Son günlerde bazılarının ısrarla toplumu ikna etmeye çalıştığı gibi normalleşmiş bir ülkede yaşıyor olsaydık gazetedeki ilk yazıma okura merhaba diyerek ve kendimi tanıtarak başlayabilirdim.Ne var ki, demokrasisi oturmuş bir ülkede herhangi bir gazeteye bir ay yetecek haber konuları bizim memlekette bir günde yer bulabiliyor.Dün yine bizi neler bekliyor dediğimiz gündeme yolsuzluk operasyonu haberleri ile uyandık. Ne yazık ki yolsuzluk toplumda kanıksanır hale geldiği için ‘ufak çaplı’ olanlar haber değeri bile taşımıyor. Bu kez işin içine bakan çocukları ve danışmanları girince gündem olmayı başardı yolsuzluk konusu. Hâlbuki geçen seneden beri halkın parasının devlet kurumlarınca nasıl harcandığını denetleme yetkisine sahip kurum olan Sayıştay’ın yetkilerinin budanması, raporların kuşa çevrilmesi çoktandır sorgulanmayı hak ediyordu. Aynen, geçtiğimiz yıllarda istisnalar eklene eklene delik deşik hale gelen Kamu İhale Yasası gibi.Ne yazık ki toplumun bir kısmında, kamu görevinde olanların bir nebze yolsuzluk yapmalarının adeta normal olduğu yönünde bir algı mevcut. ‘Bal tutan parmağını yalar’ gibi bir atasözünün varlığı bile bu sağlıksız algıya işaret ediyor. Hele hele on yılların kötü yönetimlerinden sonra, bazı çevrelerde ‘en azından çalışıyorlar’ diyerek bazı yolsuzlukları mazur görme eğilimi bile baş gösterebiliyor. Hâlbuki kamuda harcanan haksız her kuruş sadece yetimin hakkından gitmiyor, aynı zamanda bizlere daha çok vergi, mesela daha pahalı benzin, olarak geri dönüyor. Kamuda yolsuzluk normaldir algısının toplumdaki güven hissine verdiği zarardan bahsetmiyorum bile.9 Aralık Dünya Yolsuzlukla Mücadele Günü’ydü. Türkiye’nin bu alandaki karnesini açıklayacak Uluslararası Şeffaflık Örgütü’nün Türkiye şubesi Şeffaflık Derneği’nin basın toplantısına ilgi olacağını sanarak gittim. Basın toplantısında bir ajans ve benim haricimde kimsenin olmaması konunun gündemde ne kadar alt sıralarda olduğunun bir kanıtıydı. Yolsuzluğun kanıksandığını rapor da gösteriyordu zaten. Buna göre, her yüz kişiden 21’i geçen yıl içinde eğitim, polis ve yargı gibi kamu kurumlarında rüşvetle iş yaptığını kabul ediyor. En yolsuz kurumlar arasında da ilk sırayı siyasi partiler, meclis ve medya alıyor ki belediyelerin bu sıralamada yer almaması hayli ilginç. Zira toplumda, belediyelerde rüşvet verilmeden iş yapılamayacağına dair yaygın bir kanı da var.Uluslararası Şeffaflık Örgütü’nün 2013 raporuna göre Türkiye, yolsuzluk sıralamasında 177 ülke arasında 53. sırada. En şeffaf ülkenin 100, yolsuzluğun en yaygın olduğu ülkenin 1 skoruyla ifade edildiği skalada, Türkiye’nin bu yılki notu 50. Geçen yıla göre bir puanlık bir artış var.Türkiye yolsuzluk karnesinde dünyada ortalarda bir yerde gözükse de kendi içindeki olumsuz gelişmeler dikkat çekici. Mesela, Kamu İhale Kanunu’nda acil durumlarda yapılması gereken istisnaların oranı son 10 yılda yüzde 24 artmış. Bazı belediyelerdeki kitap alımları bile acil sınıfına dâhil edilmiş ki bu, savunma harcamalarının şeffaf olmamasının yanında çok masumane kalan bir örnek.Devlet olmanın gereklerinden biri vergi toplamak. Bunu demokratik olsun olmasın her devlet yapıyor, petrol gibi doğal zenginliği olanların göreceli rahatlığı olsa da. Ne var ki demokratik devlet olmanın en önemli özelliklerinden biri olan şeffaflık ve hesap verebilirliği her ülke gerçekleştiremiyor. İşte normalleşmeyi ancak hesapların kamuya tam verilebildiği ülkeler ligine girdiğimizde hissedeceğiz.Umalım da dün başlayan soruşturma, somut deliller ışığında, adil bir yargılama süreci sonunda daha şeffaf bir Türkiye olarak geri dönsün bize…
