İki dost, en büyük rakibin 3 puan kaybetmesinin verdiği keyifle çıktı maça. Yine Fenerbahçe’yi uzaktan da olsa tırmalamak için 2010-11 şampiyonluğuna ilişkin pankart da unutulmamıştı.Aynı maçtan ikisinin de 3 puan almasını sağlayabilecek bir formül bulunabilse keyifleri daha da artacaktı kuşkusuz. İkinci yarısı sezonun en iyi oyunlarından biri, bir heyecan fırtınasıydı. Gülen taraf da Cim Bom oldu. Farkı 8 puana indiren Galatasaray, artık lige daha umutlu bakacak.Mancini, savunmada Riera dışında top kullanma becerisi olmayan adam sıkıntısını Yekta’yı onların önlerine değil, neredeyse içlerine koyarak çözmeye çalışmıştı. Bu, aynı zamanda Selçuk’u rahatlatıp Sneijder ile birlikte daha çok rakip alanda oynamasını sağlayan bir önlemdi. Bunlarla ilgili düşünceler ve hesaplar ikinci yarıda sahaya yansıdı. Drogba iyi bir gününde olsa fark büyürdü. Ama asıl olay Onur’du. Tek başına büyük bir farkı önledi.İki tarafın da birbirini yormak istemezmiş gibi oyununda Cim Bom’un şuta dayalı 3 önemli pozisyonu oldu ki Sneijder’inki, Onur’un kurtarışıyla birlikte, maçı en çok futbol yapan hareketti. Üstelik neredeyse aynısı ikinci yarıda bir kez daha yaşandı. Gökhan Zan’ın hatasıyla Colman’ın önüne düşen topta Arjantinli’nin gol becerisini gösteremeyişi bu sezonki maç eksiğinden kaynaklanan bir şans oldu Cim Bom için.İkinci yarının başındaki 15 dakikalık bölümde Cim Bom neredeyse tek kale maç oynadı ama golü de kendi kalesinde görüyordu. Rakibin tek atağında Henrique’nin kafa vuruşunda topun ağları bulmasını engelleyen Muslera’ya hoşgeldin demek uygun olurdu. Hemen ardından gelen Galatasaray golünde Sneijder-Drogba-Burak ilk kez birlikte hareket edip ödülünü aldılar. Yedikleri golün hemen ardından attıkları ise ‘evet, buna şapka çıkarılır’ denilecek türdendi.Sonrasında Colman’ın atılması Sarı Kırmızılı takımın işini kolaylaştırdı. İkinci yarıda oynanan futbol ve atılan şutlar bu sezon Cim Bom’un yapabildiğinin en iyisiydi ama Drogba’nın etkisizliği yüzünden fark büyümedi. Sneijder ve Selçuk’un attığı harika şutların hiçbirinden gol çıkmayışı, onun şanssızlığı kadar Onur’un kalecilik düzeyini bir adım daha yukarı çıkarmasındandı.Trabzonspor’un özellikle hücuma çıkıştaki aklını temsil eden Malouda’nın yokluğu onlar için sorun oldu. Olcan’ın harmanlamaları zaman zaman etkiliydi, nitekim gol de böyle geldi… Henrigue’nin kontrolsüz dalışları sonuç verecek işler değildi. Genç Yusuf da beklenen düzeyde verimli değildi. Mustafa Yumlu’nun biri kılpayı dışarı giden öteki direkte patlayan vuruşları onlar adına talihsizlikti.Hafta içinde bilgi eksikliğinden kaynaklanan ‘kategori düştü’ haberleriyle kaçınılmaz olarak morali bozulan Fırat Aydınus, bu karşılaşmada pek zorlanmadı. Ancak ilk yarıda Melo’nun Olcan’a hareketini pek iyi süzemedi. Yoksa o anda kırmızı kartını çıkartmasına hepimiz şaşırabilir ama sonrasında tv’den izlediğimizde ‘haklıymış’ diyebilirdik. Sarı bile olmayınca biraz yadırgadık.
