hayal mi o? Kötülük bir sanal karakter mi henüz çizilmemiş?Trafikte izi yok...Ona söz gelimi trafikte de hiç rastlamıyorum. Onca korna sesi, onca el kol hareketi, boşluğa olduğu kadar yüzlere ve gözlere fırlatılan hakaret ve kötü söz arasında da ona yer yok. Ne yüzünden bir çizgi ne sesinden bir yankı. Trafik kazalarının patladığı yerlerde, kavşaklarda, hız çalımlarının binbir fiyaka ile eğilip büküldüğü otoyollarda, şehir içinde, trafik ışıklarında, yaya geçitlerinde, hemen hemen hiçbir yerde ondan bir iz ondan bir işaret yok. Şehirlerde trafiği yumağa çeviren, yaşlılara, kadın ve çocuklara aman vermeyen dahası tam bir uyum içinde her şeyi çekip çeviren akışta da yok onun ruhu. Sürücülere soruyorum, yayaların gözlerine bakıyorum, fren seslerinde, asbest kokusunda, egzoz döngüsünde ona rastlanmıyor. Anlayacağınız trafik hayatımız kötülükten beri ve temizlenmiş, boşuna aramayın.Haydi diyorum, ellerimizde ateş okları, mesafeleri silen dürbünler, ışın silahları, tam teçhizatla ormanlara, ormanların derinliklerine dalalım. Uydu haritaları, akıllı telefonlar ve hassas cihazlar, konum ölçerler, akla hayale sığan ne kadar alet varsa yanımıza alıp iz sürelim, onu, kötülüğü arayalım. Su yansımalarında, eğilmiş ağaçlarda, vahşi kuşların uzak çırpınışlarında, dip mağaralarda, rüzgâr uğultusunda, yol ve sapak çıkmazında, adım atılacak her yerde peşine düşelim. Taşlara soralım. Sesimizin yankısını dinleyelim. Gecenin ürpertisini, sabahın şafağını bekleyelim. Yetinmeyelim birbirimizin gözlerinin içine bakalım, ceplerimizi, çizmelerimizin içini yoklayalım... Orada mı, burada mı soralım, şüpheden değil emin olmaktan ağlar örelim. Yok yok, bu hayal macerasında bu teçhizat safarisinde de bulamayız onu.Akşam çökünce Anadolu’nun en ücra köylerinden dalga dalga, Akdeniz ve Ege, Marmara dahası Trakya şehirlerine kadar uzanan televizyon ekranlarının cazibeli ışıltılarından içeri dalalım. Bir savcı, bir polis, suçlu peşine düşmüş bir dedektif gibi değil, masum, kayıp çocuğunu arayan çaresiz bir aile gibi, boynu bükük, sesi yorgun ama umudu tükenmemiş bir ifadeyle, dizi oyuncularına, senaristlere, pek akıllı yapımcılara, onlara hayran, onlara tutkun her yaştan insanlara, yalvara yalvara soralım... Kötülük burada yaşıyor mu, gördünüz mü onu? Şu uzun kuyruğu, keskin dişleri ve kanlı gözleri ile hiç buradan geçti mi, hanenize, semtinize uğradı mı diye sual edelim. Yetinmeyelim, hiç mi hiç yetinmeyelim, günlük gazetelerin üçüncü sayfalarına atalım kendimizi, fotoğraflara, raporlara, isimlere, haberlere umut bağlayalım. Biliyoruz, bulamayız. Yok, yok oralarda da yok. Şu mel’un kötülük. Bizim bir uyduruşumuz o. Rüyayı hakikat sanışımız. Sanrı. Aldanışın tam kendisi. Çaresizliğin çadırı. Olmayanı uydurma hastalığımız.Sosyal medyada da bulamadımSosyal medyanın denizine dalmaya, fırtınasında sörf yapmaya ne dersiniz? Hele orada, hele o mecralarda, sokakları sütle yıkanmış, yolları defne ağaçlarıyla bezenmiş, bahçeleri gülden, ibrişimden geçilmeyen yerlerde hiç umut yok, hiç işaret bulunmaz değil mi? Şu sayıda takipçisi bulunan Twitter kullanıcıları, Facebook hesabı sahipleri, bloklar, siteler, güçlü virüs programları sayesinde geçit vermezler kötülüğe. Ne oradan su içebilir kötülük, ne bir ağacın gölgesinde uyuyup dinlenebilir. Bizim klavyelerimiz, akıllı telefonlarımız değil asıl parmaklarımız izin vermez bu varlığın içeri sızıp da binbir kisve ile içindeki dumanı püskürmesine, bir balık başını didikleyen etçil kuş gibi meydana çıkıp sekip uçmasına...Vapurlarda, garlarda, okul bahçelerinde, hapishane ve karakollarda, kadın sığınma evlerinde, yetimhane ve yurtlarda, mahkeme ve üniversite koridorlarında, hal önlerinde, ambarlarda, bankalarda, AVM ve marketlerde, stadyum ve hipodromlarda, çok katlı ve çok havalı uydu kent apartmanlarında, havalimanları ve köşeye sığınmış mini bakkal dükkanlarının elektronik terazilerinde hiç ama hiçbir yerde rastlamıyorum ona. Elimde her an çalışmaya hazır kamera, cep telefonu bazen de profesyonel fotoğraf makinesi dolaşıyorum. Yitik, soyu tükenmiş, bu dünyayı, bu uzay boşluğunu, bu duvar diplerini, diş aralarını, para tozlarını terk etmiş o ilkel ve arkaik varlığı, likenler, amip ve mantar türevleri gibi binbir şekle bürünüp, toza dumana gizlenip, karda yağmurda gezeni bir türlü bulamıyorum. Umudum tükeniyor, kitaplara, çok satan romanlara, onların ilanlarına, imza günlerinde uzayan kuyruklara umut bağlıyorum, yok yok hiçbir yerde bulamıyorum.Günbegün, saat be saat inanıyor ve öğreniyorum. Ne geceyi gündüzü birbirine katıp da hayatımızı kolaylaştırmak, memleketi kalkındırıp bayındır hale sokmak, eğitimli, sağlıklı ve mutlu nesiller için var gücüyle çalışmayı kendisine vazife edinmiş fedakar politikacıların havaya yükselen nutuklarında ne de her ilimde fersah fersah yol almış üniversite kürsülerinde bulamayacağım onu. O benim kendi ormanımda dolaşan bir iç kurt, bir çakal, bir akbaba olmalı. Rüyaların katlarında, yalan makineleri ve düşlerden yontulmuş bir heykel olmalı. Ben bulamadım, siz biliyor musunuz, gördünüz mü? Kötülük nerede yaşıyor bugün!