Hayatı bir pencere camının arkasından seyretmeye alışık olanlar için denize, fırtınaya, yağmura, kara düşkünlüğün sebebi bellidir.Onlar bir türlü dâhil olamadıkları hayatın acısını çıkarırcasına en kestirme yoldan katılırlar tabiatın bu hareketli yanlarına. Kar, yağmur, fırtına, denizin dalgası eşitler bir bakıma insanları. Aynı şeyin seyircisi olma duygusu, yaşama aynı derecede katılmanın hazzını uyandırır. “Elhân-ı Şitâ” da onlar içindir, empresyonist ressamların manzaraları da. Turuncu sokak lâmbasından savrularak dökülen karın şelâlesi de, güle oynaya kardan adam yapan genç kızların sesi de. Şimdi nostaljiye itibar ederek kestane kavrulabilir, sıcak bir salep yudumlanabilir keyifle. Kar romantizmi! Dahası, büyük bir olay gündelik hayatın dertlerine ilişkin sıradan ayrıntıları önemsizleştirir. Geçici bir süre için sağaltır insanı. Kuvvetli bir fırtına bütün dertleri unutturur, büyük bir tipi geçmez sanılan acıyı bile hafifletir, bir tufan geldi mi hiçbir kederin adı edilmez artık. Ali Ayçil Kovulmuşların Evi’nde bunu “Kendinden büyük felâketin çekiciliği” olarak tanımlamıştı. Bu ılıman sahil şehrine her sene kar yağmaz, bu sene yağdı. Dahası her zamankinden daha erken yağdı. Aralık ayının 11. gününde önce denizin rengi değişti. Her an her şeyi yapabilir buz mavisi su kütlesinin üzerinde ufuktan itibaren kurşuni bir sis bulutu belirdi. Savrula savrula kıyıya yaklaştı. Çok geçmeden ilk taneler dökülmeye başladı. İlk anda yağar kesilir zannettim. Ama hava tahminleri yanıltmadı, yağmasıyla kesilmesine alışık olduğumuz kar bu defa bir gün ve gece boyunca ısrarla yağdı. Durdu durdu, başladı. Sabahleyin otomobili çıkaramadım. Evden fakülteye ancak bir taksi tutarak gelebildim. Bölüme girdiğimde elektrikler kesikti. Ufacık bir kar ve ona bağlı bir elektrik kesintisi hayatı başkalaştırmaya, sekteye uğratmaya yetti. Kablolar üzerine inşa edilmiş bu yaşam tümüyle çöktü. Sızlandık. Sular kesik. Elektrikli ısıtıcı yok. Çay yok. İnternet yok. Bilgisayar yok. Şarjlar dayanıksız. Telefon yok. En önemlisi, elektrik olmadığı için devridaim motorları çalışmıyor, kalorifer yok. Ellerimiz bir satır yazı yazmak için kalemi tutamaz oldu. Her şeyi erteledik. Üşüdük. O kadar üşüdük ki bu kadar üşümenin sonunda ne olur kestiremedik. Yani bir şey olması, bunun bir yerde bitmesi şartmış gibi. Hiç sonu gelmeyen bir üşümeyi hayal bile edemedik. Çok sürmedi, bir iki saat sonra elektrikler geldi. Bilgisayarlarımız harıl harıl çalışmaya başladı. Elektriğe bağlı bir kablosu olan olmayan ne varsa bir uzay mekiğinin cihazları gibi ışığını yaktı söndürdü, hareket etti. Sinyaller, uyarılar, tonlamalar dört bir yanımızdan ses verdi. Isıtıcı hazır. Petekler iki saatlik boşluğun acısını çıkarırcasına harlandı. İnternete bağlandık. Maillerimizi okuduk. Mesajlarımızı yazdık. Dahası sıcacık odamızda çayımızı yudumlarken pencere arkasından kar romantizmi yapmanın zamanı geldi. Eee? Biz bu yokluğa iki saat dayanamadık. Ya hiç olmayanlar? Sonu gelmeyen, gelme ümidi de olmayan bir üşümeyi sürekli çekmeye mahkûm olanlar? Bir dam altı, sıcaktan vaz geçtim eksi üzeri bir derece, nefesin buz tutmayacağı bir dört duvar arası bulamayanlar? Boğazından aşağı bir kaşık sıcak çorba gitmeyenler? Çaresizce mücadele etmek, sonra mücadeleden vaz geçmek, sadece tahammül etmek. Tahammülden de vaz geçmek sonra, yaralı bir bilinçle sadece yüklenmek. Ya Rabbi, bunlar ne korkunç işlerdir. Biz hangi dünyada yaşıyoruz onlar hangi dünyada? Her şeye ve herkese güç yetmiyor. Birine derman olunsa akıl diğerinde kalıyor. Ya benim bilmediklerim? Elimden duadan başka bir şey gelmiyor. Allah’ım sen açta açıkta olana, evsiz barksızlara; sadece insanlara değil bu soğukta kanadı donan kuşa, kanı üşüyen kediye köpeğe de yardım et. O çaresiz bakışları sana emanet ettim. Hikmetine aklım ermez, sen lütfet. Pencerenin önünden geri çekilirken, her şeyi sahibine havale ediyorum. Ve ben, kar sevdalısı, bu gün burada, elektriğe güzelleme yapmak yerine kar romantizmimden vaz geçiyorum.