İki dost, en büyük rakibin 3 puan kaybetmesinin verdiği keyifle çıktı maça. Yine Fenerbahçe’yi uzaktan da olsa tırmalamak için 2010-11 şampiyonluğuna ilişkin pankart da unutulmamıştı.Aynı maçtan ikisinin de 3 puan almasını sağlayabilecek bir formül bulunabilse keyifleri daha da artacaktı kuşkusuz. İkinci yarısı sezonun en iyi oyunlarından biri, bir heyecan fırtınasıydı. Gülen taraf da Cim Bom oldu. Farkı 8 puana indiren Galatasaray, artık lige daha umutlu bakacak.Mancini, savunmada Riera dışında top kullanma becerisi olmayan adam sıkıntısını Yekta’yı onların önlerine değil, neredeyse içlerine koyarak çözmeye çalışmıştı. Bu, aynı zamanda Selçuk’u rahatlatıp Sneijder ile birlikte daha çok rakip alanda oynamasını sağlayan bir önlemdi. Bunlarla ilgili düşünceler ve hesaplar ikinci yarıda sahaya yansıdı. Drogba iyi bir gününde olsa fark büyürdü. Ama asıl olay Onur’du. Tek başına büyük bir farkı önledi.İki tarafın da birbirini yormak istemezmiş gibi oyununda Cim Bom’un şuta dayalı 3 önemli pozisyonu oldu ki Sneijder’inki, Onur’un kurtarışıyla birlikte, maçı en çok futbol yapan hareketti. Üstelik neredeyse aynısı ikinci yarıda bir kez daha yaşandı. Gökhan Zan’ın hatasıyla Colman’ın önüne düşen topta Arjantinli’nin gol becerisini gösteremeyişi bu sezonki maç eksiğinden kaynaklanan bir şans oldu Cim Bom için.İkinci yarının başındaki 15 dakikalık bölümde Cim Bom neredeyse tek kale maç oynadı ama golü de kendi kalesinde görüyordu. Rakibin tek atağında Henrique’nin kafa vuruşunda topun ağları bulmasını engelleyen Muslera’ya hoşgeldin demek uygun olurdu. Hemen ardından gelen Galatasaray golünde Sneijder-Drogba-Burak ilk kez birlikte hareket edip ödülünü aldılar. Yedikleri golün hemen ardından attıkları ise ‘evet, buna şapka çıkarılır’ denilecek türdendi.Sonrasında Colman’ın atılması Sarı Kırmızılı takımın işini kolaylaştırdı. İkinci yarıda oynanan futbol ve atılan şutlar bu sezon Cim Bom’un yapabildiğinin en iyisiydi ama Drogba’nın etkisizliği yüzünden fark büyümedi. Sneijder ve Selçuk’un attığı harika şutların hiçbirinden gol çıkmayışı, onun şanssızlığı kadar Onur’un kalecilik düzeyini bir adım daha yukarı çıkarmasındandı.Trabzonspor’un özellikle hücuma çıkıştaki aklını temsil eden Malouda’nın yokluğu onlar için sorun oldu. Olcan’ın harmanlamaları zaman zaman etkiliydi, nitekim gol de böyle geldi… Henrigue’nin kontrolsüz dalışları sonuç verecek işler değildi. Genç Yusuf da beklenen düzeyde verimli değildi. Mustafa Yumlu’nun biri kılpayı dışarı giden öteki direkte patlayan vuruşları onlar adına talihsizlikti.Hafta içinde bilgi eksikliğinden kaynaklanan ‘kategori düştü’ haberleriyle kaçınılmaz olarak morali bozulan Fırat Aydınus, bu karşılaşmada pek zorlanmadı. Ancak ilk yarıda Melo’nun Olcan’a hareketini pek iyi süzemedi. Yoksa o anda kırmızı kartını çıkartmasına hepimiz şaşırabilir ama sonrasında tv’den izlediğimizde ‘haklıymış’ diyebilirdik. Sarı bile olmayınca biraz yadırgadık.