26 Mart 1913’te Edirne düştüğü zaman, Mehmet Şükrü Paşa kendisine “50 gün dayan” diye verilen görevi, 5 ay beş güne tamamlamayı başarmıştı.Almanların yaptığı savunma sistemi ile şehrin daha uzun süre dayanabileceğini iddia edenler bulunsa da, sonuç pek değişmedi. Edirne düştü. Bu yüzden Başbakan Erdoğan’ın Edirne’deki mitingde I. Murad’dan ve Fatih Sultan Mehmet’ten sonra verdiği Edirne Müdafaası’nı yapan Şükrü Paşa örneği, yerli yerine oturmuyor. Savunma savaşları cesaretten çok ince yapılmış hesaplara ve sabra dayanır. Cesaret, hem de delicesine cesaret, oldu-bittiye getirip, üstelik bütün devlet ricalini karşısına alıp Edirne’yi geri alan Enver Paşa’ya atfedilmeli. Onun inisiyatifi ve cesareti olmasaydı, Edirne belki de bugün bir Bulgar şehri olacaktı. Zaten Başbakan’ın siyaset tarzı savunma savaşlarına pek uymuyor. Başbakan hep bir adım önde olmayı tercih ediyor; inisiyatifi elinde bulunduruyor. Savaşın zamanını ve yerini kendisi tayin ediyor. Anlaşmazlık konularını tek başına kendisi üretiyor. Böyle zamanlarda sergilediği cesareti ve dirayeti konusunda kimsenin şüphesi yok. Erdoğan’lı yıllarda Türkiye’de çok şey değişti. Bu dönemin ileride bir “altın çağ” gibi hatırlanacağından şüphem yok. Ekonomide çağ atlayan iddialı bir ülke; içine kapanmak yerine -sonuç almasa da- çevresini tanzime çalışan bir devlet ortaya çıktı. Bir kene gibi milletin kanını emen, enerjisini tüketen askerî vesayet düzeni onun cesareti ve basiretli duruşu sayesinde sona erdi. Peki ya sonra? İktidar rekabetinin kirli bir kimyası var. Vatan haini mi arıyorsunuz? İşgal devam ederken, “aman Edirne Bulgarlarda kalsın, yoksa Enver’i kimse tutamaz” sözü, İtilafçıların İttihatçılara karşı geliştirdikleri siyasete dair basit bir formül idi. Fatih’in kardeş katli kuralı, devlete karşı düşmanlarla işbirliği yapan şehzadeler için çıkartılmıştı. Demek ki iktidar tutkusu insanı “hain” yapabiliyor. Geriye ne kalıyor? Başbakan’ın cesareti de, siyasî yetenekleri de takdire şayan. Türkiye gibi devlet iktidarı etrafındaki kavganın çok sert ve acımasız geçtiği bir coğrafyada, tam da Machiavelli’nin tarif ettiği gibi aslan kadar güçlü, tilki kadar kurnaz politikacılara ihtiyaç var. Başbakan’da aslan niteliği öne çıkıyor. Gerektiğinde gözü kara dalıyor ve herkesin korktuğu demde istediğini kopartıp alıyor. Enver Paşa’nın yerinde o olsaydı, mutlaka aynı şeyi yapar, Edirne’yi düşman elinde bırakmazdı. Bugün ise her şey farklı. Türkiye’de iktidar olmak, vahşi atların koşulduğu bir arabayı devirmeden engebeli ve bol virajlı bir yolda götürmek demek. Başbakan tek tek ayrı ayrı istikametlere yönelen atları dize getirdi. Bugün farklı bir sorun yaşıyor. Bu sefer o uzun yolda üzerine bindiği, diğer atları dizginlemesine hizmet eden atı dize getirmeye çalışıyor. Her şeyi bir kenara bırakın, bir yandan da araba yol alıyor ve her an devrilme tehlikesi yaşıyor. Başbakan sert ve kutuplaştırıcı bir dil kullanıyor. Bu dil ve bu yöntem bugüne kadar işe yaradı; ama aynı üslubu bu sefer kendisini sevenlere yöneltiyor. Dershane tartışması, iktidar gücünü bir arada tutan ipi kopardı. Tesbih taneleri her yere dağıldı. Başbakan’ın artık eline sağlam bir ip alıp, taneleri tek tek ve düzgün bir sıra ile ipe yeniden dizmesi gerekiyor. Bu dem cesaretin, korkusuzluğun, cengâverliğin vakti değil. Kalpleri onaran, yatıştıran, müşfik bir Başbakan’a ihtiyacımız var. Edirne, Sinan’ın ustalık eseri Selimiye’nin yüzü suyu hürmetine düşmana teslim edilmedi. Bugün o muhteşem abideyi iki amele ile bir buldozer yıkabilir. Yeni bir Selimiye inşa edilecekse, kalplerini tuğla niyetine Usta’nın ellerine vermekten çekinmeyecek insanlar kırgın ve küskün vaziyetteler. Sadece şefkat ve saygı bekliyorlar.