Hayatı bir pencere camının arkasından seyretmeye alışık olanlar için denize, fırtınaya, yağmura, kara düşkünlüğün sebebi bellidir.Onlar bir türlü dâhil olamadıkları hayatın acısını çıkarırcasına en kestirme yoldan katılırlar tabiatın bu hareketli yanlarına. Kar, yağmur, fırtına, denizin dalgası eşitler bir bakıma insanları. Aynı şeyin seyircisi olma duygusu, yaşama aynı derecede katılmanın hazzını uyandırır. “Elhân-ı Şitâ” da onlar içindir, empresyonist ressamların manzaraları da. Turuncu sokak lâmbasından savrularak dökülen karın şelâlesi de, güle oynaya kardan adam yapan genç kızların sesi de. Şimdi nostaljiye itibar ederek kestane kavrulabilir, sıcak bir salep yudumlanabilir keyifle. Kar romantizmi! Dahası, büyük bir olay gündelik hayatın dertlerine ilişkin sıradan ayrıntıları önemsizleştirir. Geçici bir süre için sağaltır insanı. Kuvvetli bir fırtına bütün dertleri unutturur, büyük bir tipi geçmez sanılan acıyı bile hafifletir, bir tufan geldi mi hiçbir kederin adı edilmez artık. Ali Ayçil Kovulmuşların Evi’nde bunu “Kendinden büyük felâketin çekiciliği” olarak tanımlamıştı. Bu ılıman sahil şehrine her sene kar yağmaz, bu sene yağdı. Dahası her zamankinden daha erken yağdı. Aralık ayının 11. gününde önce denizin rengi değişti. Her an her şeyi yapabilir buz mavisi su kütlesinin üzerinde ufuktan itibaren kurşuni bir sis bulutu belirdi. Savrula savrula kıyıya yaklaştı. Çok geçmeden ilk taneler dökülmeye başladı. İlk anda yağar kesilir zannettim. Ama hava tahminleri yanıltmadı, yağmasıyla kesilmesine alışık olduğumuz kar bu defa bir gün ve gece boyunca ısrarla yağdı. Durdu durdu, başladı. Sabahleyin otomobili çıkaramadım. Evden fakülteye ancak bir taksi tutarak gelebildim. Bölüme girdiğimde elektrikler kesikti. Ufacık bir kar ve ona bağlı bir elektrik kesintisi hayatı başkalaştırmaya, sekteye uğratmaya yetti. Kablolar üzerine inşa edilmiş bu yaşam tümüyle çöktü. Sızlandık. Sular kesik. Elektrikli ısıtıcı yok. Çay yok. İnternet yok. Bilgisayar yok. Şarjlar dayanıksız. Telefon yok. En önemlisi, elektrik olmadığı için devridaim motorları çalışmıyor, kalorifer yok. Ellerimiz bir satır yazı yazmak için kalemi tutamaz oldu. Her şeyi erteledik. Üşüdük. O kadar üşüdük ki bu kadar üşümenin sonunda ne olur kestiremedik. Yani bir şey olması, bunun bir yerde bitmesi şartmış gibi. Hiç sonu gelmeyen bir üşümeyi hayal bile edemedik. Çok sürmedi, bir iki saat sonra elektrikler geldi. Bilgisayarlarımız harıl harıl çalışmaya başladı. Elektriğe bağlı bir kablosu olan olmayan ne varsa bir uzay mekiğinin cihazları gibi ışığını yaktı söndürdü, hareket etti. Sinyaller, uyarılar, tonlamalar dört bir yanımızdan ses verdi. Isıtıcı hazır. Petekler iki saatlik boşluğun acısını çıkarırcasına harlandı. İnternete bağlandık. Maillerimizi okuduk. Mesajlarımızı yazdık. Dahası sıcacık odamızda çayımızı yudumlarken pencere arkasından kar romantizmi yapmanın zamanı geldi. Eee? Biz bu yokluğa iki saat dayanamadık. Ya hiç olmayanlar? Sonu gelmeyen, gelme ümidi de olmayan bir üşümeyi sürekli çekmeye mahkûm olanlar? Bir dam altı, sıcaktan vaz geçtim eksi üzeri bir derece, nefesin buz tutmayacağı bir dört duvar arası bulamayanlar? Boğazından aşağı bir kaşık sıcak çorba gitmeyenler? Çaresizce mücadele etmek, sonra mücadeleden vaz geçmek, sadece tahammül etmek. Tahammülden de vaz geçmek sonra, yaralı bir bilinçle sadece yüklenmek. Ya Rabbi, bunlar ne korkunç işlerdir. Biz hangi dünyada yaşıyoruz onlar hangi dünyada? Her şeye ve herkese güç yetmiyor. Birine derman olunsa akıl diğerinde kalıyor. Ya benim bilmediklerim? Elimden duadan başka bir şey gelmiyor. Allah’ım sen açta açıkta olana, evsiz barksızlara; sadece insanlara değil bu soğukta kanadı donan kuşa, kanı üşüyen kediye köpeğe de yardım et. O çaresiz bakışları sana emanet ettim. Hikmetine aklım ermez, sen lütfet. Pencerenin önünden geri çekilirken, her şeyi sahibine havale ediyorum. Ve ben, kar sevdalısı, bu gün burada, elektriğe güzelleme yapmak yerine kar romantizmimden vaz geçiyorum.