Son günlerde bazılarının ısrarla toplumu ikna etmeye çalıştığı gibi normalleşmiş bir ülkede yaşıyor olsaydık gazetedeki ilk yazıma okura merhaba diyerek ve kendimi tanıtarak başlayabilirdim.Ne var ki, demokrasisi oturmuş bir ülkede herhangi bir gazeteye bir ay yetecek haber konuları bizim memlekette bir günde yer bulabiliyor.Dün yine bizi neler bekliyor dediğimiz gündeme yolsuzluk operasyonu haberleri ile uyandık. Ne yazık ki yolsuzluk toplumda kanıksanır hale geldiği için ‘ufak çaplı’ olanlar haber değeri bile taşımıyor. Bu kez işin içine bakan çocukları ve danışmanları girince gündem olmayı başardı yolsuzluk konusu. Hâlbuki geçen seneden beri halkın parasının devlet kurumlarınca nasıl harcandığını denetleme yetkisine sahip kurum olan Sayıştay’ın yetkilerinin budanması, raporların kuşa çevrilmesi çoktandır sorgulanmayı hak ediyordu. Aynen, geçtiğimiz yıllarda istisnalar eklene eklene delik deşik hale gelen Kamu İhale Yasası gibi.Ne yazık ki toplumun bir kısmında, kamu görevinde olanların bir nebze yolsuzluk yapmalarının adeta normal olduğu yönünde bir algı mevcut. ‘Bal tutan parmağını yalar’ gibi bir atasözünün varlığı bile bu sağlıksız algıya işaret ediyor. Hele hele on yılların kötü yönetimlerinden sonra, bazı çevrelerde ‘en azından çalışıyorlar’ diyerek bazı yolsuzlukları mazur görme eğilimi bile baş gösterebiliyor. Hâlbuki kamuda harcanan haksız her kuruş sadece yetimin hakkından gitmiyor, aynı zamanda bizlere daha çok vergi, mesela daha pahalı benzin, olarak geri dönüyor. Kamuda yolsuzluk normaldir algısının toplumdaki güven hissine verdiği zarardan bahsetmiyorum bile.9 Aralık Dünya Yolsuzlukla Mücadele Günü’ydü. Türkiye’nin bu alandaki karnesini açıklayacak Uluslararası Şeffaflık Örgütü’nün Türkiye şubesi Şeffaflık Derneği’nin basın toplantısına ilgi olacağını sanarak gittim. Basın toplantısında bir ajans ve benim haricimde kimsenin olmaması konunun gündemde ne kadar alt sıralarda olduğunun bir kanıtıydı. Yolsuzluğun kanıksandığını rapor da gösteriyordu zaten. Buna göre, her yüz kişiden 21’i geçen yıl içinde eğitim, polis ve yargı gibi kamu kurumlarında rüşvetle iş yaptığını kabul ediyor. En yolsuz kurumlar arasında da ilk sırayı siyasi partiler, meclis ve medya alıyor ki belediyelerin bu sıralamada yer almaması hayli ilginç. Zira toplumda, belediyelerde rüşvet verilmeden iş yapılamayacağına dair yaygın bir kanı da var.Uluslararası Şeffaflık Örgütü’nün 2013 raporuna göre Türkiye, yolsuzluk sıralamasında 177 ülke arasında 53. sırada. En şeffaf ülkenin 100, yolsuzluğun en yaygın olduğu ülkenin 1 skoruyla ifade edildiği skalada, Türkiye’nin bu yılki notu 50. Geçen yıla göre bir puanlık bir artış var.Türkiye yolsuzluk karnesinde dünyada ortalarda bir yerde gözükse de kendi içindeki olumsuz gelişmeler dikkat çekici. Mesela, Kamu İhale Kanunu’nda acil durumlarda yapılması gereken istisnaların oranı son 10 yılda yüzde 24 artmış. Bazı belediyelerdeki kitap alımları bile acil sınıfına dâhil edilmiş ki bu, savunma harcamalarının şeffaf olmamasının yanında çok masumane kalan bir örnek.Devlet olmanın gereklerinden biri vergi toplamak. Bunu demokratik olsun olmasın her devlet yapıyor, petrol gibi doğal zenginliği olanların göreceli rahatlığı olsa da. Ne var ki demokratik devlet olmanın en önemli özelliklerinden biri olan şeffaflık ve hesap verebilirliği her ülke gerçekleştiremiyor. İşte normalleşmeyi ancak hesapların kamuya tam verilebildiği ülkeler ligine girdiğimizde hissedeceğiz.Umalım da dün başlayan soruşturma, somut deliller ışığında, adil bir yargılama süreci sonunda daha şeffaf bir Türkiye olarak geri dönsün bize…