26 Mart 1913’te Edirne düştüğü zaman, Mehmet Şükrü Paşa kendisine “50 gün dayan” diye verilen görevi, 5 ay beş güne tamamlamayı başarmıştı.Almanların yaptığı savunma sistemi ile şehrin daha uzun süre dayanabileceğini iddia edenler bulunsa da, sonuç pek değişmedi. Edirne düştü. Bu yüzden Başbakan Erdoğan’ın Edirne’deki mitingde I. Murad’dan ve Fatih Sultan Mehmet’ten sonra verdiği Edirne Müdafaası’nı yapan Şükrü Paşa örneği, yerli yerine oturmuyor. Savunma savaşları cesaretten çok ince yapılmış hesaplara ve sabra dayanır. Cesaret, hem de delicesine cesaret, oldu-bittiye getirip, üstelik bütün devlet ricalini karşısına alıp Edirne’yi geri alan Enver Paşa’ya atfedilmeli. Onun inisiyatifi ve cesareti olmasaydı, Edirne belki de bugün bir Bulgar şehri olacaktı. Zaten Başbakan’ın siyaset tarzı savunma savaşlarına pek uymuyor. Başbakan hep bir adım önde olmayı tercih ediyor; inisiyatifi elinde bulunduruyor. Savaşın zamanını ve yerini kendisi tayin ediyor. Anlaşmazlık konularını tek başına kendisi üretiyor. Böyle zamanlarda sergilediği cesareti ve dirayeti konusunda kimsenin şüphesi yok. Erdoğan’lı yıllarda Türkiye’de çok şey değişti. Bu dönemin ileride bir “altın çağ” gibi hatırlanacağından şüphem yok. Ekonomide çağ atlayan iddialı bir ülke; içine kapanmak yerine -sonuç almasa da- çevresini tanzime çalışan bir devlet ortaya çıktı. Bir kene gibi milletin kanını emen, enerjisini tüketen askerî vesayet düzeni onun cesareti ve basiretli duruşu sayesinde sona erdi. Peki ya sonra? İktidar rekabetinin kirli bir kimyası var. Vatan haini mi arıyorsunuz? İşgal devam ederken, “aman Edirne Bulgarlarda kalsın, yoksa Enver’i kimse tutamaz” sözü, İtilafçıların İttihatçılara karşı geliştirdikleri siyasete dair basit bir formül idi. Fatih’in kardeş katli kuralı, devlete karşı düşmanlarla işbirliği yapan şehzadeler için çıkartılmıştı. Demek ki iktidar tutkusu insanı “hain” yapabiliyor. Geriye ne kalıyor? Başbakan’ın cesareti de, siyasî yetenekleri de takdire şayan. Türkiye gibi devlet iktidarı etrafındaki kavganın çok sert ve acımasız geçtiği bir coğrafyada, tam da Machiavelli’nin tarif ettiği gibi aslan kadar güçlü, tilki kadar kurnaz politikacılara ihtiyaç var. Başbakan’da aslan niteliği öne çıkıyor. Gerektiğinde gözü kara dalıyor ve herkesin korktuğu demde istediğini kopartıp alıyor. Enver Paşa’nın yerinde o olsaydı, mutlaka aynı şeyi yapar, Edirne’yi düşman elinde bırakmazdı. Bugün ise her şey farklı. Türkiye’de iktidar olmak, vahşi atların koşulduğu bir arabayı devirmeden engebeli ve bol virajlı bir yolda götürmek demek. Başbakan tek tek ayrı ayrı istikametlere yönelen atları dize getirdi. Bugün farklı bir sorun yaşıyor. Bu sefer o uzun yolda üzerine bindiği, diğer atları dizginlemesine hizmet eden atı dize getirmeye çalışıyor. Her şeyi bir kenara bırakın, bir yandan da araba yol alıyor ve her an devrilme tehlikesi yaşıyor. Başbakan sert ve kutuplaştırıcı bir dil kullanıyor. Bu dil ve bu yöntem bugüne kadar işe yaradı; ama aynı üslubu bu sefer kendisini sevenlere yöneltiyor. Dershane tartışması, iktidar gücünü bir arada tutan ipi kopardı. Tesbih taneleri her yere dağıldı. Başbakan’ın artık eline sağlam bir ip alıp, taneleri tek tek ve düzgün bir sıra ile ipe yeniden dizmesi gerekiyor. Bu dem cesaretin, korkusuzluğun, cengâverliğin vakti değil. Kalpleri onaran, yatıştıran, müşfik bir Başbakan’a ihtiyacımız var. Edirne, Sinan’ın ustalık eseri Selimiye’nin yüzü suyu hürmetine düşmana teslim edilmedi. Bugün o muhteşem abideyi iki amele ile bir buldozer yıkabilir. Yeni bir Selimiye inşa edilecekse, kalplerini tuğla niyetine Usta’nın ellerine vermekten çekinmeyecek insanlar kırgın ve küskün vaziyetteler. Sadece şefkat ve saygı bekliyorlar.